فریبا 43 ساله که مادر هشت فرزند است شب روز های سرد زمستان که هرازگاهی درجه سرما در این ولایت به منفی بیست درجه سانتی‌گراد می‌رسد را در زیر خیمه کهنه و بدون امکانات گرمایشی سپری می‌کند.

وی در صحبت با تلویزیون زن می گوید: "ببین زندگی ما چه زندگی است با چه بدبختی و دربه دری می گذرد، از بالای خیمه آب بارش و برف می ریزد از پایین هم نم و گل است، در همین وضعیت زندگی می کنیم باز هم جان مادر وقتی کمک ها می آید به غریب و فقیر نمی رسد، ملا صاحب ها به قوم و خویش خود می دهند، به ما خدا بدهد."

گل‌بی‌بی، یکی دیگر از سیلاب‌زدگان ولسوالی بالامرغاب این ولایت که سرپرستی پنج فرزندش را بر عهده دارد، با شکایت از توزیع ناعادلانه کمک‌های بشری زیر چتر طالبان می‌گوید که با وجود تلف شدن حق‌اش از سوی طالبان، به دلیل زن بودن اجازه شکایت ندارد. "چون من زن هستم و البته بیوه زن به همین خاطر حق من را می خورند، چند وقت پیش طالب ها آمد خانه های همه را نگاه کرد برای بعضی که می شناخت خانه داد و ما تا هنوز به همین هوای سرد و خنک افتاده هستیم، حتی نمی توانم شکایت کنم چون من زن بیوه هستم."

از سوی دیگر، شماری از فعالان حقوق زن در افغانستان سردی هوای زمستان و عدم دسترسی سیلاب‌زدگان، به‌ویژه زنان، به کمک‌های بشری را نگران‌کننده عنوان می‌کنند.

سهیلا مبشر، فعال حقوق زن می‌گوید: "سیلاب زدگان درست است با کمبود امکانات مواجه اند، اما خانم های که نان آور خانواده های شان اند باید در اولویت قرار گیرند چون سردی هوا و نبود غذا این قشر را با خطر مرگ مواجه کرده است."

این در حالی است که برخی از نهادهای مدد‌رسان به دلیل دخالت طالبان در امور کاری و نحوه توزیع کمک‌های بشری، فعالیت خود را در افغانستان متوقف کرده‌اند.

قابل ذکر است که شورای پناهندگی ناروی اخیراً از توقف فعالیت‌های بشری خود در بیست کشور جهان، از جمله افغانستان، خبر داد.