در این تجمع، معترضان تأکید کردند: "در افغانستان، زنان از تحصیل، کار و حضور در اجتماع محروم شده‌اند و با خشونت زندان و آزار و اذیت روبه‌رو هستند؛ در حالی که جهان در سکوت نظاره‌گر باقی مانده است."

معترضان اضافه کردند که رژیم طالبان، افغانستان را به تنها کشوری در جهان تبدیل کرده است که نیمی از جمعیت آن به‌طور سیستماتیک از جامعه حذف شده‌اند.

به گفته آن‌ها، زنان از حق، آموزش، کار، بیان و مشارکت سیاسی محروم شده و به انزوای فقر و ناامیدی سوق داده شده‌اند.

همچنین خاطرنشان شد که کسانی که علیه این جنایات مقاومت می‌کنند، با "بازداشت، شکنجه و اعدام مواجه می‌شوند؛ ناتوانی جامعه جهانی در اتخاذ اقدامات مؤثر، طالبان را جسورتر ساخته است."

معترضان خواستار به رسمیت شناختن آپارتاید جنسیتی به عنوان جنایت علیه بشریت و پیگیری عاملان آن شدند. آن‌ها تأکید داشتند: "طالبان نباید به عنوان حکومت به رسمیت شناخته شود و هیچ کشور یا نهادی نباید با آنان ارتباطات سیاسی و دیپلماتیک برقرار کند. هرگونه مذاکره با طالبان، رژیم آن‌ها را مشروعیت بخشیده و جنایاتشان را عادی‌سازی می‌کند."

همچنین، معترضان خواستار اعمال تحریم‌های "سخت‌گیرانه" علیه رهبران طالبان و جلوگیری از هرگونه حمایت مالی که ممکن است سرکوب این گروه را تقویت کند، شدند. آن‌ها از دولت‌ها، سازمان‌ها و افراد سراسر جهان خواستند تا در برابر سرکوب زنان توسط طالبان، سکوت نکنند.

معترضان تأکید کردند که تاریخ کسانی که سکوت کرده‌اند، آن‌ها را قضاوت خواهد کرد و بی‌عملی، "حمایت از ظلم و خیانت" به حقوق بشر محسوب می‌شود.