زنان بازگشتی از ایران و پاکستان در افغانستان به گدایی روی آورده‌اند
- Ariahn Raya
- Nov 12
- 2 min read
«طالبان کمک‌ها را میان افراد خود تقسیم کردند، سهمی برای ما نمانده است.»
با وجود ادعاهای مکرر طالبان مبنی بر حمایت از مهاجران افغان بازگشته به کشور، صحنه‌های دردناک در جاده‌های افغانستان تصویر دیگری از واقعیت را بازگو می‌کنند. زنان، کودکان و حتی مردانی که از ایران و پاکستان اخراج شده‌اند، در گوشه‌وکنار شهرها دست گدایی را با چشمانی پر از اندوه به سوی رهگذران دراز می‌کنند؛ روایتی تلخ از فقر، بی‌پناهی و وعده‌های بر زمین‌مانده.
طالبان می‌گویند برای بازگشت‌کنندگان در بخش‌های مختلف کمک‌های بشردوستانه فراهم کرده‌اند، اما گزارش‌های میدانی زن‌نیوز نشان می‌دهد که بسیاری از این کمک‌ها هرگز به دست نیازمندان واقعی نرسیده است.
شماری از مهاجران بازگشتی در گفت‌وگو با زن‌نیوز گفته‌اند که طالبان کمک‌های نهادهای بین‌المللی را میان افراد خود تقسیم کرده‌اند و سهمی برای فقیران باقی نمانده است.
خجسته، مادری با دو کودک خردسال در فراه، اکنون در بازار و وسط سرک نشسته و از رهگذران کمک می‌طلبد.
او به زن‌نیوز می‌گوید: «خدا خیر ندهد کسی را که ما را بدبخت کرد. ببینید، نیمه‌شب است و من در این هوای سرد و خاک‌آلود می‌گردم و کودکانم مریض‌اند. ما را از تهران اخراج کردند. جز پنج‌هزار افغانی که در مرز نیمروز به ما دادند، هیچ کمکی دریافت نکردیم. بی‌سرپناه هستم و از روی ناداری گدایی می‌کنم.»
در ولایت نیمروز، خالده، یکی دیگر از زنان بازگشت‌کننده است که همراه با خانواده‌اش در خیابان‌ها دست گدایی دراز می‌کند. او می‌گوید: «این مرد شوهرم است، کار نیست برایش. حالا ما خانوادگی گدایی می‌کنیم. شب‌های زیادی است که نان نداریم و دست خالی به خیمه‌ی خالی‌مان برمی‌گردیم.»
در هرات نیز، نازنین، زنی با دو دختر و یک پسر خردسال اش، چهار ماه است که در پارک ترقی روزگار می‌گذراند و دست گدایی به سوی مردم دراز می‌کند.
او باشنده‌ی اصلی ولایت خوست است، اما می‌گوید کرایه‌ی برگشت به ولایتش را ندارد.
او می‌گوید: «از خوست هستم، ولی پول رفتن ندارم. چهار ماه می‌شود اینجا مانده‌ام. روزها گدایی می‌کنم تا کودکانم گرسنه نمانند، شب‌ها در گوشه‌ای از پارک‌ها و سرک‌ها می‌خوابیم. کسی از ما سراغ نمی‌گیرد.»
افزایش چشم‌گیر گدایی در شهرهای مختلف افغانستان، به‌ویژه پس از اخراج اجباری مهاجران از ایران و پاکستان، به یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های انسانی کشور بدل شده است.
در حالی‌که میلیون‌ها دلار کمک بین‌المللی به‌نام «حمایت از بازگشت‌کنندگان» به افغانستان سرازیر می‌شود، زنان و کودکان بی‌پناه هنوز در سرک‌ها نشسته‌اند و در انتظار اندک رحم و دلسوزی مردم‌اند.
