زنان اخراج‌شده از ایران راهی شفاخانه‌های روانی شدند
- Ariahn Raya
- Oct 5
- 2 min read
«این زندگی نیست، زندانی‌ست بی‌قفل و دروازه.»
ده‌ها زن و دختر افغان که به‌تازگی به‌گونه‌ی اجباری از ایران اخراج شده‌اند، پس از بازگشت به افغانستان، به‌دلیل روبه‌رو شدن با حکومت طالبان و قوانینی که زندگی زنان را تا مرز نابودی کشانده است، راهی شفاخانه‌های روان‌درمانی شده‌اند.
در حالی‌که این زنان در ایران با امید به آینده‌ای بهتر زندگی می‌کردند، اکنون در سرزمینی نفس می‌کشند که در آن «زن بودن» به‌تنهایی یک جرم نانوشته است. آموزش، تحصیل، کار، تفریح، رفتن به رستورانت یا حتی حق گشت‌وگذار عادی در شهر — همه و همه برای آنان ممنوع شده است.
شفیقه، یکی از دخترانی که پس از اخراج به نیمروز برگشته، با صدایی شکسته می‌گوید:
«وقتی از ایران کشانده شدم این‌جا، فکر نمی‌کردم مستقیم از مرز بروم به شفاخانه روانی، ولی شب‌ها با قرص خواب می‌خوابم و روزها با دواهای ضد افسردگی نفس می کشم و بیدارم، این زندگی نیست، زندانی‌ست بی‌قفل و دروازه»
این تنها صدای شفیقه نیست، بلکه ناهید، دختر جوان دیگری که از تهران اخراج شده، از خاطره‌ی تلخ بازگشتش به زن‌نیوز چنین می‌گوید:
«وقتی طالبان را دیدم، تمام بدنم شروع به لرزیدن کرد. از ترس خشک شدم. حس کردم روح من آن لحظه مرد. دیگر نه آینده دارم، نه اختیار خودم را...»
منابع صحی در غرب افغانستان به زن‌نیوز تأیید می‌کنند که تعداد زنان مبتلا به افسردگی شدید، اختلال اضطراب، حملات پانیک و فروپاشی عصبی به‌طور بی‌سابقه‌ای افزایش یافته است.
یکی از روان‌پزشکان که نخواست نامش فاش شود، به زن‌نیوز گفت:
«روزانه دختران جوانی را می‌بینیم که از فرط ناامیدی و فشار روانی، حتی به فکر خودکشی می‌افتند. آنها هیچ چشم‌انداز، امید یا حمایت اجتماعی ندارند.»
از سوی هم سازمان‌های حقوق بشری هشدار داده‌اند که نسل زنان افغان در حال نابودی خاموش است.
در سکوت سنگین جامعه جهانی، و در حالی‌که توجه جهانیان به بحران‌های دیگر معطوف است، طالبان با سیستماتیک‌ترین شکل ممکن در حال حذف زنان از اجتماع‌اند.
اکنون زنان نه تنها از زندگی عادی محروم شده‌اند، بلکه سلامت روان‌شان نیز در خطر جدی قرار دارد.
