نتایج جستجو

Photo: Getty Images / via BBC سازمان جهانی صحت (WHO) اعلام کرده است که محدودیت طالبان بر داکتران زن در کنر، روند مراقبت از زخمیان زمین‌لرزه را با مشکل جدی روبه‌رو کرده است. این نهاد روز یک‌شنبه (16 سنبله) در گزارشی تازه نوشته است که محدودیت بر رفت‌وآمد زنان، حتی دسترسی کودکان به خدمات درمانی را با مشکل مواجه کرده است. به گفته سازمان جهانی صحت، شش تیم سیار صحی به ولسوالی نورگل و دیگر مناطق کنر اعزام شده‌اند، اما دسترسی به روستاهای دوردست و کوهستانی همچنان یک چالش بزرگ باقی مانده است. طبق این گزارش، حدود 84 هزار نفر در پی زمین‌لرزه‌های اخیر متضرر شده‌اند و این سازمان برای رسیدگی فوری به نیازهای آسیب‌دیدگان چهار میلیون دالر کمک اضطراری درخواست کرده است. پیش‌تر نیز منابع محلی از کمبود شدید داکتران زن در کنر و ننگرهار خبر داده بودند؛ مسئله‌ای که جان بسیاری از زنان و کودکان را در معرض خطر قرار داده است. با گذشت هفت روز از فاجعه، عملیات نجات همچنان ادامه دارد. طالبان تاکنون مرگ بیش از دو هزار و 200 نفر را تأیید کرده‌اند.

Photo: Sayed Khodaiberdi Sadat/Anadolu via Aljazeera به مناسبت چهارمین سالگرد سلطه طالبان بر پنجشیر، نهادهای مدنی و حقوق بشری با نشر گزارش‌هایی از تشدید نقض حقوق بشر در این ولایت ابراز نگرانی کرده‌اند. شورای جهانی پنجشیریان در گزارشی گفته است که طالبان طی چهار سال گذشته مرتکب قتل‌های هدفمند، محاکمه‌های صحرایی، شکنجه، بازداشت‌های خودسرانه و ناپدیدسازی اجباری در پنجشیر شده‌اند. این شورا افزوده است که طالبان صدها خانواده را به کوچ اجباری وادار کرده و دارایی‌های مردم توسط جنگ‌جویان این گروه یا وابستگان‌شان غصب شده است. به گفته این شورا، طالبان با بستن مکاتب، آتش‌زدن مراکز فرهنگی و تبدیل برخی مراکز آموزشی به پایگاه نظامی، زندگی اجتماعی و فرهنگی مردم پنجشیر را به‌شدت آسیب زده‌اند. این شورا از سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی خواسته است عاملان این نقض‌ها را در محاکم بین‌المللی پاسخگو سازند. از سوی دیگر، جنبش زنان پنجشیر در گزارشی از ناپدید شدن 18 تن از ساکنان این ولایت توسط طالبان خبر داده و فهرست آنان را منتشر کرده است. بر اساس این گزارش، هویت 10 تن مستند شده که پنج نفر پیشینه نظامی یا ارتباط با جبهه مقاومت داشته‌اند، اما 12 نفر دیگر افراد غیرنظامی بوده‌اند. این جنبش تأکید کرده است که طالبان به‌گونه‌ای سیستماتیک دست به قتل‌های فراقانونی، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری زده‌اند و از نهادهای بین‌المللی، به‌ویژه کمیسیون ناپدیدشده‌گان سازمان ملل، خواسته است تا موضوع را فوری پی‌گیری کنند. همچنین بر ضرورت حقیقت‌یابی، ثبت اسناد و حمایت روانی، حقوقی و رسانه‌ای از خانواده‌های قربانیان تأکید کرده است. این گزارش‌ها در حالی منتشر می‌شود که طی چهار سال گذشته، طالبان ده‌ها تن از باشند‌گان پنجشیر را نه‌تنها در این ولایت، بلکه در کابل و دیگر ولایت‌ها نیز بازداشت، زندانی و در برخی موارد به قتل رسانده‌اند.

Photo: Saifurahman Safi / Xinhua News Agency طالبان در تازه‌ترین آمار خود اعلام کرده‌اند که شمار جان‌باخته‌گان زلزله کنر به 2250 نفر و زخمیان به 3640 تن رسیده است. حمدالله فطرت، معاون سخنگوی طالبان، روز پنج‌شنبه (13 سنبله) در خبرنامه‌ای گفت که اجساد صدها قربانی در ولسوالی‌های چوکی، دیوه‌گل، دره‌چپه و مانوگی از زیر آوار بیرون کشیده شده است. او افزود که برای شماری از آسیب‌دیدگان خیمه نصب شده و روند انتقال کمک‌های فوری ادامه دارد. با این حال، عملیات نجات هنوز جریان دارد و بسیاری از اجساد همچنان زیر آوار مانده‌اند. این در حالی است که طالبان یک روز پیش، شمار قربانیان را 1457 کشته و 3394 زخمی اعلام کرده بودند.

پس از زمین‌لرزه 6 ریشتری که بیش از 1450 کشته و 3500 زخمی برجای گذاشت، وزارت ارشاد طالبان به جای اقدامات امدادی و علمی، مردم را به «توبه و دعا» فراخواند. چهار روز پس از زمین‌لرزه شدید در شرق افغانستان، به ویژه ولایت کنر، وزارت ارشاد، حج و اوقاف طالبان با صدور خطبه‌ای چهار صفحه‌ای، زلزله را نتیجه «گناهان مردم و سرکشی از اوامر الهی» اعلام کرد. این در حالی است که نزدیک به 6 هزار خانه ویران شده و بسیاری از خانواده‌ها هنوز نتوانسته‌اند اجساد عزیزان خود را از زیر آوار خارج کنند. در این بیانیه، هیچ اشاره‌ای به دلایل علمی زمین‌لرزه، اقدامات پیشگیری یا توصیه‌های ایمنی نشده و تنها از مردم خواسته شده است به «توبه، زاری، دعا و صبر» روی آورند. وزارت ارشاد طالبان همچنین از امامان مساجد خواسته است خطبه جمعه را به توضیح «عذاب الهی» و «ظلم بر مهاجران بازگشتی» اختصاص دهند. گزارش‌ها از مناطق آسیب‌دیده نشان می‌دهد که ممانعت طالبان از تداوی زنان و دختران توسط پزشکان مرد، آمار مرگ و میر میان زنان و کودکان را به شدت افزایش داده است. مردم محلی می‌گویند، فقدان اقدامات فوری و علمی در امدادرسانی، وضعیت را بحرانی‌تر کرده و فشار روانی و اقتصادی بر خانواده‌های آسیب‌دیده را دوچندان کرده است. زمین‌لرزه‌ای با شدت 6 ریشتر، جان بیش از 1450 نفر را گرفته و بیش از 3500 نفر دیگر را زخمی کرده است. کارشناسان و امدادگران بین‌المللی هشدار می‌دهند که ادامه این روند و نبود مدیریت بحران می‌تواند تلفات انسانی را بیش از پیش افزایش دهد. در شرایطی که هر دقیقه تأخیر در امدادرسانی می‌تواند زندگی ده‌ها نفر را تهدید کند، اظهار نظر مذهبی و بدون پشتوانه علمی، عملاً جایگزین پاسخ به بحران انسانی شده و انتقادها از سیاست‌های طالبان در مواجهه با فجایع طبیعی را شدت بخشیده است.

Photo: TajudeenOyewale/X تاج‌الدین اویوالی، نماینده یونیسف در افغانستان، با نشر تصاویری از پزشکان زن در کنر تأکید کرده است که حضور آنان در رسیدگی به آسیب‌دیدگان زلزله حیاتی است. او نوشته است که این پزشکان، کودکان، زنان و مردان زلزله‌زده را درمان می‌کنند. یونیسف همچنین اعلام کرده که تنها در 72 ساعت نخست پس از زمین‌لرزه، بیش از دو هزار و 500 مورد تروما توسط تیم‌های صحی این نهاد درمان شده است. این در حالی است که منابع محلی پیش‌تر از کمبود شدید داکتران زن در کنر و ننگرهار خبر داده بودند. به گفته آنان، دست‌کم شش زن باردار پس از زایمان زودرس ناشی از شوک زلزله، به دلیل نبود پزشکان زن جان باخته‌اند و شماری دیگر نوزادان خود را از دست داده‌اند. در همین حال، مرکز حقوق بشر افغانستان (AHRC) با ابراز نگرانی هشدار داده که زنان و دختران نباید به‌دلیل محدودیت‌ها و تبعیض طالبان از دریافت کمک‌های حیاتی محروم شوند. این نهاد تأکید کرده که تأخیر در رساندن کمک‌ها و نادیده گرفتن زنان می‌تواند جان شمار زیادی از آنان را در معرض خطر قرار دهد. ‏AHRC از نهادهای امدادرسان، کشورهای همسایه و جامعه جهانی خواسته است برای نجات جان آسیب‌دیدگان، بازسازی روستاها و تأمین نیازهای فوری پیش از فرارسیدن زمستان منابع بیشتری اختصاص دهند و هم‌زمان حمایت از پناه‌جویان افغان را ادامه دهند.

Photo: AFP via rferl.org زنان ملل متحد با ابراز نگرانی از پیامدهای فاجعه‌بار زلزله شرق افغانستان هشدار داده است که زنان و دختران بیش از همه در معرض آسیب این رویداد قرار دارند. این بخش سازمان ملل بر ضرورت حضور زنان امدادگر در روند کمک‌رسانی تأکید کرده و خواستار آن شده است که نیازهای زنان و دختران در اولویت قرار گیرد. زنان ملل متحد هشدار داده که در صورت نادیده گرفتن امدادگران زن، احتمال دارد زنان و دختران افغان از دریافت کمک‌های حیاتی و اطلاعات ضروری محروم شوند. سوزان فرگوسن، نماینده ویژه زنان ملل متحد در افغانستان، گفته است: «زنان و دختران بار دیگر بیشترین آسیب را خواهند دید، بنابراین باید نیازهای آنان در مرکز روند کمک‌رسانی قرار گیرد. بدون حمایت از کار حیاتی امدادگران زن، خطر آن وجود دارد که زنان و دختران از دسترسی به کمک‌های حیاتی و اطلاعات لازم محروم شوند.» در بیانیه زنان ملل متحد آمده است که تجربه زلزله هرات در سال 2023 نشان داد حدود شش نفر از هر ده قربانی زن بودند و نزدیک به دوسوم زخمیان نیز زنان را تشکیل می‌دادند. این نهاد از جامعه جهانی خواسته است برای رفع نیازهای فوری زنان و دختران در مناطق زلزله‌زده، کمک‌های بیشتری فراهم شود؛ از جمله سرپناه اضطراری، پتو، ظروف پخت‌وپز، وسایل بهداشتی، تجهیزات پزشکی، آب آشامیدنی و مواد غذایی. این بیانیه در حالی منتشر می‌شود که زمین‌لرزه 6 ریشتری یک‌شنبه‌شب ولایت‌های کنر، ننگرهار، لغمان و نورستان را لرزاند. در تازه‌ترین آمار، حمدالله فطرت، معاون سخنگوی طالبان، اعلام کرده است که شمار جان‌باختگان در کنر به یک‌هزار و 457 نفر و تعداد زخمیان به سه‌هزار و 394 نفر رسیده است.

ناجی نوشی، گردش‌گر زن هندی، با نشر ویدیویی تازه از سفرش به افغانستان هشدار داده است که زیر سلطه طالبان، افغانستان دیگر مقصد امنی برای گردش‌گری نیست و به دنبال‌کنندگان خود توصیه کرده است به این کشور سفر نکنند. در این ویدیوی تصویری که روز چهارشنبه (12 سنبله) منتشر شد، دیده می‌شود یک عضو طالبان در یکی از ایست‌های بازرسی با اصرار تلاش می‌کند شماره واتس‌اپ این گردش‌گر هندی را به دست آورد. این فرد طالبان هنگام بررسی پاسپورت نیز از صفحه پاسپورت زن هندی عکس می‌گیرد؛ اقدامی که به گفته نوشی، سبب تعجب و نگرانی‌اش شده است. ناجی نوشی در توضیح ویدیوی خود می‌گوید: «سفر به افغانستان تحت حاکمیت طالبان نه امن است و نه توصیه می‌شود، به‌ویژه برای زنان.» این اتفاق در شرایطی رخ داده است که زنان افغانستان تحت حاکمیت طالبان با محدودیت‌های گسترده مواجه‌اند. طالبان زنان را از رانندگی، سیاحت، تحصیل و بسیاری از فعالیت‌های اجتماعی محروم کرده‌اند و به بهانه‌های مختلف آن‌ها را سرکوب می‌کنند. افغانستان که زمانی در تلاش بود با جلب گردش‌گران خارجی بخشی از چهره جنگ‌زده خود را تغییر دهد، اکنون در سایه‌ی سیاست‌های طالبان به مکانی خطرناک و محدود برای زنان ـ چه افغان و چه خارجی ـ بدل شده است. انتشار ویدیوی ناجی نوشی بازتاب گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی داشته و یک بار دیگر توجه افکار عمومی جهانی را به وضعیت زنان در افغانستان جلب کرده است. او در پایان پیام خود بار دیگر تأکید کرده است: «به افغانستان تحت سلطه طالبان سفر نکنید». video shared by naajinoushi_solo_momtraveller on social media.

جنبش زنان افغانستان در تبعید در اعتراضی، تصمیم طالبان مبنی بر حذف تصاویر زنان از شناسنامه را «نقض آشکار حقوق شهروندی» و بخشی از «پروژه آپارتاید جنسیتی» این گروه خوانده و به شدت محکوم کرده است. در این بیانیه آمده است که طالبان طی سه سال گذشته با مجموعه‌ای از سیاست‌های تبعیض‌آمیز، از محروم‌کردن زنان از آموزش و کار گرفته تا محدودیت‌های شدید بر رفت‌وآمد و حذف از عرصه‌های اجتماعی، اکنون به «انکار هویت رسمی» زنان رسیده‌اند. این جنبش تصمیم طالبان را بخشی از یک پروژه سازمان‌یافته برای حذف سیستماتیک زنان دانسته و تأکید کرده است: «طالبان از هویت زنان نه برای احترام به حقوق‌شان، بلکه صرفاً برای مشروعیت‌بخشی به حاکمیت غیرقانونی خود استفاده می‌کنند.» جنبش زنان افغانستان در تبعید با خطاب قرار دادن جامعه جهانی، سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری خواستار اقدام فوری و فشار جدی بر طالبان شده است تا بیش از این زنان افغانستان را «بی‌چهره و بی‌هویت» نسازند. در ادامه بیانیه تأکید شده است: «زنان افغانستان حذف‌شدنی نیستند. ما حق داریم تصویر، هویت و حضور خویش را در تمامی عرصه‌ها حفظ کنیم. زنان افغانستان بی‌چهره نیستند، بی‌هویت نیستند و هرگز خاموش نخواهند شد.» این موضع‌گیری در حالی صورت می‌گیرد که هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، اخیراً در یک فرمان شفاهی، درج تصویر زنان افغان در شناسنامه‌ها را ممنوع کرده است. چند روز بعد، اداره احصاییه طالبان اعلام کرد که درج عکس زنان در شناسنامه «اختیاری» خواهد بود. در همین حال، سارا آدامز، مأمور پیشین سازمان اطلاعات مرکزی امریکا (سیا)، در واکنش به این تصمیم تصاویر همسران چندین مقام طالبان را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد. او هشدار داده بود که اگر این محدودیت لغو نشود، عکس‌های بیشتری را علنی خواهد کرد. آدامز این اقدام را در برگه ایکس خود زیر عنوان «خانه‌داری طالبان» منتشر کرده بود؛ تصاویری که از پاسپورت‌های دیپلماتیک به‌دست آمده‌اند.

Photo: Morocco World News آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، خواستار کمک فوری و بیشتر به بازمانده‌گان زمین‌لرزه شرق افغانستان شده و تأکید کرده است که منابع فعلی برای رسیدگی به نیازها کافی نیست. گوترش در بیانیه‌ای که از سوی یوناما منتشر شده، گفته است سازمان ملل هیچ تلاشی را برای کمک به مردم افغانستان دریغ نخواهد کرد و از جامعه جهانی خواسته است منابع بشردوستانه بیشتری برای پاسخگویی فوری به این فاجعه اختصاص دهند. براساس این بیانیه، تاکنون 5 میلیون دالر از صندوق اضطراری سازمان ملل (CERF) و 5 میلیون دالر دیگر از صندوق بشردوستانه افغانستان برای کمک‌های فوری اختصاص داده شده است. دبیرکل سازمان ملل با ابراز تسلیت به خانواده‌های قربانیان و آرزوی بهبودی برای زخمیان، گفته است که سازمان ملل و شرکای آن در حال ارزیابی سریع نیازها، رساندن کمک‌های اضطراری و آماده‌گی برای بسیج حمایت‌های بیشتر هستند. این در حالی است که زمین‌لرزه 6 ریشتری یک‌شنبه‌شب ولایت‌های کنر، ننگرهار، لغمان و نورستان را لرزاند. طالبان می‌گویند تاکنون دست‌کم یک‌هزار و 411 نفر جان باخته و بیش از سه‌هزار نفر زخمی شده‌اند.

Photo: Mohsen Karimi/AFP/Getty via The Guardian پس از موج گسترده‌ی اخراج اجباری مهاجران افغان از ایران، اکنون خیابان‌های هرات شاهد چهره‌های غمگینی است که گرسنگی، بی‌سرپناهی و ناچاری آنان را وادار به گدایی کرده است؛ آن‌هم در کشوری که خود از فقر، بیکاری و بحران‌های اقتصادی مزمن رنج می‌برد. بر اساس آمارها، در شش ماه اخیر بیش از یک میلیون مهاجر افغان به‌گونه‌ی اجباری از ایران اخراج شده‌اند. بسیاری از این خانواده‌ها، بدون سرپناه، بدون پشتوانه‌ی مالی و بدون برنامه‌ای برای آغاز دوباره، اکنون در خیابان‌ها دست نیاز به‌سوی مردم دراز کرده‌اند. زن‌نیوز با سه خانواده‌ای که به‌تازگی از ایران اخراج شده‌اند گفت‌وگو کرده است؛ روایت‌هایی تلخ از ناداری، بی‌پناهی و امیدهای بربادرفته. سهیلا، دختر 17 ساله‌ای است که با مادر و دو برادر کوچک‌اش شب‌ها در کوچه‌های هرات گدایی می‌کند. شش سال در تهران زندگی کرده‌اند و مادر و دختر کارگر خانه‌های ایرانی بودند. حالا اما اخراج شده‌اند و بی‌پناه در شهری که نه کسی را می‌شناسند و نه کاری برایشان وجود دارد. سهیلا با چشمانی پر از اشک به زن‌نیوز گفت: «ما شش سال در تهران بودیم. من و مادرم خانه نظافت می‌کردیم. وقتی ما را بیرون کردند، به ناداری گرفتار شدیم. اینجا کار نیست برای زنان. مجبوریم گدایی کنیم. سه شب است چیزی نخوردیم. در افغانستان هم کسی را نداریم.» مادر سهیلا، زرغونه، اشک‌هایش را نمی‌توانست پنهان کند. او با صدایی گرفته از گریه گفت: «شوهرم در جنگ کشته شد. او سرباز اردو بود. بعد قاچاقی به ایران رفتیم. حالا برگشتیم اما هیچ چاره‌ای نداریم. نه کسی در اینجا داریم و نه پولی برای برگشت به مزار.» شبانه، زن میان‌سال دیگری است که با شوهر و دختر نوجوانش در کنار خیابان به گدایی روی آورده‌اند. او گفت هیچ‌کدام‌شان کار پیدا نکرده‌اند و به همین دلیل، از روی ناچاری و ناداری، ده روز است که برای تأمین نان شب‌شان دست کمک به‌سوی مردم دراز می‌کنند او به زن‌نیوز در مورد زندگی و مشقت‌هایش گفت: «شوهرم هر روز دنبال کار می‌رود، اما چیزی پیدا نمی‌شود. من هم به خانه‌های مردم رفتم برای کار، گفتند کار نیست. ده روز است که گدایی می‌کنیم. دولت تنها ۶ هزار افغانی در مرز داد، حتی کرایه‌ی راه‌مان هم نشد.» «کار با عزت می‌خواهم، نه ترحم» لیلما با دو کودک خردسالش حوالی نیم‌شب کنار سرک 64 متره‌ی هرات نشسته است. او گفت بی‌سرپرست است و شوهرش که اعتیاد داشت، پس از اخراج ناپدید شده است. او افزود حالا تنها راهی که برای سیر کردن شکم کودکانش باقی مانده، گدایی است: «هیچ کسی را در اینجا ندارم. کار نیست. به‌خاطر شکم طفلک‌هایم اینجا نشسته‌ام. خواست من این است که دولت برایم یک کار با عزت پیدا کند، ترحم نمی‌خواهم.» پایان یک تبعید، آغاز یک فاجعه بازگشت مهاجران افغان از کشورهای همسایه مانند ایران، اگر بدون برنامه‌ریزی باشد، تنها فقر و سرگردانی را در پی دارد. خانواده‌هایی که با هزاران امید و ترس از جنگ، فقر و ناامنی به خارج پناه برده بودند، اکنون با دستان خالی و آینده‌ای مبهم به کشور بازگشته‌اند. با نبود فرصت‌های شغلی، نبود سرپناه و خدمات حمایتی، این مهاجران نه‌تنها در غربت طرد شدند، بلکه در وطن نیز فراموش شده‌اند.