نتایج جستجو

Social Media در پی انفجار یک سرگلوله در ولسوالی شیرزاد ولایت ننگرهار، یک زن جان باخته و یک کودک زخمی شده است. منابع محلی می‌گویند این حادثه حوالی ساعت 11:00 پیش‌ازچاشت روز شنبه (31 جوزا) در روستای شاولی ولسوالی شیرزاد رخ داده است. به گفته‌ی منابع، این رویداد زمانی رخ داده که این زن و کودک در کوه مصروف چراندن مواشی‌شان بوده‌اند. گفته شده است که این زن، که حدوداً 45 ساله بوده، در اثر جراحات شدید هنگام انتقال به شفاخانه جان باخته و کودک هشت‌ساله نیز زخمی شده است. تاکنون اطلاعات دقیقی درباره وضعیت صحی این کودک ارائه نشده است. در همین حال، مقامات محلی طالبان در ننگرهار تاکنون در این‌باره اظهار نظری نکرده‌اند. این حادثه در حالی رخ داده که مهمات انفجاری باقی‌مانده از جنگ‌های چند دهه گذشته، همچنان جان غیرنظامیان را در سراسر افغانستان می‌گیرد. براساس گزارش اخیر سازمان بین‌المللی هِلو تراست، بیش از 80 درصد قربانیان ماین‌ها در افغانستان را کودکان تشکیل می‌دهند.

Photo: 8ammedia یک زن در ولسوالی غورماچ ولایت بادغیس که به‌مدت پنج سال توسط شوهرش در خانه زندانی شده بود، نجات یافت. مولوی صبغت‌الله صمیم، مسئول نشرات ریاست امر به معروف و نهی از منکر طالبان در بادغیس، روز یک‌شنبه (اول سرطان) با تأیید این موضوع گفته است که پس از شکایت خانواده این زن به اداره امر به معروف، مأموران این اداره برای رهایی او اقدام کرده‌اند. به گفته صمیم، محتسبین طالبان پس از بررسی موضوع، شوهر این زن را «توصیه» کرده‌اند و عمل او را خلاف ارزش‌های اسلامی و اصول حقوق بشر دانسته‌اند. طالبان گفته‌اند که این فرد نیز از اقدامش ابراز پشیمانی کرده است. این در حالی‌ است که طالبان تلاش دارند با مطرح‌ کردن چنین مواردی، چهره‌ای مدافع حقوق زنان از خود نشان دهند؛ در حالی‌که این گروه پس از بازگشت به قدرت، با وضع محدودیت‌های گسترده از جمله ممنوعیت کار، تحصیل و آموزش برای زنان، عملاً میلیون‌ها زن را به خانه‌نشینی و انزوای اجباری سوق داده‌اند. اداره امر به معروف و نهی از منکر طالبان، نهادی است که بارها در گزارش‌ها به‌عنوان عامل بازداشت، تهدید و برخورد خشونت‌آمیز با زنان در کوچه و بازار به‌دلیل پوشش یا حضور در اجتماع معرفی شده است. بسیاری از فعالان حقوق زن این اداره را ابزار کنترل و سرکوب سیستماتیک زنان می‌دانند. حبس پنج‌ساله این زن، تنها یکی از ده‌ها نمونه‌ای است که در شرایط بی‌پناه افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان ثبت می‌شود؛ شرایطی که در آن، زنان نه تنها قربانی سنت‌های مردسالاری، بلکه قربانی نظامی هستند که با حذف و سکوت آن‌ها مشروعیت می‌گیرد.

Social Media خانواده زلاله هاشمی، آوازخوان ناپدیدشده افغان، می‌گویند که طالبان بر آن‌ها فشار آورده‌اند تا بگویند زلاله ربوده نشده، بلکه با خواست خودش خانه را ترک کرده است. این در حالی است که بیش از دو هفته از ناپدید شدن مرموز این هنرمند زن در کابل می‌گذرد و تاکنون هیچ اطلاعی از سرنوشت او در دست نیست. اعضای خانواده زلاله در گفت‌وگو با رسانه‌ها گفتند که در عریضه‌ای به نهادهای امنیتی طالبان نوشته‌اند زلاله ربوده شده، اما مأموران طالبان گفته‌اند باید به‌جای «ربوده شدن»، در ‌ عریضه بنویسند «فرار از منزل». یکی از نزدیکان زلاله هاشمی در این باره گفته است: «در روزهای نخست به وزارت داخله و حوزه هفدهم طالبان مراجعه کردیم، اما تا امروز هیچ خبری به ما نداده‌اند. آن‌ها به‌جای همکاری در یافتن زلاله، بر ما فشار می‌آورند که بپذیریم او با خواست خودش از خانه خارج شده است.» به گفته این منبع، مأموران طالبان از خانواده زلاله خواسته‌اند که از رسانه‌ای شدن این موضوع خودداری کنند. پیش‌تر، سید محسن هاشمی، همسر زلاله، روز پنجشنبه (29 جوزا) در ویدیویی گفته بود که زلاله 15 روز پیش در کابل ربوده شده و تاکنون هیچ سرنخی از زنده یا مرده بودن او در دست نیست. با این حال، سخنگوی فرماندهی امنیه طالبان در کابل در حساب رسمی خود در ایکس نوشته بود که «خانم زلاله با خواست خودش خانه را ترک کرده و ربوده نشده است.» گفتنی است که زلاله هاشمی در سال 2017 با حضور در برنامه موسیقی «ستاره افغان» از تلویزیون خصوصی طلوع به شهرت رسید و یکی از معدود زنان آوازخوانی بود که به مرحله‌های نهایی این رقابت راه یافت. او یک پسر چهار ساله دارد که خانواده‌اش می‌گویند پس از ناپدید شدن مادرش در وضعیت صحی نامساعدی به‌سر می‌برد. با گذشت بیش از دو هفته از این حادثه، همچنان خبری از سرنوشت زلاله در دست نیست.

Photo: HOSHANG HASHIMI | AFP via Getty Images ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی گروه طالبان، گزارش تازه دبیرکل سازمان ملل متحد درباره وضعیت افغانستان را رد کرده و آن را «تبلیغات نادرست» برای تخریب وجهه این گروه خوانده است. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، در گزارش سه‌ماهه‌اش که روز پنجشنبه (29 جوزا) منتشر شد، از وخامت اوضاع انسانی، سرکوب گسترده زنان و دختران و نقض حقوق بشر در افغانستان تحت حاکمیت طالبان پرده برداشته است. مجاهد روز شنبه (31 جوزا) با نشر بیانیه‌ای مدعی شد که امنیت در افغانستان بهبود یافته و مردم این کشور در «آرامش» زندگی می‌کنند. او گزارش سازمان ملل را تلاشی برای «نگران ساختن افکار عمومی» خواند و گفت که این نهاد بین‌المللی با چشم‌پوشی از پیشرفت‌ها و بزرگ‌نمایی رویدادهای کوچک، چهره‌ای منفی از افغانستان ترسیم کرده است. این ادعاها در حالی مطرح می‌شود که دبیرکل سازمان ملل در گزارش خود تأکید کرده است سیاست‌های سرکوب‌گرانه طالبان بحران انسانی در افغانستان را عمیق‌تر کرده‌اند. در این گزارش آمده است که مردم افغانستان با چالش‌های بزرگی چون فقر گسترده، بیکاری، بلایای طبیعی و حکومتی سرکوبگر دست‌وپنجه نرم می‌کنند. در این گزارش همچنین از اجرای قوانین محدودکننده طالبان، از جمله قانون «امر به معروف و نهی از منکر»، انتقاد شده و تأکید شده است که این سیاست‌ها آسیب‌های جدی، به‌ویژه به زنان و دختران وارد کرده‌اند. قوانینی که زنان را از حقوق اولیه مانند آموزش، اشتغال و حضور در اجتماع محروم کرده و میلیون‌ها خانواده را در تنگنا قرار داده‌اند. گوترش همچنین نسبت به کاهش کمک‌های جهانی به افغانستان ابراز نگرانی کرده و هشدار داده است که این کاهش، وضعیت میلیون‌ها تن را بحرانی‌تر کرده است. در بخش دیگری از گزارش، به محدودیت‌های شدید بر رسانه‌ها، بازداشت‌های خودسرانه خبرنگاران و گزارش‌هایی از شکنجه و اعدام‌های فراقانونی اشاره شده است؛ مواردی که به‌گفته سازمان ملل، نقض آشکار تعهد طالبان به عفو عمومی به‌شمار می‌رود. دبیرکل سازمان ملل در پایان گزارش خود تأکید کرده است که مردم افغانستان به‌تنهایی قادر به مقابله با این بحران‌ها نیستند و جامعه جهانی باید برای کاهش رنج آن‌ها، دست به اقدام فوری و مؤثر بزند. با این حال، سخنگوی طالبان با رد این گزارش، بار دیگر تلاش کرده است واقعیت‌های موجود در افغانستان را انکار کرده و تصویری غیرواقعی از وضعیت کشور ارائه دهد.

© 2024/AP Photos/Fariba Akbari via AP Images دختران بازمانده از آموزش: شریعت را بر ما جاری می‌کنند، اما زنان و دختران طالبان با تن برهنه در غرب در حال تحصیل‌اند. دخترانی که حق آموزش و تحصیل‌شان از سوی حکومت تک‌جنسیتی و زن‌ستیز طالبان سلب شده است، با شکایت از رفتار دوگانه این گروه می‌گویند که پس از سقوط نظام جمهوریت و تکیه‌زدن طالبان بر اریکه قدرت، فصل تاریک زندگی برای زنان و دختران افغانستان رقم خورده است. آنان می‌گویند که از یک‌سو طالبان با صدور فرمان‌های غیرشرعی‌شان، آموزش و تحصیل را برای زنان و دختران با شریعتِ خودساخته‌شان حرام عنوان کرده‌اند، در حالی‌که دختران و زنان این گروه با تن‌های برهنه در دانشگاه‌ها و مکتب‌های غربی زیر نظر آمریکایی‌ها آموزش می‌بینند. ساجده، دختر بازمانده از آموزش است که برای فرار از دام خانه‌نشینی و مشکلات روانی، به یک کارگاه بافندگی روی آورده است. در حالی که نفرت از طالبان و غم آرزوهای از دست‌رفته در چهره‌اش موج می‌زند، با صدای گرفته می‌گوید که طالبان با بستن دروازه مکتب نه‌تنها حق آموزش را از وی سلب کرده‌اند، بلکه او را زنده به گور ساخته‌اند. او آغاز حکومت تک‌جنسیتی طالبان را آغاز فصل تاریک زندگی برای زنان و دختران افغانستان عنوان می‌کند: «از روزی که طالبان قدرت را گرفته‌اند، فصل تاریک زندگی ما زنان و دختران آغاز شده است. طالبان من و تمام دختران افغانستان را زنده به گور کرده‌اند، چون وقتی ما حق درس و آموزش نداشته باشیم، حق رفتن به بیرون از خانه را نداشته باشیم، پس تفاوتی با زنده به گور بودن ندارد.» او صدایش را که نفرت، خشم و ناامیدی در آن درهم‌تنیده است بلند کرده و چنین می‌گوید: «طالبان فقط اسلام خودساخته‌شان را بر ما تحمیل و تطبیق می‌کنند. امروز ببینید دختران این خودخواهان در بیرون از کشور برهنه درس می‌خوانند، نه در یک مکتب اسلامی، بلکه زیر نظر استادان آمریکایی و غربی‌ها؛ اما برای ما فرمان حرام بودن درس را صادر می‌کنند.» تنها ساجده نیست که در تلاطم امواج ناامیدی غوطه‌ور است، بلکه مرسل که چون گل مرسل در پی ممنوعیت طالبان پژمرده شده است، با آه سردی که از ته دل کنده می‌شود، می‌گوید طالبان با سرنوشت میلیون‌ها زن و دختر کشور بازی می‌کنند. «آخرین روز مکتب را فراموش نمی‌کنم، خیلی گریه کردم آن روز. هیچ‌وقت از یادم نخواهد رفت که طالبان با سرنوشت من و میلیون‌ها هم‌نوع من بازی کرده‌ است و به این بازی‌شان ادامه می‌دهند. چرا زنان خانه‌نشین باشند؟ در حالی زنان خود را این گروه به رستوارنت ها می چرخانند.» مرسل که تارهای سرخ‌رنگ را به دست گرفته تا کیسه‌ی لیف را ببافد، دست از کار برداشته و با صدای پر از بغض، توأم با خشم و غضب، چنین می‌گوید: «مگر زنان و دختران افغانستان پرده‌ است که در خانه باشند یا ظرف آشپزخانه؟ طالبان با بسته کردن دروازه مکتب و پوهنتون، نه‌تنها دختران را خانه‌نشین کرده‌اند، بلکه خانه‌ها را به قبرستانی برای مرده‌های زنده تبدیل کرده‌اند.» او با اندک مکث، قطره اشک را پاک کرده و به صحبت‌هایش ادامه می‌دهد: «فقط همین مانده که طالبان چند روز دیگر بگویند زنان اجازه ندارند نفس بکشند و باید طبق شریعت، زنان زنده به گور شوند. این فرمان‌ها همه از شریعت خودساخته طالبان منشأ گرفته و صادر می‌شود.» در گوشه‌ای دیگر این کارگاه بافندگی، نازنین، دیگر شاگرد صنف دهم مکتب است که با راهنمایی و همکاری هم‌صنفی‌هایش به این کارگاه راه یافته است. وی می‌گوید در حالی‌که حق زنان و دختران از سوی طالبان سلب شده است، اما اکثر آنان از ترس بازداشت شدن از سوی طالبان، از لب گشودن به سخن در مورد ممنوعیت‌ها و انتقاد از این گروه هراس دارند. «حتی ما نمی‌توانیم صدای خود را بلند کنیم، چون این حق را هم از ما گرفته‌اند. طالبان حتی اگر خبر شوند ما در مورد حق خود گپ می‌زنیم، ما را بازداشت و مورد شکنجه قرار می‌دهند. صدها زن و دختر کشور به همین جرمِ خواستن حق خود و یا بیان حق، در زندان‌های طالبان می‌پوسند.» نازنین، با اشاره به وضعیت زندگی خود و دیگر دختران، می‌گوید یگانه آرزویش داکتر شدن و خدمت به مردم بود، آرزویی که اکنون با تار و سوزن بافندگی منتج شده است. «من فقط امیدوار بودم و آرزو داشتم که داکتر شوم و به مردم خود خدمت کنم، ولی چیزی که امروز می‌بینم و این‌جا کار می‌کنم بسیار فرق دارد. هرچند به‌خاطر تسلیم نشدن به قوانین طالبان این‌جا آمده‌ام، اما از انجام این شغل نفرت دارم. تنها چیزی که به من قوت می‌بخشد که این‌جا بیایم، حضور دختران در کارگاه و سر خم نکردن ما در برابر ظلم طالبان است که آنان تلاش دارند ما در خانه بمانیم.» به گفته زنان و دختران، در نزدیک به چهار سال پس از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان، فصل تاریک و پرمشقتی برای زنان و دختران از سوی این گروه رقم خورده است و همه‌روزه با صدور فرمان‌های زن‌ستیزانه این گروه، زندگی برای دختران دشوارتر می‌شود. این در حالی‌ است که همواره سازمان‌های حقوق بشر و کشورهای مختلف جهان از برخوردهای غیرانسانی طالبان علیه زنان و دختران سخن زده و واکنش‌های تندی نشان داده‌اند، اما تا هنوز هیچ کشور و نهاد بین‌المللی برای رهایی زنان و دختران از دام ممنوعیت‌های طالبان هیچ اقدام مؤثری روی دست نگرفته است.

Photo: GETTY IMAGES اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواری اعلام کرده است که قرار است مسابقات قهرمانی بایسکل‌سواران زن افغانستان در جریان رقابت‌های جهانی بایسکل‌سواری در فرانسه برگزار شود. در این مسابقات، زنان بایسکل‌سوار افغان مسیر 115.5 کیلومتری را که ورزشکاران فرانسه نیز در آن رقابت می‌کنند، رکاب خواهند زد. این رقابت‌ها در تاریخ 28 جون برگزار خواهد شد و سه تن از این ورزشکاران نیز در تاریخ 26 جون در بخش زمان‌آزمایشی رقابت خواهند کرد. فریبا هاشمی، قهرمان مسابقات سال 2022 زنان افغان در سوئیس، یکی از پنج ورزشکار شرکت‌کننده در این رقابت است. او در گفت‌وگو با رسانه‌ها گفته است: «با احساس بالا آماده دفاع از عنوان قهرمانی می‌شوم. واضح است که امیدوار برنده شدن هستم اما همچنین امیدوارم که این رویداد باعث درخشش سایر ورزشکاران شود.» گفتنی است که به‌رغم رقابت هم‌زمان با ورزشکاران فرانسوی، برای تصمیم گیری در مورد قهرمانی تیم بایسکل‌سواران زن افغانستان، از یک رده بندی جداگانه استفاده خواهد شد. در همین حال، دیوید لاپارتینت، رئیس اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواری، گفته است: «بدون شک، دیدن دوباره بهترین بایسکل‌سواران زن افغان در رقابت‌های قهرمانی کشورشان، سه سال پس از آخرین دوره مسابقات‌شان، یک رویداد احساسی و مایه افتخار خواهد بود.» این در حالی است که پس از تسلط طالبان در سال 2021، زنان در افغانستان به‌طور کامل از ورزش محروم شده‌اند و دختران بالاتر از صنف ششم اجازه ادامه تحصیل ندارند. ورزشکاران زن، از جمله بایسکل‌سواران، ناگزیر شدند کشور را ترک کنند.

Social Media طالبان، در جریان هفته گذشته، 10 تن بشمول چهار زن را در ولایت‌های بدخشان، فاریاب و پروان، به اتهام‌های مختلف در ملاءعام شلاق زده‌اند. دادگاه عالی طالبان با نشر اعلامیه‌ای گفته است که روز چهارشنبه (28 جوزا)، یک زن و یک مرد در ولسوالی یفتل ولایت بدخشان به اتهام «فرار از منزل» و «فراری‌دادن از منزل» در محضر عام هرکدام 39 ضربه شلاق خورده‌اند. همچنین، این دادگاه در اعلامیه‌ای دیگر افزوده است که روز پنج‌شنبه، یک زن و یک مرد دیگر در ولسوالی پشتون‌کوت ولایت فاریاب به اتهام «فرار از منزل» و «ارتباط نامشروع» در محضر عام شلاق زده شده‌اند. به‌گفته‌ی این دادگاه، هرکدام از آنان 39 ضربه شلاق خورده و یکی به هشت ماه و دیگری به یک سال حبس تنفیذی نیز محکوم شده است. در همین حال، در روزهای دوشنبه و سه‌شنبه در ولسوالی‌های سالنگ و جبل‌السراج ولایت پروان، نیز شش تن از جمله دو زن به اتهام «زنا» و «قتل» هرکدام 39 ضربه شلاق خورده و به مجازات‌های زندان از نه ماه تا پنج سال محکوم شده‌اند. این در حالی است که از زمان بازگشت طالبان به قدرت، این گروه بارها مجازات شلاق و اعدام را در محضر عام اجرا کرده که با واکنش‌های گسترده داخلی و بین‌المللی مواجه شده است. نهادهای حقوق بشری چنین مجازات‌هایی را ناقض کرامت انسانی و مغایر با قوانین بین‌المللی می‌دانند.

Social Media منابع محلی از ربوده شدن زلاله هاشمی، آوازخوان افغان، در کابل خبر داده‌اند. منابع محلی در کابل می‌گویند که زلاله هاشمی، هنرمند زن جوان افغان، حدود 16 روز پیش به‌گونه‌ای مرموز در کابل ناپدید شده و از سرنوشت او تاکنون خبری در دست نیست. سید محسن هاشمی، همسر زلاله، روز پنج‌شنبه (29 جوزا) با نشر ویدیویی به رسانه‌ها گفت که زلاله برای دیدار با دوستانش از خانه بیرون شد و پس از آن، هیچ اطلاعی از او ندارد و تلفن‌هایش نیز خاموش است. به گفته او، با وجود تلاش‌های فراوان برای پیدا کردن زلاله، هیچ سرنخی از زنده یا مرده بودن وی به‌دست نیامده است. گفتنی است که زلاله هاشمی در سال 2017 با شرکت در برنامه موسیقی «ستاره افغان» که از تلویزیون خصوصی طلوع پخش می‌شد، به شهرت رسید. او با اجرای ترانه‌هایی به زبان‌های فارسی و پشتو، یکی از معدود زنان آوازخوان بود که به مرحله‌های بالای این رقابت راه یافت. در پی ناپدید شدن او، شماری از فعالان حقوق زن در شبکه‌های اجتماعی ابراز نگرانی کرده‌اند. آریانا سعید، آوازخوان شناخته‌شده افغانستان، روز جمعه (30 جوزا) در پیامی در فیسبوک نوشت که زلاله ربوده شده و خواهان اقدام فوری و همه‌جانبه‌ی نهادهای حقوق بشری و بین‌المللی برای یافتن و آزادی او شد. همزمان، ویدیویی از پسر چهار ساله زلاله در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده که با صدایی اندوه‌بار خواستار بازگشت مادرش است. خانواده زلاله می‌گویند وضعیت صحی این کودک نیز نگران‌کننده است. با وجود گذشت بیش از دو هفته، نهادهای امنیتی طالبان تاکنون درباره ناپدید شدن این آوازخوان هیچ موضع‌گیری رسمی نکرده‌اند. این در حالی است که طالبان پس از بازگشت به قدرت در سال 2021، فعالیت‌های مرتبط با موسیقی و هنر را ممنوع اعلام کرده و از هنرمندان خواسته‌اند به مشاغل دیگری روی آورند.

Photo: againstthecompass منابع محلی در ولایت قندهار می‌گویند که یک زن باردار در این ولایت، از سوی شوهرش با طناب «دار زده» شده و به قتل رسیده است. این رویداد روز دوشنبه (26 جوزا) در مرکز ولسوالی اسپین بولدک رخ داده است. به گفته منابع، این زن که «سیده» نام داشته، شش‌ماهه باردار بوده و پس از یک مشاجره لفظی با شوهرش، به قتل رسیده است. مسئولان محلی طالبان در قندهار تاکنون در مورد این رویداد اظهار نظری نکرده‌اند. گفتنی است که یک هفته قبل نیز یک مرد در ناحیه‌ی پنجم شهر قندهار، همسرش را با چاقو «سربریده» و به قتل رسانده بود. پس از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، موارد متعددی از قتل‌ زنان به دست اعضای خانواده‌شان گزارش شده است؛ مواردی که در بسیاری از آن‌ها، خشونت خانوادگی علت اصلی عنوان می شود.

Photo: REUTERS/Parwiz بخش زنان سازمان ملل متحد در گزارش اخیر خود اعلام کرده است که حدود 80 درصد از زنان جوان در افغانستان از آموزش، تحصیل و اشتغال محروم‌اند. در این گزارش که روز سه‌شنبه (27 جوزا) درباره شاخص جنسیتی افغانستان در سال 2024 منتشر شده، آمده است که پس از سلطه طالبان، افغانستان دومین شکاف جنسیتی بزرگ جهان را تجربه می‌کند و پس از یمن در رتبه دوم قرار دارد. براساس یافته‌های این شاخص، نابرابری میان زنان و مردان در حوزه‌هایی چون سلامت، آموزش، دسترسی مالی و مشارکت در تصمیم‌گیری، به 76 درصد می‌رسد. سیما باهوس، مدیر اجرایی بخش زنان سازمان ملل متحد، با ابراز نگرانی از وضعیت کنونی گفته است: «بزرگ‌ترین سرمایه افغانستان، زنان و دختران آن هستند. ظرفیت آنان همچنان نادیده گرفته می‌شود، اما آن‌ها استوار ایستاده‌اند، از یکدیگر حمایت می‌کنند، کسب‌وکار راه می‌اندازند، خدمات بشردوستانه ارائه می‌دهند و علیه بی‌عدالتی صدای خود را بلند می‌کنند.» این گزارش همچنین بیان می‌کند که تنها 17 درصد از زنان افغان قادر به بهره‌گیری از ظرفیت‌های کامل خود برای انتخاب و دسترسی به فرصت‌ها هستند؛ در حالی‌که میانگین جهانی این شاخص 60.7 درصد است. گزارش همچنین تأکید کرده است که 78 درصد از زنان جوان افغان نه در حال آموزش‌اند، نه شاغل، و نه در حال مهارت‌آموزی هستند. طبق این گزارش، در پی ممنوعیت آموزش متوسطه و عالی برای دختران، از جمله آموزش‌های پزشکی، نرخ فراغت دختران از مقطع متوسطه به زودی به صفر خواهد رسید. از سوی دیگر، شکاف جنسیتی در بازار کار افغانستان نیز عمیق و نگران‌کننده گفته شده است. براساس گزارش، تنها 24 درصد از زنان افغان در بازار کار مشارکت دارند، در حالی‌که این رقم برای مردان 89 درصد است. این در حالی است که پس از بازگشت طالبان به قدرت، دختران و زنان از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود، از جمله حق آموزش، کار و مشارکت اجتماعی محروم شده‌اند.