نتایج جستجو

Reuters / Stringer via ABC News یونیسف افغانستان بار دیگر نسبت به وضعیت بحرانی کودکان در مناطق زلزله‌زده هشدار داد. این نهاد امروز سه‌شنبه (25 سنبله) با نشر ویدیویی در صفحه ایکس، روایت «ساجد»، پسر 11 ساله زلزله‌زده در کنر، را بازتاب داد. ساجد در این ویدیو می‌گوید: «ما 11 نفر در خانواده بودیم. مادرم و خواهرم جان باختند، برادر و خواهر دیگرم زخمی شدند. حالا در فضای باز زندگی می‌کنیم. دیشب باران آمد، همه ما خیس شدیم و هیچ خانه و غذایی نداریم.» به گفته یونیسف، کودکان بیش از نیمی از قربانیان زلزله کنر را تشکیل می‌دهند. در این زمین‌لرزه بیش از 2200 نفر جان باختند که دست‌کم 1,182 تن آنان کودک بودند. هزاران خانه تخریب شده و بیش از نیم میلیون نفر، عمدتاً زنان و کودکان، تحت تأثیر قرار گرفته‌اند. چارلز نزوکی، هماهنگ‌کننده ارشد اضطراری یونیسف در افغانستان، در این ویدیو می‌گوید: «در کمپ‌های اضطراری کنر خدمات فوری شامل صحی، تغذیه، آب و بهداشت (WASH) و حمایت روانی-اجتماعی برای کودکان و زنان فراهم کرده‌ایم. تیم‌های صحی سیار و مشاوران نیز برای کمک به آسیب‌دیدگان مستقر شده‌اند.» یونیسف تأکید کرده است که با وجود دشواری‌های دسترسی، تلاش می‌کند خانواده‌ها و کودکان زلزله‌زده هرچه زودتر به خدمات حیاتی دسترسی یابند. کمک‌های فوری شامل درمان سوءتغذیه، خدمات صحی، آب آشامیدنی و کمک نقدی برای خانواده‌های بی‌سرپناه آغاز شده است. این سازمان اعلام کرده که برای شش ماه آینده به 22 میلیون دالر نیاز دارد تا به 400 هزار نفر، از جمله بیش از 212 هزار کودک، کمک‌رسانی کند. گفتنی است که زلزله 6 ریشتری 31 اگست در ولایت‌های کنر و ننگرهار یکی از فاجعه‌بارترین رویدادهای طبیعی اخیر در افغانستان بود که بیش از 3600 زخمی و هزاران بی‌خانمان برجای گذاشت. محدودیت‌های طالبان در حضور امدادگران زن، روند کمک‌رسانی را دشوارتر کرده و زنان و کودکان، همانند زلزله هرات در سال 2023، بیشترین قربانیان این فاجعه را تشکیل می‌دهند.

ده‌ها زن بازنشسته در کابل روز سه‌شنبه (25 سنبله) در برابر ریاست خزینه تقاعد طالبان دست به اعتراض زدند و خواستار پرداخت حقوق تقاعدی معوقه‌شان شدند. معترضان می‌گویند چهار سال است که طالبان حقوق بازنشسته‌گان را پرداخت نکرده‌اند؛ موضوعی که بسیاری از آنان را در وضعیت فقر و گرسنگی قرار داده است. یکی از معترضان به زن‌نیوز گفته است: «ما حتی توانایی خرید نان برای خانواده‌های خود را نداریم. بعد از سال‌ها خدمت، امروز هیچ حق و حقوقی برای ما قایل نیستند.» منابع تأیید می‌کنند که طالبان در واکنش به این تجمع، شماری از زنان را با خشونت و ضرب‌وشتم پراکنده کرده‌اند. این معترضان از نهادهای مختلف از جمله وزارت معارف، وزارت صحت و پارلمان پیشین افغانستان بودند. این اعتراض در حالی برگزار شد که هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان، در ماه حمل 1403 نظام تقاعد افغانستان را منحل اعلام کرد. او سپس با صدور فرمانی دیگر، پرداخت حقوق بازنشسته‌گان را منوط به تصمیم یک دادگاه ویژه زیر نظر این گروه ساخت و در فرمان هشت‌ماده‌ای جداگانه، تنها با پرداخت حقوق «برخی» بازنشسته‌گان نهادهای دولتی بر اساس «حکم شرعی» همین دادگاه موافقت کرد. گفتنی است که از زمان بازگشت طالبان به قدرت در اگست 2021، حقوق تقاعدی هزاران زن بازنشسته، از معلمان گرفته تا کارمندان صحی و کارکنان دولت پیشین، به حالت تعلیق درآمده است.

Sent to Zan TV جنبش «شنبه‌های ارغوانی» با نشر اعلامیه‌ای فرمان اخیر رهبر طالبان مبنی بر جمع‌آوری اجباری بیماران روانی در سراسر افغانستان را نقض آشکار حقوق افراد دارای معلولیت روانی خوانده و نسبت به پیامدهای خطرناک آن هشدار داده است. در این اعلامیه که امروز سه‌شنبه (25 سنبله) منتشر شد، آمده است که چنین اقدامی برخلاف تعهدات بین‌المللی افغانستان، به‌ویژه کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت (CRPD) و رهنمودهای سازمان جهانی صحب است که تأکید دارند هرگونه مداخله در زندگی افراد دارای مشکلات روانی باید با رضایت آگاهانه و رویکرد حمایتی و توان‌بخشی صورت گیرد، نه با شیوه‌های قهری و امنیتی. جنبش هشدار داده است که در فقدان یک نظام صحی کارآمد و با توجه به سابقه خشونت‌آمیز طالبان، این فرمان می‌تواند به ابزاری برای بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه و حتی حذف مخالفان سیاسی و اجتماعی تحت عنوان «بیماران روانی» تبدیل شود. به باور این نهاد، چنین سیاستی تنها موج تازه‌ای از ترس و وحشت در جامعه ایجاد می‌کند و سلامت روان مردم افغانستان را بیش از پیش در معرض فروپاشی قرار می‌دهد. این جنبش یادآور شده است که یکی از عوامل اصلی گسترش بیماری‌های روانی در افغانستان، سیاست‌های سرکوبگرانه طالبان، آپارتاید جنسیتی علیه زنان، نقض حقوق اساسی شهروندان، فقر و بیکاری گسترده است. در اعلامیه تأکید شده است: «تداوم حاکمیت طالبان، بحران سلامت روان را تشدید کرده و منجر به افزایش موارد خودکشی و بیماری‌های روانی خواهد شد.» این جنبش از سازمان ملل متحد، شورای حقوق بشر و نهادهای مدافع حقوق بشر خواسته است تا برای لغو اداره موسوم به «امر به معروف و نهی از منکر» طالبان فشارهای جدی و همه‌جانبه وارد کنند. این در حالی است که رهبر طالبان، هبت‌الله آخندزاده، اخیراً فرمانی صادر کرده که بر اساس آن، همه ادارات طالبان موظف به شناسایی و جمع‌آوری بیماران روانی در 34 ولایت کشور شده‌اند. مقام‌های طالبان در دایکندی تأیید کرده‌اند که این روند آغاز شده و بیماران به هلال احمر و برخی نهادهای وابسته به این گروه سپرده می‌شوند. طالبان این اقدام را «برای حفظ نظم اجتماعی» عنوان کرده‌اند. اما گفتنی است که طالبان سابقه‌ای خشن در برخورد با افراد آسیب‌پذیر دارند؛ از جمله در اکتبر گذشته، یک مرد 22 ساله مبتلا به اختلال روانی توسط افراد طالبان در ولایت غور به ضرب گلوله کشته شد، زمانی که این گروه تلاش داشت او را به‌زور با خود ببرد.

Social Media منابع محلی در ولایت بدخشان از قطع کامل خدمات اینترنتی خبر می‌دهند. باشندگان این ولایت می‌گویند که طالبان با فشار بر شرکت‌های مخابراتی و اینترنتی، دسترسی آزاد به اینترنت را مختل کرده‌اند. به گفته‌ی یکی از منابع محلی به زن نیوز: «طالبان اینترنت را قطع کردند و ما با ترس و لرز از موبایل خود استفاده می‌کنیم ولی شاید این هم کنترل شود و برای ما زندگی در این قرن 21 به دوزخ تبدیل شده.» مردم بدخشان تنها از طریق دیتای موبایل قادر به ارتباط با جهان خارج هستند، اما نگرانی شدیدی از شنود و نظارت نیروهای استخباراتی طالبان دارند. این در حالی است که باشندگان مزارشریف نیز می‌گویند از یک هفته به این‌سو والی طالبان در این ولایت اینترنت را قطع کرده است.

Imgae: Noorullah Shirzada / AFP در پی سیاست‌های سرکوبگرانه‌ی طالبان برای محدودسازی آزادی بیان و دسترسی به اطلاعات، باشندگان ولایت بلخ از قطع کامل خدمات اینترنتی در این ولایت خبر داده و می‌گویند که به‌دستور مستقیم والی طالبان در بلخ، تمامی شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ی خدمات اینترنتی از دو روز بدینسو به حالت تعلیق درآمده‌اند و هیچ نوع دسترسی به اینترنت از طریق خطوط زمینی یا شرکت‌های خصوصی ممکن نیست. به گفته‌ی ساکنان این ولایت، تنها راه باقی‌مانده برای دسترسی به اینترنت، استفاده از دیتای موبایل، آن‌هم با نگرانی شدید از نظارت طالبان بر ارتباطات مردم، است. برخی منابع محلی می‌گویند که شبکه‌های مخابراتی نیز زیر فشار مستقیم طالبان قرار دارند و احتمال می‌رود که مکالمات و ارتباطات دیجیتال مردم به‌صورت سیستماتیک شنود و ثبت شود. یکی از باشندگان مزارشریف که به دلایل امنیتی نخواست نامش فاش شود، به زن نیوز گفت: «تلویزیون را با سانسور تصویر خاموش کردند، حالا نوبت اینترنت است. ما عملاً در یک زندان دیجیتال زندگی می‌کنیم.» در کنار این محدودیت‌ها، یک منبع دیگر نیز رفتار دوگانه‌ی طالبان را به چالش کشیده و در صحبت به زن نیوز گفت: «طالبان خود از اینترنت استفاده می‌کنند، حتی برای تماشای محتوای مبتذل و بی‌ارزش، اما ما اجازه نداریم با خانواده‌های خود در بیرون از کشور تماس تصویری برقرار کنیم، این نهایت ظلم است.» این تصمیم در حالی گرفته شده که پیش‌تر طالبان پخش تصاویر از تلویزیون‌ها در بلخ را نیز ممنوع کرده بودند، اقدامی که واکنش گسترده کاربران افغان در شبکه‌های اجتماعی را در پی داشت. تحلیل‌گران سیاسی نیز می‌گویند که ممنوعیت اینترنت در یک ولایت بزرگ و استراتژیک مانند بلخ، نشانه‌ی واضحی از تشدید کنترل اطلاعات و سرکوب هر نوع مقاومت مدنی است.

Image: ManizhaBakhtari/X منیژه باختری، سفیر افغانستان در اتریش، از برگزاری دوازدهمین جشنواره «از کابل تا وین» خبر داده است. او روز دوشنبه (24 سنبله) در پیامی در شبکه اجتماعی ایکس، این جشنواره را فرصتی ارزشمند برای معرفی فرهنگ افغانستان و تقویت ادغام مهاجران افغان در جامعه اتریش توصیف کرد. جشنواره امسال در روزهای 8 و 9 سنبله با همکاری بیش از 20 انجمن و نهاد فعال دیاسپورای افغانستان در شهر ویانا برگزار شد. در این رویداد، مسابقات ورزشی، نمایشگاه صنایع دستی و تولیدات فرهنگی، غذاهای محلی و اجرای موسیقی سنتی افغانستان به نمایش گذاشته شد. باختری تأکید کرده است که این جشنواره توانسته تصویر واقعی و فرهنگی مردم افغانستان را در جامعه اتریش بازتاب دهد و به ایجاد پل‌های فرهنگی میان مهاجران افغان و مردم این کشور کمک کند. او افزود که چنین برنامه‌هایی نه تنها هویت فرهنگی افغان‌ها را زنده نگه می‌دارد، بلکه در تقویت روند ادغام مثبت مهاجران در جامعه میزبان نیز نقش کلیدی ایفا می‌کند.

Image: Aakriti Thapar / BBC بی‌بی‌سی در گزارشی تازه روایت تلخ خانواده‌های افغان را بازتاب داده است که پس از بسته‌شدن کلینیک‌های حمایتی ایالات متحده، زنان و کودکان‌شان جان باخته‌اند. ایالات متحده که طی دهه‌ها بزرگ‌ترین کمک‌کننده به افغانستان بود و در سال 2024 حدود 43 درصد کل کمک‌های بین‌المللی به این کشور را تأمین می‌کرد، در اوایل 2025 با بازگشت دونالد ترامپ به قدرت تقریباً تمام کمک‌های خود را متوقف کرد. این تصمیم همراه با انحلال آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا (USAID) به بسته‌شدن بیش از 400 مرکز صحی انجامید؛ مراکزی که برای میلیون‌ها شهروند، به‌ویژه زنان و کودکان، تنها امید دسترسی به خدمات بهداشتی بودند. بی‌بی‌سی روایت می‌کند که در روستای «شیش‌پُل» بدخشان، شاهناز هنگام زایمان توسط همسرش عبدول به کلینیک منتقل شد، اما در آن‌جا با درهای بسته مواجه شدند. در راه بازگشت، شاهناز داخل تاکسی کودک خود را به دنیا آورد، اما به‌دلیل خون‌ریزی شدید جان داد و نوزاد نیز دقایقی بعد فوت کرد. عبدول می‌گوید: «اگر کلینیک باز می‌بود، همسر و فرزندم امروز زنده بودند.» کلینیک شیش‌پُل پیش از تعطیلی ماهانه 25 تا 30 زایمان را مدیریت می‌کرد و خدمات اولیه درمانی در اختیار خانواده‌ها قرار می‌داد. اما اکنون زنان باردار در مناطق کوهستانی و دورافتاده مجبورند در خانه یا در مسیرهای طولانی و ناامن زایمان کنند. به‌گفته بی‌بی‌سی، پس از بسته‌شدن این مراکز، مرگ مادران باردار در شمال‌شرق افغانستان به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته است. در بیمارستان مرکزی فیض‌آباد، شمار بیماران زن بیش از دو برابر شده، در حالی که بودجه این مرکز از 70 هزار دالر به تنها 25 هزار دالر کاهش یافته است. از سوی دیگر، ممنوعیت تحصیل زنان در حوزه صحت، کمبود شدید نیروی متخصص زن را به‌دنبال داشته است. زنانی که از ادامه تحصیل محروم شدند، می‌گویند: «در کلینیک امید داشتیم؛ امروز هیچ‌چیز باقی نمانده است. درد ما بی‌درمان شده است.» این در حالی است که طالبان با محدودیت‌های سختگیرانه علیه زنان، نه‌تنها مانع امدادرسانی و آموزش کادرهای صحی زن شده‌اند، بلکه میلیون‌ها شهروند عادی به‌ویژه زنان و کودکان را قربانی سیاست‌های تبعیض‌آمیز خود ساخته‌اند.

Image: Stian Lysberg Solum/NTB/AFP/Getty via newsweek انس حقانی، عضو شبکه‌ حقانی و از چهره‌های سیاسی طالبان، اخیراً در گفت‌وگویی مدعی شد که طالبان با اعلام «عفو عمومی» پس از سقوط جمهوریت، تاریخ‌ سازی کرده‌اند و به آن افتخار می‌کنند. او ادعا کرده است که این گروه پس از تسلط بر افغانستان، به‌ جای انتقام‌جویی، امنیت را در سراسر کشور برقرار ساخته است. اما شواهد موجود و گزارش‌ های مستند نهادهای معتبر بین‌المللی ثابت می‌کنند که عفو عمومی طالبان در حقیقت پرده‌ای تبلیغاتی برای سرپوش گذاشتن بر جنایات گسترده و سازمان‌ یافته‌ این گروه بوده است. تناقض میان ادعا و واقعیت حقانی گفته است: «بزرگان ما با اعلام عفو عمومی تاریخ‌ سازی کردند… شاید مردم بگویند که ما مبالغه می‌کنیم، اما شمار زیادی از وزیران حکومت جمهوری به شمول حامد کرزی و داکتر عبدالله هنوز در کابل هستند.» اما واقعیت‌های میدانی به‌ روشنی نشان می‌دهند که این ادعا بیشتر یک دروغ سیاسی است تا یک واقعیت تاریخی. مستندات بین‌المللی یوناما در گزارش سال 2023 خود نوشت: «طالبان به‌رغم اعلام عفو عمومی، صدها مورد بازداشت خودسرانه، ناپدیدسازی اجباری، شکنجه و قتل‌های فراقانونی نظامیان پیشین و کارمندان دولت جمهوری را انجام داده‌اند.» آمار این سازمان نشان می‌دهد که در فاصله بین آگوست سال 2021 تا ماه جون 2023 بیش از 800 مورد نقض فاحش حقوق بشر علیه نیروهای امنیتی و مقامات دولت پیشین ثبت شده است. عفو بین‌الملل در 2022 تأکید کرد: «اعلام عفو عمومی طالبان چیزی جز یک ابزار تبلیغاتی نبوده است. صدها نظامی پیشین کشته یا زیر شکنجه جان باخته‌اند و خانواده‌های آنان هنوز در ترس و بی‌سرنوشتی به سر می‌برند.» دیده‌بان حقوق بشر در دسامبر 2022 نوشت: «طالبان در سراسر افغانستان ده‌ها مقام محلی، پولیس و اعضای نیروهای امنیتی را پس از تسلیم شدن اعدام کرده‌اند. این جنایات به‌وضوح نقض فرمان عفو عمومی است.» فراتر از قتل‌های فراقانونی، طالبان به اشکال وحشیانه‌تری نیز «عفو عمومی» خود را نقض کرده‌اند: زندان‌ها به شکنجه‌گاه‌های سیستماتیک بدل شده‌اند. بازماندگان روایت کرده‌اند که با کابل برق، چوب و میله‌های آهنی مورد ضرب‌ وشتم قرار گرفته‌اند. تجاوزهای گروهی علیه زنان فعال مدنی و معترض در زندان‌ها گزارش شده است؛ زنانی که تنها به جرم اعتراض یا فعالیت مدنی بازداشت شده‌اند. خبرنگاران هدف خاص طالبان بوده‌اند؛ موارد متعددی از بریدن گوش، شکستن دندان‌ها، شکنجه‌های روحی و ناپدیدسازی آنان ثبت شده است. در بسیاری از ولایت‌ها، صدای خانواده‌هایی که عزیزان‌شان بدون محاکمه اعدام یا ناپدید شده‌اند، همچنان بلند است. هیچ‌کس در امان نیست چهار سال پس از سقوط جمهوریت، افغانستان به یک زندان بزرگ بدل شده است. امروز هیچ قشر اجتماعی در امان نیست: نظامیان پیشین زیر شکنجه و اعدام می‌شوند. خبرنگاران با خشونت فیزیکی و روانی شکنجه و خاموش می‌گردند. زنان معترض مورد تجاوز و توهین قرار می‌گیرند. فعالان مدنی و سیاسی ناپدید یا در سلول‌های تاریک زندانی می‌شوند. هر روز از گوشه‌وکنار افغانستان خبرهای تازه‌ای از جنایت‌های مدیریت‌شده و سیستماتیک طالبان به گوش می‌رسد؛ جنایاتی که برخلاف ادعای «عفو عمومی»، نه‌تنها متوقف نشده‌اند بلکه به بخشی از سازوکار حکومتی این گروه بدل شده‌اند. در نتیجه باید بگویم که طالبان تلاش دارند روایت «عفو عمومی» را به‌عنوان برگ برنده سیاسی در برابر جامعه جهانی استفاده کنند. اما اسناد نهادهای بین‌المللی و شهادت بازماندگان ثابت می‌کند که این فرمان چیزی جز یک فریب تاریخی نبوده است. اعلام عفو عمومی طالبان در عمل به یک ابزار سرکوب تبدیل شده است؛ ابزاری که زیر نام «بخشش» جان صدها انسان را گرفته، هزاران خانواده را داغدار کرده و میلیون‌ها شهروند افغان را در وحشت روزانه نگه داشته است.

Photo: OCHAAfg/X دفتر هماهنگی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل (اوچا) می‌گوید که در فاجعه‌های طبیعی مانند زلزله اخیر شرق افغانستان، زنان و دختران بیشترین آسیب را متحمل می‌شوند و به همین دلیل، حضور امدادگران زن باید در مرکز عملیات کمک‌رسانی باشد. اوچا روز یک‌شنبه (23 سنبله) با نشر پیامی در شبکه اجتماعی ایکس و تصاویری از زنان امدادگر در مناطق زلزله‌زده تأکید کرده است که کمک‌رسانی به زنان و کودکان آسیب‌دیده بدون حضور امدادگران زن امکان‌پذیر نیست. این نهاد گفته است که همراه با سازمان ملل و همکاران غیردولتی تلاش می‌کند نقش امدادگران زن در روند کمک‌رسانی حفظ شود. این در حالی است که محدودیت‌های سخت‌گیرانه طالبان روند امدادرسانی به زنان و کودکان در مناطق زلزله‌زده کنر و ننگرهار را با چالش جدی روبه‌رو کرده است. یوناما اخیراً اعلام کرد که طالبان با استقرار نیروهایشان در ورودی دفاتر سازمان ملل در کابل و شماری از ولایت‌ها، مانع ورود کارمندان زن شده‌اند. به گفته این نهاد، این محدودیت حتی سفر کارمندان زن برای امدادرسانی به آسیب‌دیدگان زلزله در شرق افغانستان و بازگشت‌کنندگان از ایران و پاکستان را نیز شامل می‌شود. این اقدام طالبان باعث بسته‌شدن هشت مرکز خدماتی کمیساریای عالی پناهندگان (UNHCR) شده است. یوناما هشدار داده که ادامه چنین موانعی، ارائه کمک‌های حیاتی به صدها هزار زن، مرد و کودک را با خطر جدی مواجه می‌سازد. گفتنی است زلزله شش‌ریشتری 31 اگست در ولایت‌های کنر و ننگرهار بیش از 2200 کشته، 3600 زخمی و هزاران بی‌خانمان برجای گذاشت؛ آمارها نشان می‌دهد که زنان و کودکان بیش از نیمی از قربانیان این فاجعه را تشکیل می‌دهند.

Photo: Reuters / Stringer via ABC News یونیسف امروز یک‌شنبه (23 سنبله) با نشر پیامی از نماینده این نهاد در افغانستان، نسبت به تلفات گسترده کودکان در پی زلزله‌های اخیر در شرق کشور هشدار داده و خواستار اقدام فوری برای حمایت از آسیب‌دیدگان شد. دکتر تاج‌الدین اویواله، نماینده یونیسف در افغانستان، در این پیام گفته است که زمین‌لرزه 31 اگست در ولایت‌های کنر و ننگرهار «بسیار، بسیار ویرانگر» بوده و کودکان بیشترین بار این فاجعه را به دوش کشیده‌اند. به‌گفته یونیسف، از میان بیش از 2200 کشته، دست‌کم 1172 کودک جان باخته‌اند؛ آماری که بیش از نیمی از قربانیان را تشکیل می‌دهد. افزون بر این، بیش از سه هزار نفر زخمی و حدود 6700 خانه به‌طور کامل یا بخشی ویران شده است. بسیاری از بازماندگان، به‌ویژه کودکان، سرپرستان خود را از دست داده و اکنون با بحران روانی و بی‌پناهی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. نماینده یونیسف هشدار داده است که با نزدیک‌شدن فصل سرما، زمان به‌سرعت می‌گذرد و اگر اقدام فوری صورت نگیرد، هزاران کودک و زن در خطر ماندن بدون سرپناه، غذا و خدمات صحی قرار خواهند گرفت. او تأکید کرده است که این فاجعه تنها یک حادثه طبیعی نیست، بلکه ضربه‌ای دیگر بر زندگی کودکانی است که پیش‌تر نیز با جنگ، فقر و بحران‌های پی‌درپی دوران کودکی‌شان از دست رفته است. این در حالی است که محدودیت‌های طالبان بر فعالیت زنان در عرصه‌های امدادی، روند کمک‌رسانی را دشوارتر ساخته و نیازمندان، به‌ویژه زنان و کودکان، در معرض محرومیت از خدمات حیاتی قرار گرفته‌اند. در بسیاری موارد، زنان آسیب‌دیده بدون حضور امدادگران زن از دریافت کمک محروم مانده‌اند. یونیسف از جامعه جهانی خواسته است که در کنار کودکان بازمانده زلزله بایستند و حمایت فوری و پایدار از آنان را روی‌دست گیرند.