"قرص خوردم که بمیرم تا از دست طالبان برای دایم خلاص شوم، ولی از بدشانسی زنده ماندم..."، "حتی مرگ با من یاری نکرد، چه برسد به روزگار..."، "به کجا بروم، تا نام و نشانی از دختر بودنم نماند، باور کنید از این ظلم طالبان خسته شدم...."، "فقط می خواستم قابله شوم، اما تحصیل من دوباره جوانمرگ شد..." این نقل‌قول‌های مستقیم از دخترانی است که می‌گویند به‌دلیل منع تحصیل در انستیتوت‌های طبی ازسوی طالبان، دست به خودکشی زده‌اند.

سوم دسامبر روز جهانی معلولین است، اما شماری زیادی از خانم ها و دختران دارای معلولیت در افغانستان از دشواری‌ها و مشکلات مضاعف زندگی شان شکایت داشته، می‌گویند که در وضعیت بدی به سر می برند.

«پدرم مرا بخاطر سیر کردن شکم‌اش فروخت». «سوزش 100 دره‌ای که طالبان در پیش چشم مردم عام بر کمرم زدند، در مغز، ذهن و استخوان‌هایم حک شده». «پدرم از طالب ها ظالم تر است، مریض هستم، قالین می بافم تا با پولش به داکتر بروم، اما پدرم می گوید که دختر چرا به داکتر برود؟». این‌ها نقل قول های دختران و زنانی افغانستان است که زندگی رقت بارشان را در زیر سایه تفنگ و نظام اسلامی خوانده طالبان تجربه می کنند.