در حالی‌ که طالبان چهارمین سالروز بازگشت‌شان به قدرت را «روز استقلال» می‌خوانند، این روز برای زنان و دختران افغان یادآور آغاز فصل تاریکی، محدودیت و خفقان است.

چهار سال پیش، در 15 اگست 2021، کابل سقوط کرد و دولت جمهوری اسلامی افغانستان به‌طور کامل از هم پاشید. طالبان وارد ارگ ریاست‌جمهوری شدند و دور تازه‌ای از حاکمیت‌شان را اعلام کردند؛ حاکمیتی که به‌باور شماری از زنان، با «خانه‌نشینی اجباری، ممنوعیت آموزش، ازدواج‌های تحمیلی و سرکوب سیستماتیک» همراه است.

زنان و دختران زیر پرچم طالبان، 15 اگست را روز عزا و آغازِ دوره‌ای تاریک در تاریخ افغانستان می‌خوانند.

مرسل، دختر 22 ساله و باشنده‌ی نیمروز، می‌گوید که 15 اگست برایش چیزی جز «تاریخ سیاه» نیست. او که پیش از بازگشت طالبان، دانشجوی رشته حقوق در یکی از دانشگاه‌های خصوصی بود، اکنون خانه‌نشین شده و از آینده‌اش ناامید است.

«رویاهایم در یک روز فرو ریخت. از دانشگاه محروم شدم، از کار بازماندم و حتی از حق بیرون شدن بدون محرم نیز محروم هستم. این تاریخ برای ما روز عزا است، نه روز جشن.»

ازدواج‌های اجباری؛ رویای زندگیِ ربوده‌شده‌ی دختران افغان

در چهار سال حاکمیت طالبان، شماری از دختران در ولایت‌های مختلف کشور به ازدواج‌های اجباری وادار شده‌اند.

شریفه، دختر 19 ساله و باشنده‌ی ولایت غور، در صحبت با خبرنگار زن‌نیوز می‌گوید:

«پدرم را تهدید کردند که اگر دخترت را به یکی از اعضای‌شان ندهی، عواقب بدی خواهد داشت. من هیچ حقی در تصمیم‌گیری برای زندگی‌ام نداشتم. امروز با مردی زندگی می‌کنم که هرگز فکر نمی‌کردم… من حتی فکر نمی‌کردم با طالب روبه‌رو شوم، چه برسد به این‌که شب با او در یک تخت‌خواب بخوابم.»

درِ بسته‌ی مکتب و نسلِ از دست‌رفته

از دسمبر 2022 به این‌سو، درهای مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به‌روی دختران بسته شده‌اند. هزاران دختری که آرزوی تحصیل و مشارکت در جامعه را در سر داشتند، اکنون با حسرت و اندوه، پشت دیوارهای خانه همچون زندانی حبس مانده‌اند.

ملالی، معلم سابق یک مکتب دخترانه در شهر فراه، به زن‌نیوز می‌گوید:

«ما شاهدِ نسلِ از دست‌رفته‌ای هستیم. این ظلمی‌ست که تاریخ فراموش نخواهد کرد. دخترانی که باید آینده‌ساز می‌بودند، اکنون زندانیِ دیوارهای بلند خانه‌ها شده‌اند.»

تلاش‌های خاموش و مقاومِ دختران زیر پرچم طالبان

با وجود سرکوب شدید، زنان افغان هنوز تسلیم نشده‌اند. تظاهرات پراکنده، کارزارهای آنلاین، و صدای معترضان در خارج از کشور، نشان‌دهنده‌ی مبارزه‌ای خاموش، اما مقاوم در دفاع از حقوق زنان و دختران است.

یکی از فعالان زن و باشنده‌ی ولایت غزنی که به دلایل امنیتی نخواست نامش فاش شود، به خبرنگار زن‌نیوز گفت:

«شاید روی سرک‌ها و پیشِ چشم عموم نباشیم، اما صدای ما خاموش نشده. تاریخ قضاوت خواهد کرد و روزی ما بار دیگر پرچم سه‌رنگ را به اهتزاز درخواهیم آورد. ما با صدای زنان افغان در بیرون از کشور هم‌صدا هستیم. حقیقت همیشه پیروز شده و خواهد شد.»

پایان گزارش، اما آغاز یک فریاد

برای طالبان، 15 اگست ممکن است روز پیروزی باشد؛ اما برای میلیون‌ها زن و دختر افغان، این روز نماد آغاز تباهی است.

چهار سال از حاکمیت دوباره‌ی طالبان در افغانستان می‌گذرد، اما هر روز، محدوده‌ی فعالیت برای زنان و دختران تنگ‌تر شده؛ به‌گونه‌ای که میلیون‌ها زن و دختر، هر روز در تاریکیِ فرمان‌های زن‌ستیز طالبان فرو می‌روند.