خواندن قرآن با صدای بلند؛ جرمی برای زنان زیر پرچم طالبان
- Ariahn Raya
- Nov 4
- 2 min read
«نمی‌گذارند قرآن بخوانیم. می‌خواهند ما را از دین و جامعه بیرون کنند.»
در ادامه‌ی روند سرکوب‌گرانه‌ی طالبان علیه زنان، اداره‌های امر به معروف و نهی از منکر این گروه به‌تازگی به زنان و دختران در چند ولایت هشدار داده‌اند که از خواندن قرآن با صدای بلند در مراسم مذهبی خودداری کنند.
اقدامی که نه‌تنها واکنش تند زنان افغان را برانگیخته، بلکه بار دیگر ماهیت تک‌جنسیتی و زن‌ستیزِ نظام طالبانی را آشکار کرده است.
زنان در ولایت‌های غور، غزنی و بادغیس می‌گویند طالبان با توجیه «نامحرم شنیدن صدا»، عملاً حتی عبادت و تلاوت قرآن را برای آنان محدود کرده‌اند.
این تصمیم، به‌گفته‌ی فعالان زن، بخشی از سیاست سازمان‌یافته‌ی طالبان برای خاموش‌کردن صدای زن در تمامی عرصه‌های اجتماعی و مذهبی است.
سما ابراهیمی، دختر جوانی از ولایت غور، به زن‌نیوز می‌گوید:
«فعلاً خواندن قرآن با صدای بلند زیر پرچم طالب جرم است. پدرم ملا است و همیشه می‌گوید قرآن بخوان، اما طالبان می‌گویند صدای زن حرام است. ما را وادار کرده‌اند حتی عبادت خود را در سکوت انجام دهیم.»
شازیه مرادی از غزنی نیز این تصمیم را حمله‌ای مستقیم به هویت دینی و انسانیِ زنان می‌داند و می‌گوید: «می‌گویند ما مسلمانیم، اما نمی‌گذارند قرآن بخوانیم. کم‌کم می‌خواهند ما را از دین و جامعه بیرون کنند و بعد هم برچسب کفر بزنند.»
مرضیه فروزان، معلم علوم دینی از بادغیس، می‌گوید اداره‌ی امر به معروف طالبان هشدار داده که زنان نباید از بلندگو یا صدای بلند در محافل مذهبی استفاده کنند.
تحلیل‌گران می‌گویند طالبان با این دستور تازه، مرحله‌ی دیگری از پروژه‌ی حذف زنان را پیش می‌برند؛ پروژه‌ای که از منع آموزش، کار، رسانه و سفر بدون محرم آغاز شد و حالا به منع صدا و حضور نمادین زنان رسیده است.
جامعه زیر حاکمیت طالبان عملاً به جامعه‌ای تک‌جنسیتی بدل شده است؛ مدارس، دانشگاه‌ها، ادارات دولتی و حتی مساجد، چهره‌ای یک‌دست و مردانه یافته‌اند.
نازیلا مشعل، یکی از کارشناسان، می‌گوید: «اکنون با ساکت‌کردن صدای زنان در تلاوت قرآن، طالبان در پی حذف کامل حضور معنوی و فرهنگی زنان از فضای عمومی‌اند.»
کارشناسان سیاسی معتقدند این سیاست‌ها نه ریشه در دین، بلکه در محاسبات قدرت و کنترل اجتماعی دارد. طالبان با حذف زنان، ساختاری می‌سازند که در آن تصمیم‌گیری، تبلیغ دینی و تعریف از اسلام، همگی در انحصار مردان وابسته به این گروه باشد؛ جامعه‌ای که تنها یک صدا دارد؛ آن‌هم صدای گروه حاکم طالبان.
