نتایج جستجو

Photo: © UNICEF/South-Asia مقام‌های ایرانی اعلام کرده‌اند که از ابتدای سال روان تا کنون، بیش از 500 هزار مهاجر افغان بدون مدرک از ایران به افغانستان بازگردانده شده‌اند. نادر یاراحمدی، رییس مرکز امور اتباع و مهاجران خارجی ایران، روز سه‌شنبه (10 سرطان) گفته است که این مهاجران در سراسر ایران شناسایی و از طریق مرزهای میلک و دوغارون به افغانستان منتقل شده‌اند. وی این روند را یکی از «مطالبات مردمی» عنوان کرده و از شهروندان ایرانی خواسته است تا با نهادهای مسئول در زمینه شناسایی مهاجران همکاری کنند. او تصریح کرده است که این روند همچنان ادامه دارد. این در حالی است که روند اخراج مهاجران افغان از ایران و پاکستان در ماه‌های اخیر شدت یافته و نهادهای امدادی داخلی و بین‌المللی، وضعیت بازگشت‌کنندگان را «فاجعه‌بار» توصیف کرده‌اند. به گفته این نهادها، مهاجران اخراج‌شده در مرزها از ابتدایی‌ترین امکانات چون آب آشامیدنی، خدمات صحی، سرپناه و غذای کافی محروم‌اند. گزارش‌ها حاکی از آن است که بسیاری از خانواده‌ها در روند بازگردانده شدن از هم جدا می‌شوند و شمار زیادی از کودکان بدون همراه وارد خاک افغانستان می‌گردند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) نیز گزارش داده است که در پی این اخراج‌های گسترده، بیش از پنج هزار کودک افغان از خانواده‌های‌شان جدا شده‌اند.

Sent to Zan TV ائتلاف مستقل جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان در یک تجمع اعتراضی، مخالفت شدید خود را با آنچه «مداخله‌، تحریف و سوء‌استفادهٔ سیاسی» از مبارزات زنان معترض توسط فوزیه کوفی عنوان کرده، ابراز داشته است. اعضای این ائتلاف روز سه‌شنبه (اول جولای) با برگزاری گردهمایی اعتراضی در اسلام‌آباد پاکستان، تأکید کرده‌اند که فوزیه کوفی، عضو پیشین پارلمان افغانستان، تلاش دارد جنبش‌های خودجوش زنان را به ابزار تبلیغاتی و منافع شخصی و حزبی خود بدل سازد. در بخشی از اعلامیه آمده است: «فوزیه کوفی از چهره‌های شکست‌خوردهٔ ساختار قدرت پیشین است؛ ساختاری که افغانستان را به فساد، وابستگی و فروپاشی کشاند.» این ائتلاف افزوده است که تداوم حضور چنین چهره‌هایی در رسانه‌ها، به‌جای بازتاب صدای واقعی معترضان، تنها تکرار نسخه‌های ناکام گذشته است. در اعلامیه همچنین تأکید شده است که فوزیه کوفی نمایندهٔ زنان معترض نبوده و نیست، و تلاش دارد از درد و رنج زنان افغانستان برای منافع سیاسی خود بهره‌برداری کند. ائتلاف افزوده است که در حالی‌که شمار زیادی از زنان معترض در خیابان‌ها، زندان‌ها و تبعیدگاه‌ها هزینه‌های سنگینی برای آزادی پرداخته‌اند، خانم کوفی در تلاش است تا این مبارزات را به اهداف تبلیغاتی و امتیازگیری‌های شخصی گره بزند. این اعلامیه همچنین از رسانه‌ها خواسته است در پوشش خبری خود، از اطلاق واژه‌هایی مانند «جنبش اعتراضی» یا «معترض» به گروه‌ها یا افرادی که با نهادها و ساختارهای وابسته به خانم کوفی همکاری دارند، خودداری کنند. در ادامه آمده است: «جنبش‌های اعتراضی واقعی، برخاسته از ارادهٔ مستقیم زنان ستم‌دیده، زندانی، تبعیدی و بی‌صدا هستند؛ نه برنامه‌های از پیش طراحی‌شدهٔ سیاسی.»

Social Media منابع محلی در ولایت هلمند می‌گویند که یک مرد در ولسوالی نادعلی این ولایت، همسر 25 ساله‌اش را با ضربات چاقو به قتل رسانده است. به‌گفتهٔ منابع، این رویداد روز دوشنبه (9 سرطان) در روستای «شاول» ولسوالی نادعلی رخ داده است. منابع صحی در شفاخانه ولایتی هلمند در شهر «بست» نیز تأیید کرده‌اند که جسد یک زن به‌نام زرغونه به این مرکز انتقال داده شده است. آن‌ها گفته‌اند که این زن با ضربات مکرر چاقو کشته شده است. تا کنون مقامات محلی طالبان در هلمند در مورد این رویداد اظهار نظر نکرده‌اند و انگیزهٔ قتل نیز تا هنوز مشخص نشده است. این در حالی است که پس از تسلط دوبارهٔ طالبان بر افغانستان، موارد قتل زنان توسط بستگان نزدیک‌شان افزایش یافته است. نهادهای حقوق بشری، افزایش خشونت‌های خانوادگی و نبود دسترسی زنان به نهادهای حمایتی و عدالت‌خواهی را از عوامل اصلی تشدید این‌گونه قتل‌ها عنوان می‌کنند.

Sent to Zan TV در پی انفجار یک ماین باقی‌مانده از جنگ در ولایت غور، دو تن به‌شمول یک کودک کشته شده‌اند. منابع محلی به زن‌نیوز گفته‌اند که این رویداد روز سه‌شنبه (10 سرطان) در منطقه بند بایان از مربوطات شهر فیروزکوه، مرکز این ولایت رخ داده است. به‌گفتهٔ منابع و شاهدان عینی، این انفجار زمانی رخ داد که این افراد همراه با مواشی‌شان از مسیر عبور می‌کردند. منابع افزوده‌اند که در نتیجهٔ این رویداد، دو نفر جان باخته و یک نفر دیگر زخمی شده است. رصاص بدری، سخنگوی والی طالبان در غور، وقوع این انفجار را تأیید کرده، اما تاکنون جزئیاتی درباره این رویداد ارائه نکرده است. این در حالی است که ماین‌ها و مهمات منفجرنشده از جنگ‌های گذشته، همچنان از تهدیدات جدی برای شهروندان افغانستان به‌ویژه کودکان به‌شمار می‌روند. بر پایهٔ گزارش سازمان ملل، حدود 3.3 میلیون نفر در افغانستان در نزدیکی مناطق آلوده به ماین و مهمات منفجرنشده زندگی می‌کنند.

Image Credit: Human Rights Watch براساس تازه‌ترین تحقیقاتی که نتایج آن در مجله پزشکی «لنست» منتشر شده، کاهش شدید کمک‌های خارجی ایالات متحده، به‌ویژه پس از تصمیمات دولت دونالد ترامپ، ممکن است تا سال 2030 به مرگ بیش از 14 میلیون نفر در سراسر جهان منجر شود؛ از جمله 4.5 میلیون کودک زیر پنج سال. این تحقیق نشان می‌دهد که برنامه‌های بشردوستانه و صحی آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID) در دو دهه گذشته، از مرگ بیش از 91 میلیون نفر، از جمله 30 میلیون کودک، جلوگیری کرده‌اند. این برنامه‌ها در زمینه‌هایی مانند پیشگیری و درمان بیماری‌های واگیردار چون ایدز، مالاریا، سل و نیز مراقبت‌های بهداشتی برای مادران و کودکان نقش حیاتی داشته‌اند. محققان هشدار داده‌اند که توقف برنامه‌هایی مانند پپفار (برنامه اضطراری رئیس‌جمهور امریکا برای مقابله با ایدز)، می‌تواند یک میلیون کودک را در معرض ابتلا به اچ‌آی‌وی قرار دهد و دست‌کم 500 هزار کودک را تا سال 2030 با خطر مرگ مواجه کند. در افغانستان، پیامدهای قطع کمک‌های امریکا به‌طور مستقیم زندگی زنان را هدف قرار داده است. به‌گفتهٔ این تحقیق، قطع حمایت مالی از صندوق جمعیت سازمان ملل (UNFPA) می‌تواند بیش از 100 هزار زن را در معرض بارداری ناخواسته و 1200 زن را در معرض مرگ ناشی از عوارض زایمان قرار دهد. این کاهش بودجه همچنین به تعطیلی صدها کلینیک سیار و مراکز درمانی منجر شده و دسترسی حدود 9 میلیون نفر در افغانستان به خدمات بهداشتی را محدود کرده است. وینی بیانیما، مدیر اجرایی برنامه مشترک ملل متحد در زمینه ایدز (UNAIDS)، هشدار داده که اختلال در بودجه جهانی سلامت می‌تواند روزانه منجر به 2000 مورد جدید عفونت اچ‌آی‌وی و افزایش 10 برابری مرگ‌ومیر ناشی از ایدز شود. در همین حال، سازمان‌های امدادرسان تأکید دارند که این شکاف مالی، نیاز فوری به بازسازی منابع یا مشارکت سایر دولت‌ها برای جلوگیری از یک فاجعه انسانی را به‌وجود آورده است.

Photo: © UNICEF/South-Asia صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) اعلام کرده است که تنها در ماه جون سال جاری میلادی، 160 هزار شهروند افغان از طریق مرز اسلام‌قلعه به کشور بازگشته‌اند. این رقم در حالی منتشر می‌شود که موج اخراج مهاجران افغان از ایران و پاکستان همچنان ادامه دارد. این نهاد روز دوشنبه (9 سرطان) گفته است که با افزایش تعداد بازگشت‌کننده‌گان، نیاز فوری به دسترسی به آب آشامیدنی سالم، خدمات بهداشتی و تغذیه‌ای نیز افزایش یافته است. یونیسف همچنین از گسترش فضاهای مناسب برای کودکان در نقاط مرزی خبر داده است. سانجی ویجسکرا، مدیر منطقه‌ای یونیسف برای جنوب آسیا، که اخیراً از گذرگاه اسلام‌قلعه بازدید کرده، گفته است: «من نیازهای فوری آن‌جا را از نزدیک دیدم.» او افزوده که با شمار زیادی از زنان و کودکان بازگشت‌کننده دیدار کرده است. ویجسکرا افزوده است: «سخت است تصور کنیم که آن‌ها با چه تغییرات گسترده‌ای در زندگی و آموزش خود روبه‌رو هستند؛ تغییراتی که تا این اندازه با نحوه زندگی‌شان در ایران متفاوت است.» یونیسف تأکید کرده است که برای پاسخ‌گویی به نیازهای عاجل بازگشت‌کننده‌گان از ایران و پاکستان، به بیش از 64.4 میلیون دالر کمک مالی نیاز دارد. تا این کمک‌ها در بخش‌هایی مانند حمایت از کودکان، تغذیه، بهداشت، آب و فاضلاب، سرپناه، اقلام غیرغذایی و حمایت از معیشت به‌کار گرفته شود. این در حالی است که سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) نیز اعلام کرده است که تنها در ماه جون، بیش از 230 هزار مهاجر افغان از ایران اخراج شده‌اند. نهادهای بین‌المللی هشدار می‌دهند که زنان و کودکان بازگشت‌کننده از جمله آسیب‌پذیرترین گروه‌ها در این روند هستند.

Image Credit: Reuters / via Al Arabiya English سازمان حقوق بشری «هه‌نگاو» در گزارشی تازه اعلام کرده است که جمهوری اسلامی ایران تنها در شش ماه نخست سال 2025، دست‌کم 617 نفر را اعدام کرده است. در میان اعدام‌شده‌گان، 40 شهروند افغانستان، 18 زن و یک کودک نیز شامل‌اند. این گزارش که روز سه‌شنبه (10 سرطان) منتشر شده، در آن نسبت به افزایش اعدام‌ها، بازداشت‌های خودسرانه، خشونت سیستماتیک و موارد نقض حقوق بشر در سراسر ایران هشدار داده شده است. به گفتهٔ این سازمان، از مجموع اعدام‌شده‌گان، 41 تن به‌صورت مخفیانه و بدون اجازهٔ ملاقات آخر با خانواده‌های‌شان اعدام شده‌اند. تنها 38 مورد از این اعدام‌ها از سوی رسانه‌های دولتی ایران اعلام شده است. همچنین 26 نفر به اتهاماتی چون «فعالیت سیاسی»، «مذهبی»، «شرکت در اعتراضات» و «جاسوسی برای اسرائیل» اعدام شده‌اند. در همین بازه، 29 زندانی نیز در زندان‌های ایران جان باخته‌اند. هه‌نگاو افزوده است که پنج فعال سیاسی دیگر در همین مدت به اعدام محکوم شده‌اند. افزون بر آن، 150 فعال سیاسی نیز در مجموع به بیش از 400 سال حبس تعزیری، 20 سال حبس تعلیقی و 466 ضربه شلاق محکوم شده‌اند. مقام‌های جمهوری اسلامی ایران تا کنون در مورد این گزارش واکنشی نشان نداده‌اند. گفتنی است که قوه قضاییه ایران بارها شهروندان را، از جمله زنان، به اتهام‌های گسترده و مبهم به مجازات اعدام محکوم کرده است.

Image Credit: France 24 در تازه‌ترین حملات هوایی و تیراندازی نیروهای اسراییلی بر نوار غزه، دست‌کم 60 تن به‌شمول زنان، کودکان و یک خبرنگار کشته شده‌اند. به‌گزارش خبرگزاری رویترز، این حملات روز دوشنبه (30 جون) در چندین منطقهٔ نوار غزه صورت گرفته است. براساس گزارش، در میان کشته‌شده‌گان، 22 تن از جمله زنان، کودکان و یک خبرنگار محلی در حمله بر یک کافه ساحلی در شهر غزه جان باخته‌اند. همچنین به‌نقل از داکتران، 10 تن در منطقهٔ زیتون و 13 تن دیگر در نتیجه تیراندازی نیروهای اسراییلی در جنوب غرب شهر غزه کشته شده‌اند. سایر قربانیان نیز در حملات جداگانه بر مناطق مختلف غزه جان باخته‌اند. این در حالی است که ارتش اسراییل از باشند‌گان مناطق شمالی نوار غزه خواسته بود تا این مناطق را ترک کرده و به‌سوی جنوب و منطقه‌ المواصی در خان‌یونس، حرکت کنند.

Photograph by Gustavo Valiente/SOPA Images/LightRocket/Getty Images رسانهٔ بریتانیایی «Hyphen» در گزارشی تازه نوشته است که با گذشت نزدیک به چهار سال از بازگشت طالبان به قدرت، اتحادیه اروپا در عمل به وعده‌های خود برای حمایت و فراهم‌سازی پناهندگی و حفاظت از زنان افغان ناکام مانده است. در این گزارش که روز دوشنبه (30 جون) منتشر شده، با چهار زن افغان که در کشورهای مختلف اروپایی پناهنده شده‌اند، گفتگو شده است. تجربه‌های آنان از روند دشوار دریافت پناهندگی، بی‌سرنوشتی، آزار جنسی، فقر، و بی‌توجهی به نیازهای اولیه‌شان حکایت دارد. یکی از این زنان، زینب، آموزگار هنر از کابل، می‌گوید پس از تصرف کابل توسط طالبان، کار خود را در مکتب و آرایشگاه از دست داد و ماه‌ها در خانه حبس شد. او در اواخر سال 2023، برای درخواست ویزای بشردوستانه به ایران رفت. در میان اعتراضات سراسری در این کشور و با امکانات مالی اندک، هفته‌ها در ترس از اخراج زندگی کرد. پس از هشت ماه انتظار، او سرانجام در جون 2024 ویزای خود را دریافت کرد و به تنهایی وارد فرانسه شد. زینب اکنون در حومهٔ پاریس زندگی می‌کند و تنها 200 یورو در ماه دریافت می‌کند. او می‌گوید: «زندگی با این پول غیرممکن است.» او به‌دلیل نداشتن تسلط به زبان فرانسوی، با سیستم‌های پیچیده پناهندگی و خدمات اجتماعی در انزوا دست‌وپنجه نرم می‌کند. «یک‌بار شش ساعت در صف کمک‌های غذایی منتظر ماندم، اما وقتی پرسیدم آیا غذا حلال است، سر من داد زدند.» حمیرا، فعال حقوق زنان، پس از آن‌که در پاکستان گیر ماند، با ویزای بشردوستانه به اسپانیا رسید. او می‌گوید در نخستین ماه‌های اقامتش در مادرید، در حالی‌که در اقامتگاه پناهجویان زندگی می‌کرد، مورد آزار جنسی قرار گرفت. به گفتهٔ او، واکنش نهادهای حمایتی به این حادثه، امیدش را برای یافتن امنیت در اروپا از بین برد. «وقتی [این حمله] را با مددکاران اجتماعی در میان گذاشتم، آنها آن را به‌عنوان یک سوءتفاهم فرهنگی نادیده گرفتند و گفتند که “اینجا اروپا است، نه افغانستان.”» او پس از این حادثه، یک جلسه مشاوره روانی دریافت کرد که آن را مفید می‌داند، اما هنوز با خاطرات آن حادثه دست‌وپنجه نرم می‌کند. رویا، دختر 22 ساله از کابل، یکی از بازماندگان حملهٔ انتحاری بر مرکز آموزشی کاج در سال 2022 است؛ حمله‌ای که جان 53 دانش‌آموز را گرفت. او پس از شش ماه درمان در اسلام‌آباد، در مارچ 2023 با ویزای بشردوستانه به مادرید اسپانیا رفت. با آن‌که تصور می‌کرد به امنیت رسیده است، اما به گفتهٔ خودش، «سخت‌ترین بخش این سفر تازه آغاز شده بود»؛ از بلاتکلیفی و انتظار تا سردرگمی در سیستم پناهندگی. در سپتامبر 2024، رویا ایمیلی دریافت کرد که درخواستش برای پیوستن والدین سالمند و دو خواهر و برادر خردسالش پذیرفته شده؛ اما چند ماه بعد، این درخواست بی‌دلیل رد شد. او می‌گوید این وضعیت، اضطراب عمیق و فشارهای روانی شدید بر او وارد کرده است. پرستو، وکیل حقوق بشر از غزنی، در جریان تخلیه میدان هوایی کابل در سال 2021، به‌جای آمریکا با پرواز نظامی پولند به ورشو انتقال یافت. او پنج ماه را در کمپ پناهجویان گذراند و سپس با کمک زنان داوطلب پولندی توانست به یک دفتر وکالت مراجعه کند و اقامت دریافت کند. سحر فطرت، پژوهشگر دیده‌بان حقوق بشر، گفته است: «بسیاری از زنان افغان مجبورند با فرزندان‌شان سفرهای بسیار خطرناک را طی کنند و از مرزهای متعدد عبور نمایند؛ در حالی که با آزار، ارعاب، خشونت و اخراج‌های غیرقانونی روبه‌رو هستند.» او افزوده است: «نبود مسیرهای امن و قانونی سبب شده که بسیاری از این زنان با آسیب‌های روانی شدید به مقصد برسند. آنان به حمایت فوری در زمینهٔ سلامت روان نیاز دارند؛ اما این حمایت‌ها غالباً برای‌شان به‌آسانی در دسترس نیست، چون در انتظار تأیید درخواست پناهندگی‌شان هستند.» این در حالی است که در دسامبر 2021، با وخامت وضعیت حقوق بشری در افغانستان، 15 کشور عضو اتحادیه اروپا تعهد کردند که 40 هزار پناهجوی افغان را برای اسکان مجدد بپذیرند؛ چارچوبی که هدف آن ارائهٔ حمایت بلندمدت به کسانی بود که قادر به بازگشت به کشور نیستند. همچنین، در اکتبر 2024، دیوان عدالت اتحادیه اروپا حکمی صادر کرد که بر اساس آن، هر زن افغان که از طالبان فرار می‌کند، «دلایل کافی برای دریافت پناهندگی» دارد. با این حال، گروه‌های حقوق بشری هشدار داده‌اند که در عمل، هنوز هیچ مسیر امن و قانونی مشخصی برای این زنان فراهم نشده است. در همین حال، اتحادیه اروپا گفته بود که در فاصلهٔ سال‌های 2021 تا 2023، 41 هزار و 500 افغان را پذیرفته است؛ اما بر پایهٔ گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل تا ماه اگست 2023، تنها 329 پناهجوی افغان به‌طور رسمی در چهار کشور اروپایی اسکان یافته‌اند و اکثریت آنان همچنان در وضعیت بلاتکلیفی و «برزخ» به‌سر می‌برند. کمیته بین‌المللی نجات (IRC) این وضعیت را «غفلتی تکان‌دهنده» توصیف کرده است.

Photo: @Af_Journalist / X صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) می‌گوید که در پی اخراج اجباری مهاجران افغان از ایران، بیش از پنج هزار کودک از خانواده‌های‌شان جدا شده‌اند. تاج‌الدین اویواله، نماینده یونیسف در افغانستان، روز یک‌شنبه (8 سرطان) در پیامی در صفحه ایکس خود نوشته است: «به‌طور میانگین، روزانه 20 هزار مهاجر از ایران وارد افغانستان می‌شوند. یک‌چهارم آنان کودک هستند.» او افزوده است که روند اخراج گسترده مهاجران، سبب جدایی بیش از پنج هزار کودک از اعضای خانواده‌شان شده است. به‌گفته اویواله، یونیسف در گذرگاه‌های مرزی ولایت هرات در زمینه‌های بهداشت، غذا و فراهم‌سازی آب پاک به بازگشت‌کننده‌گان همکاری می‌کند. این در حالی است که بر بنیاد گزارش‌ها، تنها طی یک هفته گذشته، بیش از 100 هزار مهاجر افغان از ایران اخراج شده‌اند.