از خشونت های سیاسی طالبان تا خشونت های خانوادگی علیه زنان:
- Ariahn Raya
- Mar 18
- 4 min read
روز جهانی همبستگی زنان و وضعیت اسفبار 20 میلیون زن تحت حاکمیت طالبان
زنان در کشورهای مختلف جهان در حالی به سمت تجلیل و گرامیداشت از هشتم مارچ، روز جهانی همبستگی زنان، می‌روند که بیش از سه سال است طالبان با صدور فرمان‌های غیرانسانی خود، حقوق اساسی و انسانی بیش از بیست میلیون زن و دختر را در افغانستان سلب کرده و آزادی‌های فردی آنان را به غل و زنجیر کشیده‌اند.
به مناسبت این روز، زنان و دختران محروم از حقوق‌شان در افغانستان می‌گویند که نه‌تنها، طالبان آنان را از حقوق اساسی چون؛ آموزش، تحصیل، کار و حتی نوع پوشش لباس محروم کرده‌اند، بلکه این فرمان‌ها تأثیر مستقیمی بر سیاست خانواده‌ها بر جای گذاشته است، به‌گونه‌ای که بسیاری از زنان و دختران به دلیل این ممنوعیت‌ها و فرمان‌های سختگیرانه طالبان از سوی خانواده هایشان طرد شده‌اند.
ماه شیرین، 17 ساله قربانی ازدواج اجباری و بازمانده از آموزش است که تلخ کامی و ناکامی روزگار در چهره مبهوت‌اش موج می زند.
وی در حالی که در گوشه‌ای از شهر هرات قالین‌بافی می‌کند، می‌گوید که به دلیل بسته شدن دروازه‌های مکتب و خانه‌نشینی در حالی که دچار افسردگی و بیماری روانی شده بود، خانواده‌اش بدون مشورت با او، وی را به عقد نکاح یک مرد کهنسال با تفاوت سنی 20 سال درآورده است.
ماه شیرین روایت تلخ زندگی پُرمشقت و ناکام ماندن در زندگی مشترک‌اش را این‌گونه توصیف می‌کند. "من تا صنف هفتم مکتب درس خواندم که دروازه مکتب را طالبان بست، رفتم به خانه و فقط هر روز من با گریه شروع می شد، وضعیت من خیلی خراب بود حدود هشت ماه از این مسئله گذشت که دیدم مادرم گفت خود را آماده کن، مردم به خاطر محفل شیرینی خوری ات می آیند، گفتم من؟ مگر کسی به خانه به خاستگاری آمده که باز محفل بگیرد، گفت دخترم پدرت تو را به شوهر داده است."
وی، همان‌گونه که تارهای رنگارنگ قالین را در هم می‌تند، با چشمان پر از اشکش از زندگی تاریک و سیاه‌بختی‌اش بیشتر می‌گوید: "هرچند با این ازدواج راضی نبودم، اما پدر و مادرم من را به زور به شوهر داد، یک سال از عروسی من گذشت که ناخوشی ها باعث شد من را طلاق بدهد، فعلا یک طفل دارم که حتی نمی توانم روزانه پول شیر خشک اش را کار کنم، حیران ماندم برای سیر کردن شکم خود کار کنم یا خریدن شیر خشک کودکم."
کبرا هاشمی، دختر بیست و یک‌ساله‌ای دیگری است که با بسته شدن دروازه‌های تحصیل و کار به روی زنان، خانواده‌اش او را مجبور ساخته‌اند تا تن به ازدواج بدهد.
وی با صدای لرزان و گریه‌آلود در این مورد می‌گوید: "از وقتی دروازه تعلیم و تحصیل به روی دختران بسته شد، تنها جهانیان نیست که ما را تنها گذاشته و تنها طالبان نیست که در حق ما ظلم می کند، بلکه پدر و مادر ما هم در حق ما ظلم می کنند، من را به زور وادار کرد تا ازدوج کنم، می گوید از این که در خانه باشی و افسردگی بگیری بهتر است ازدواج کنی و زندگی خود را بسازی."
هاشمی به سخنانش ادامه داده و با لحن طعن‌آمیز می‌گوید: "جالب نیست، طالبان خود را مسلمان تر از مسلمان های جهان دارد، اما من به دلیل این که دختر هستم، حتی اجازه ندارم برای چندین سال آینده خود تصمیم بگیرم که با چه کسی زیر یک سقف زندگی کنیم، می دانید مشکل اینجاست که پدر و مادر من هم گویا طالب است، چون زیر سایه قدرت شان زندگی می کنند."
همزمان با موج محدودیت‌ها و خشونت‌های سیاسی طالبان علیه زنان، خشونت‌های خانوادگی نگرانی جدی زنان و دختران در افغانستان است که با گذشت بیش از سه سال از حاکمیت طالبان، این خشونت‌ها افزایش یافته است.
فعالان حقوق زن می‌گویند که در حالی که طالبان با صدور فرمان‌های غیرانسانی خود در تلاش‌اند تا از زنان به عنوان وسیله‌ای برای به رسمیت شناختن حکومت و کسب کمک‌های میلیارد دلاری از سوی کشورهای جهان استفاده کنند، بسیاری از خانواده‌ها در افغانستان تحت تأثیر فرمان‌های این گروه قرار گرفته‌اند و دست به خشونت علیه زنان می‌زنند.
نجلا فرید، فعال حقوق زن، در صحبت با تلویزیون زن می‌گوید: "طالبان در تلاش بهره کشی سیاسی از زنان افغانستان اند، هر لحظه ای که کشور های جهان تصمیم بگیرند تا در مورد افغانستان صحبت کند، طالب یک فرمان جدید را صادر می کند، تا جهانیان بدانند که این گروه اگر به رسمیت شناخته نشود، فرمان های شان بیشتر می شود، حالا طالب سرجایش، خیلی از پدر و مادر ها در این سه سال طالب شده، چون دختران شان را به زور به ازدواج می دهند، لت‌و‌کوب می کنند، با خشونت برخورد می کنند همرای شان."
از سوی دیگر، فعالان حقوق زن و حقوق بشر به مناسبت هشتم مارچ از نهادهای حقوق بشری بین‌المللی خواستار توجه به وضعیت زنان زیر سایه طالبان هستند.
فرشته سخا، دیگر فعال حقوق زن، می‌گوید: "خواست ما این است که جهان و نهاد های حقوق بشری یک بار چشم های خود را به سوی زنان افغانستان هم باز کند، ببینند که زنان و دختران در چه وضع قرار دارند، خواست ما این است که زنان را از این محدودیت های طالبان نجات دهند."
این در حالی است که بسیاری از نهادهای حقوق بشری و کشورهای جهان وضعیت زنان و دختران افغانستان را زیر سایه و قدرت طالبان اسفبار و نگران‌کننده خوانده‌اند، اما تا هنوز هیچ اقدام از سوی این نهادها برای رهایی زنان و دختران از قیودات سختگیرانه طالبان صورت نگرفته است.
