نتایج جستجو

Sent to Zan TV شماری از فعالان مدنی، خبرنگاران، زنان معترض و مهاجران افغان مقیم پاکستان، روز شنبه (7 سرطان) در شهر اسلام‌آباد، از تلاش‌های فوزیه کوفی، رئیس حزب «موج تحول افغانستان»، در زمینه دفاع از حقوق مهاجران افغان طی نشستی قدردانی کرده‌اند. طبق اعلامیه‌ی این نشست، این حمایت در پی دیدارهای اخیر خانم کوفی با مهاجران افغان در تبعید و برخی مقامات سیاسی پاکستان صورت گرفته است؛ دیدارهایی که هدف آن رسیدگی به مشکلات پناهجویان، از جمله وضعیت اسناد اقامتی، اخراج‌های اجباری، بازداشت‌های خودسرانه و نبود حمایت حقوقی عنوان شده است. در این اعلامیه آمده است که خانم کوفی در 18 حمل سال جاری، با جمعی از فعالان جامعه مدنی، خبرنگاران و مهاجران افغان در اسلام‌آباد دیدار کرده است. او در این نشست تأکید کرده که مشکلات مهاجران، از جمله بازداشت‌های خودسرانه، اخراج‌های اجباری، بی‌سرنوشتی کودکان مهاجر و نبود پشتیبانی قانونی را با مقام‌های پاکستانی مطرح خواهد کرد. به‌گفته‌ او، سکوت و بی‌عملی در برابر این وضعیت «غیرقابل توجیه» است و باید با صدایی واحد و اراده‌ای قوی از حقوق پناهجویان و مهاجران دفاع شود. اعلامیه می‌افزاید که فوزیه کوفی پس از آن، با حنا ربانی کهر، معاون وزارت خارجه پاکستان، و شماری از نمایندگان پارلمان این کشور دیدار کرده است. او در این دیدارها مشکلات مهاجران را مطرح کرده و مقامات پاکستانی وعده داده‌اند که موارد مطرح‌شده را بررسی و پیگیری خواهند کرد. فعالان مهاجر افغان در این نشست ضمن قدردانی از اقدامات اخیر خانم کوفی، تأکید کرده‌اند که تلاش‌های او گامی مهم در راستای بهبود وضعیت مهاجران در پاکستان است. گفتنی است که پس از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، هزاران شهروند این کشور به‌دلیل تهدیدهای امنیتی و شرایط دشوار زندگی، ناگزیر به مهاجرت به کشورهای همسایه، به‌ویژه پاکستان، شده‌اند و اکنون با مشکلات فراوانی، از جمله اخراج‌های اجباری، روبه‌رو هستند.

Photo: AP Photo/Omid Haqjoo کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهنده‌گان اعلام کرده است که تنها در شش ماه نخست سال جاری میلادی، حدود 640 هزار مهاجر افغان از ایران به کشور بازگشته‌اند؛ در حالی‌که سه هزار و 66 تن از آنان به‌گونه اجباری اخراج شده‌اند. عارف‌الله جمال، نماینده این کمیساریا در کابل، امروز یکشنبه (8 سرطان) با ابراز نگرانی از وضعیت بازگشت‌کننده‌گان گفته است که بسیاری از خانواده‌ها با دارایی‌های اندک، در حالی به افغانستان بازمی‌گردند که خسته، گرسنه و نگران آینده‌اند. او افزوده است که زنان و دختران به ‌ویژه از محدودیت‌های آزادی حرکت و حقوق ابتدایی مانند آموزش و کار نگران هستند. کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهنده‌گان تأکید کرده است که برای حمایت از مهاجران بازگشته به افغانستان، به کمک‌های فوری جامعه جهانی نیاز است. این نهاد گفته است که به‌رغم ادامهٔ فراهم‌سازی کمک‌های ابتدایی برای بازگشت‌کننده‌گان، کمبود شدید بودجه، روند ارائه خدمات به این افراد را با تهدید روبه‌رو می‌کند.

Sent To Zan TV شماری از اعضای نهاد «دیده‌بان حقوق زنان افغانستان» روز گذشته (7 سرطان) در شهر آنکارا ترکیه، با ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر افغانستان، دیدار و گفت‌وگو کردند. در این دیدار، ذاکره حکمت، بنیان‌گذار نهاد «دیده‌بان حقوق زنان افغانستان»، با ارائه مروری بر روند شکل‌گیری، فعالیت‌ها و اهداف این نهاد، بر ضرورت نهادینه‌سازی نظارت مستقل بر وضعیت حقوق زنان در افغانستان تأکید کرد و برنامه‌های آینده نهاد برای مستندسازی موارد نقض حقوق بشر زنان در داخل و خارج از کشور را توضیح داد. در ادامه، اعضای این نهاد موارد گسترده نقض حقوق زنان در افغانستان را مطرح کردند؛ از جمله افزایش خشونت‌های خانوادگی، ازدواج‌های اجباری و کودک‌همسری، آزار و اذیت زنان، بازداشت و شکنجه فعالان مدنی، خبرنگاران و مدافعان حقوق بشر در زندان‌های طالبان. آنان همچنین نگرانی خود را از اخراج‌های اجباری زنان پناهجو از کشورهای همسایه مانند ایران، پاکستان و ترکیه ابراز کردند. در بخشی از نشست، تمیم عطایی، خبرنگار، با تأکید بر وضعیت فاجعه‌بار حقوق بشر در افغانستان گفت: «طالبان زنان را نه‌تنها از حقوق انسانی‌شان محروم کرده‌اند، بلکه آنان را به‌طور کامل از فضای اجتماعی، اقتصادی، آموزشی و حتی از حق نفس کشیدن در جامعه حذف کرده‌اند. آنچه امروز در افغانستان جریان دارد، چیزی کمتر از آپارتاید جنسیتی نیست. با این حال، جامعه جهانی در برابر این جنایت‌ها سکوت کرده یا واکنش‌های بسیار سطحی و غیرمؤثر نشان داده است.» او همچنین افزود: «ما نیازمند اقدامات عملی، فشار سیاسی هدفمند و پاسخ‌گویی روشن هستیم، نه فقط صدور بیانیه‌های نگرانی. متأسفانه، حتی برخی چهره‌ها با اظهارات نگران‌کننده خود، به عادی‌سازی و سفیدنمایی طالبان کمک کرده‌اند، بدون اینکه مورد بازخواست قرار گیرند.» ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل، با استقبال از فعالیت‌های دیده‌بان حقوق زنان، ایجاد چنین نهادی را گامی مهم برای مستندسازی دقیق وضعیت زنان در افغانستان خواند و حمایت خود را از تلاش‌های آن اعلام کرد. در پایان نشست، گزارش مستند و جامعی از موارد نقض حقوق زنان افغان توسط اعضای این نهاد به آقای بنت ارائه شد.

Photo: X/AmbassadorSadiq نماینده ویژه پاکستان در امور افغانستان اعلام کرده است که صدها دانشجوی افغان در چارچوب مرحله سوم برنامه بورسیه‌های تحصیلی «علامه اقبال» وارد پاکستان شده‌اند. این برنامه شامل تحصیل رایگان در رشته‌های مختلف دانشگاهی از جمله پزشکی، مهندسی، علوم کامپیوتر، مدیریت، زراعت و علوم اجتماعی در دانشگاه‌های پاکستان است. محمد صادق خان، نماینده ویژه پاکستان، روز جمعه (6 سرطان) در صفحه ایکس خود نوشت که در میان این دانشجویان، دختران افغان نیز حضور دارند. این در حالی است که پس از تسلط طالبان بر افغانستان در سال 2021، آموزش دختران در مقاطع متوسطه و دانشگاهی در کشور ممنوع شده است. به گفته مقام‌های پاکستانی، در مرحله سوم این برنامه، بیش از 20 هزار نفر، از جمله پنج هزار دختر، برای دریافت این بورسیه‌ها ثبت‌نام کرده بودند. مرحله دوم این طرح در ماه جدی سال گذشته آغاز شده بود و در مجموع، طی سه سال، حدود چهار هزار و 500 بورسیه تحصیلی کامل در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا به دانشجویان افغان اختصاص یافته است. این بورسیه‌ها در شرایطی ارائه می‌شود که جامعه جهانی، از جمله نهادهای مدافع حقوق بشر و آموزش، بارها خواستار رفع محدودیت‌های تحصیلی و آموزشی علیه دختران در افغانستان شده‌اند.

Photo: Hasht-e Subh Daily منابع مردمی در ولایت هلمند می‌گویند که یک مرد 45 ساله در ولسوالی مارجه این ولایت، یک دختر شش‌ساله را به عقد خود درآورده است. به گفته این منابع، خانواده کودک او را در بدل پول به این مرد داده‌اند. گفته می‌شود این مرد دو زن دیگر نیز دارد. این منابع روز جمعه (6 سرطان) به رسانه‌ها گفته‌اند که در حال حاضر، طالبان مانع انتقال دختر به خانه این مرد شده‌اند. با این حال، مقامات طالبان تا کنون به‌طور رسمی در این‌باره اظهار نظری نکرده‌اند. گفتنی است که بر اساس گزارش نهادهای حقوق بشری، پس از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان در سال 2021، موارد ازدواج‌های زودهنگام و کودک‌همسری افزایش یافته است.

Photo: UNAMA دفتر مبارزه با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد در تازه‌ترین گزارش خود اعلام کرده است که بررسی الگوی مصرف مواد مخدر در افغانستان نشان می‌دهد مردان اغلب در سنین پایین‌تر و با چرس، و زنان بیشتر با تریاک، مصرف مواد را آغاز می‌کنند. این گزارش که امروز پنج‌شنبه (5 سرطان) منتشر شده، به بررسی اماکن عمومی مصرف مواد، الگوهای مصرف، شیوه‌های دسترسی و خدمات درمانی در دسترس مصرف‌کنندگان پرداخته و بر پایهٔ مطالعات انجام‌شده در سال‌های 2022 و 2023 تهیه شده است. بر اساس یافته‌های این گزارش، تریاک رایج‌ترین مادهٔ مخدر در میان زنان مصرف‌کننده در افغانستان است و پس از آن، به ترتیب شیشه، هروئین و آرام‌بخش‌ها قرار دارند. در مقابل، مصرف چرس در میان زنان «بسیار کم» گزارش شده است. دفتر مواد مخدر سازمان ملل همچنین از حضور بیش از دو هزار و 670 زن در نقاط تجمع مصرف مواد در سراسر کشور خبر داده است؛ آماری که حدود 10 درصد از کل مصرف‌کنندگان در این مکان‌ها را تشکیل می‌دهد. این نقاط، که در سال 2022 بالغ بر 651 محل در 32 ولایت بوده‌اند، مکان‌هایی‌اند که مصرف گروهی، از جمله تزریق پرخطر، در آن‌ها رواج دارد. بر پایه این گزارش، 53 درصد مردان و تنها 29 درصد زنان شرکت‌کننده، سابقهٔ دریافت درمان برای اختلال مصرف مواد را داشته‌اند. در گزارش آمده است که عواملی چون کمبود خدمات، نبود امکانات علمی، کیفیت پایین تغذیه در مراکز درمانی، مشکلات مالی و ترس از بدنامی، از مهم‌ترین موانع دسترسی افراد به درمان به شمار می‌روند. همچنین بسیاری از این افراد در شرایط اقتصادی-اجتماعی دشواری به‌سر می‌برند؛ نیمی از آنان بی‌سواد، بخشی مطلقه، جدا شده یا بی‌خانمان‌اند. این در حالی است که طالبان پس از بازگشت به قدرت، تولید، استفاده، خرید و فروش مواد مخدر را ممنوع اعلام کرده‌اند و در قالب کارزارهایی، افراد معتاد را از خیابان‌ها جمع‌آوری کرده‌اند. این گروه مدعی است که افراد جمع‌آوری‌شده تحت درمان قرار می‌گیرند.

Photo: MOHSEN KARIMI/AFP ائتلاف مستقل جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان، با انتشار اعلامیه‌ای از وضعیت نگران‌کننده و وخیم فعالان حقوق زن، مدافعان حقوق بشر، فعالان مدنی، خبرنگاران و افراد آسیب‌پذیر افغان که در کشور ایران به‌سر می‌برند، ابراز نگرانی شدید کرده و خواهان حمایت فوری جامعه جهانی از آنان شده است. در این اعلامیه آمده است که صدها تن از زنان معترض، خبرنگاران و فعالان حقوق بشر که پس از سقوط دولت پیشین افغانستان و تسلط طالبان، به‌دلیل تهدید، سرکوب و حذف سیستماتیک، ناگزیر به ترک کشور شدند، اکنون در ایران با شرایط «فاجعه‌باری» مواجه‌اند. این ائتلاف تأکید کرده است که پناه‌جویان افغان در ایران از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم هستند و در شرایطی از بی‌هویتی، فقر و سرکوب به‌سر می‌برند. افزون بر این، تنش‌های جنگی، بحران‌های امنیتی منطقه و فشارهای داخلی ایران، خطر بازداشت، اخراج اجباری، خشونت پلیسی و طرد اجتماعی را برای این افراد افزایش داده است. ائتلاف مستقل جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان در این اعلامیه خواستار اقدامات فوری و مشخص نهادهای بین‌المللی به وضعیت وخیم فعالان افغان در ایران شده است. این ائتلاف از سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر و کشورهای امن خواسته است که شرایط لازم را برای تخلیه فوری و اسکان مجدد این افراد فراهم کنند. این جنبش از دولت جمهوری اسلامی ایران نیز خواسته تا به تعهدات انسانی خود پایبند بوده و از بازداشت، اخراج اجباری و هرگونه رفتار خشونت‌آمیز علیه این پناه‌جویان خودداری کند. این در حالی است که گزارش‌ها از تشدید بازداشت‌ها و اخراج اجباری افغان‌ها در تهران حکایت دارد؛ اقدامی که بر نگرانی‌های فعالان و پناه‌جویان افغان در ایران افزوده است. بر بنیاد گزارش‌ها، روزانه هزاران افغان از طریق مرز اسلام‌قلعه وارد افغانستان می‌شوند و این موج بازگشت اجباری، پس از تعیین ضرب‌الاجل تازه از سوی مقام‌های ایرانی، شدت یافته است.

Social Media در پی حمله خشونت‌آمیز یک مرد 31 ساله اهل بلاروس به یک کودک حدوداً دو ساله افغان در میدان هوایی «شرمتیوو» مسکو، شورای هماهنگی نمایندگی‌های سیاسی و قنسولی افغانستان و وزارت خارجه طالبان این اقدام را محکوم کرده و خواستار پیگیری جدی آن شده‌اند. ویدیویی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، نشان می‌دهد که این مرد ابتدا کودک را بغل کرده و سپس او را محکم به زمین می‌کوبد. بر اساس گزارش‌ها، این کودک افغان از ناحیه ستون فقرات و جمجمه دچار شکستگی شده و وضعیت صحی او وخیم گزارش شده است. این کودک اکنون در شفاخانه‌ای در مسکو تحت مراقبت قرار دارد. گفته شده است که این کودک همراه با مادرش از جنگ ایران و اسرائیل فرار کرده و وارد روسیه شده بودند. پولیس مسکو اعلام کرده است که فرد مهاجم را به اتهام «اقدام به قتل» بازداشت کرده و تحقیقات درباره انگیزه این حمله جریان دارد. شورای هماهنگی نمایندگی‌های سیاسی و قنسولی افغانستان این رویداد را محکوم کرده و آن را «وحشیانه و غیرانسانی» خوانده است. این شورا خواستار تحقیقات فوری و شفاف مقام‌های روسیه شده و تأکید کرده که این رویداد نشان‌دهنده وضعیت نگران‌کننده پناهجویان افغان و ضرورت توجه بیشتر جامعه جهانی به وضعیت آنان است. همچنین، وزارت خارجه طالبان نیز با انتشار اعلامیه‌ای از دولت روسیه خواستار پیگیری جدی این پرونده و مجازات فرد متهم شده است. این وزارت گفته است که مستشار سفارت طالبان در مسکو به خانواده کودک اطمینان داده است که علاوه بر کمک مالی از کابل، هرگونه همکاری ممکن را انجام خواهد داد.

Sent to Zan TV در 26 جون، هم‌زمان با روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجه، جنبش زنان افغانستان در تبعید با صدور قطع‌نامه‌ای، خواستار توجه جامعه جهانی به وضعیت زنان افغان قربانی شکنجه در داخل افغانستان و در مهاجرت شدند. در این قطع‌نامه آمده است که شکنجه برای زنان افغان یک “واقعیت جاری” است و نه صرفاً خاطره‌ای از گذشته. این جنبش گفته است که زنان در زندان‌های طالبان با بدترین شکل‌های خشونت روانی، فیزیکی و جنسی مواجه‌اند. به گفته آنان، زنان صرفاً به دلیل دانش، آزادی‌خواهی یا فعالیت مدنی بازداشت، شلاق‌زده، تحقیر یا حتی کشته می‌شوند. اما جنبش زنان افغانستان در تبعید تأکید کرده است که رنج زنان افغان تنها به داخل کشور محدود نیست، بلکه در کشورهای مهاجرپذیر نیز شکل دیگری از شکنجه ادامه دارد. در بخشی از این قطع‌نامه آمده است: «ما امروز در مهاجرت نیز قربانی شکلی دیگر از شکنجه‌ایم؛ دیپورت‌های بی‌رحمانه، بازداشت در اردوگاه‌ها، بی‌هویتی، ترس دایمی از رد کیس، بی‌سرنوشتی، تبعیض و تحقیر.» این جنبش تأکید کرده که زنان افغان در مرزها، در ادارات مهاجرت، کمپ‌ها و صف‌های کمک‌های بشری، روزانه با «بی‌عدالتی، بی‌پناهی و بی‌صدایی» مواجه‌اند. در بخش دیگری از قطع‌نامه آمده است: «شکنجه فقط سلول انفرادی نیست؛ زن افغان، در خانه‌ی خویش هم شکنجه می‌شود، در فرار، در مرز، در سکوت دنیا.» این زنان از کشورهای دخیل در بحران افغانستان خواسته‌اند تا مسئولیت خود را در قبال حمایت از قربانیان شکنجه، به‌ویژه زنان، بپذیرند. همچنین خواهان بازگشایی پرونده‌های مربوط به جنایات ضدبشری علیه زنان، به‌ویژه پس از سقوط دولت جمهوری، شده‌اند. جنبش زنان افغانستان در تبعید با گرامی‌داشت این روز، اعلام کرده‌اند که روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجه تنها یک مناسبت نیست، بلکه فریاد درد میلیون‌ها زن و انسان شکنجه‌شده در وطن و در مهاجرت است. در پایان این بیانیه آمده است: «شکنجه، هر کجا و به هر شکلی، باید پایان یابد.»

Social Media نشست ارائه‌ی چهارمین گزارش دوره‌ای افغانستان به کمیته منع تبعیض علیه زنان (CEDAW) روز سه‌شنبه (3 سرطان) در مقر شورای حقوق بشر سازمان ملل در جینوا برگزار شد. شماری از چهره‌ها از جمله نصیر احمد اندیشه، نماینده دایمی افغانستان در جینوا، داکتر سیما سمر، شکریه بارکزی، فوزیه کوفی و سایر فعالان حقوق زن در این نشست حضور داشتند. شرکت‌کنندگان با اشاره به محدودیت‌های گسترده علیه زنان و دختران در افغانستان، خواستار به‌رسمیت‌شناسی وضعیت جاری به‌عنوان «آپارتاید جنسیتی» شدند. به گفته‌ی آنان، سیاست‌های حاکم در افغانستان تحت سلطه‌ی طالبان منجر به حذف سیستماتیک زنان از عرصه‌های عمومی، آموزشی، حقوقی و اقتصادی شده است. نصیر احمد اندیشه گفت که افغانستان عضو متعهد کمیته CEDAW است که در سال 2003 به این کمیته پیوسته، اما پس از بازگشت دوباره‌ی طالبان به قدرت، این کشور با عقب‌گرد شدید در زمینه‌ی حقوق زنان مواجه شده است. فوزیه کوفی، عضو پیشین پارلمان، اظهار داشت که حذف زنان از صحنه‌ی داخلی به پلتفرم‌های بین‌المللی نیز گسترش یافته و آنان در افغانستان به‌عنوان شهروندان درجه‌دوم در نظر گرفته می‌شوند. شکریه بارکزی، عضو پیشین شورای ملی، افزود که اقدامات طالبان علیه زنان مغایر با قوانین بین‌المللی است و محدودیت‌ها بهانه‌های فرهنگی دارند. او خواستار اقدام فوری جامعه‌ی جهانی برای حمایت از زنان در داخل و خارج از افغانستان شد. داکتر سیما سمر نیز گفت که خاموشی صدای تفنگ به معنای تأمین صلح در افغانستان نیست و ادامه‌ی وضعیت فعلی ممکن است منجر به عادی‌سازی نقض حقوق بشر شود. او تأکید کرد که با بازگشت دوباره‌ی طالبان به قدرت، تمامی مکانیزم‌هایی که طی 20 سال گذشته برای منع خشونت علیه زنان و حمایت از زنان آسیب‌پذیر ایجاد شده بود، از بین رفته است. زرقا یفتلی، نگاره مهرداد و فرخ‌لقا اونچی‌زاده نیز در سخنرانی‌های خود بر وضعیت زنان روستایی، اقلیت‌ها، ازدواج‌های اجباری، شکنجه، بازداشت‌های خودسرانه و حذف ساختاری زنان از مشارکت اجتماعی تأکید کردند. شرکت‌کنندگان نشست خواستار پاسخ‌گو ساختن طالبان در قبال تعهدات بین‌المللی از جمله کنوانسیون CEDAW شدند و بر لزوم حمایت از زنان در معرض خطر، به‌ویژه در روندهای پناهندگی و اسکان مجدد، تأکید ورزیدند.