نتایج جستجو

Photo: UNHabitatAf استفانی لوس، رییس دفتر برنامه اسکان بشر سازمان ملل در افغانستان، از جامعه جهانی خواسته است که مردم این کشور، به‌ویژه زنان و دختران، را در شرایط دشوار کنونی فراموش نکنند. برنامه اسکان بشر سازمان ملل روز سه‌شنبه (21 اسد) به نقل از وی گزارش داده است که در پی موج اخراج مهاجران افغان از کشورهای همسایه، تنها در سال جاری بیش از یک میلیون نفر با دست‌های خالی به افغانستان بازگشته‌اند. به گفته او، بسیاری از این افراد خانه، دارایی و حتی امید خود را از دست داده‌اند. لوس افزود که مهاجران بازگشته در چرخه بی‌سرپناهی و وابستگی گرفتار شده‌اند و برای بازسازی زندگی خود به حمایت فوری نیاز دارند. او تصریح کرد که در نشست اخیر سازمان ملل در جنیوا، از دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی خواسته شده است تا کمک‌های خود را افزایش دهند تا بازگشت‌کنندگان بتوانند خانه، معیشت و آینده‌شان را دوباره بسازند. گفتنی است که بر اساس آمار نهادهای وابسته به سازمان ملل، تنها در سال جاری میلادی بیش از یک میلیون مهاجر افغان از ایران و پاکستان به کشور اخراج شده‌اند.

Cultural and social event organized by Afghan National Peace Process with participation of youth and civil society activists, Kabul, Afghanistan, April 13, 2021. کابل – نهاد «روند ملی صلح افغانستان» در همایشی با حضور گسترده شهروندان هشدار داد که نادیده گرفتن نقش جامعه مدنی و نسل جوان کشور در نشست پیش‌ِرو در ترکیه، می‌تواند به تقویت موضع طالبان و تضعیف دستاوردهای دو دهه اخیر منجر شود. این نهاد در بیانیه خود دولت جمهوری اسلامی افغانستان، شورای عالی مصالحه ملی، وزارت دولت در امور صلح، دفتر حقوق بشر، هیئت گفت‌وگوکننده صلح، سفارت ایالات متحده و جامعه جهانی را مورد خطاب قرار داده و خواسته است که به جای واگذاری میدان به طالبان، سهم معنادار و پررنگی برای جامعه مدنی و زنان افغانستان در روند صلح قائل شوند. در این بیانیه آمده است که طالبان قبلا با سیاست‌های ضدزن و بی‌اعتنایی به حقوق بشر، ثابت کرده‌اند که هیچ تعهدی به یک صلح پایدار و عادلانه ندارند. به همین دلیل، حذف یا کمرنگ کردن حضور جامعه مدنی در این روند، عملاً به معنای تأیید خواسته‌های این گروه افراطی خواهد بود. همایش «اهمیت جایگاه جامعه مدنی در فرایند صلح و نقش نظارتی آن در نشست ترکیه» به ابتکار «روند ملی صلح افغانستان» برگزار شد. در حاشیه این برنامه، برای اعضای جدید هیئت رهبری این نهاد که در دومین انتخابات دوره‌ای برگزیده شدند، اعتبارنامه تفویض گردید.

Photo: Mohsen Karimi/AFP via Getty Images انجمن هماهنگی زنان فعال افغانستان هم‌زمان با چهارمین سالروز حاکمیت طالبان، با نشر بیانیه‌ای گفته است که در این مدت، وضعیت زنان، اقلیت‌ها و حقوق بشری در کشور «به‌شدت رو به وخامت» رفته و واکنش جامعه جهانی در قبال این شرایط، جز «کلمات توخالی» نبوده است. در این بیانیه آمده است که با وجود ادامه محرومیت دختران از آموزش، منع کار زنان، بازداشت‌های خودسرانه و گزارش‌های مکرر از شکنجه، تحقیر، تجاوز و حتی قتل زنان، روابط طالبان با برخی کشورهای جهان بهبود یافته و نمایندگان این گروه در نشست‌های بین‌المللی حضور یافته‌اند. این انجمن همچنین به وضعیت مهاجران افغان در کشورهای همسایه پرداخته و گفته است که بسیاری از پناه‌جویان، با وجود خطر بازداشت و شکنجه، به‌اجبار به افغانستان بازگردانده می‌شوند. انجمن هماهنگی زنان فعال افغانستان اعلام کرده است که امسال، در روز پانزدهم اگست، همان‌گونه که جامعه جهانی در برابر «جنایات طالبان» طی چهار سال گذشته سکوت کرده، زنان نیز به‌طور نمادین و در اعتراض به این شرایط، به‌مدت 15 دقیقه در سکوت و با شمع در دست گردهم خواهند آمد. در پایان بیانیه تأکید شده است: «خاموشی ما بازتاب خاموشی جهان در برابر آپارتاید جنسیتی است؛ این، نشانه شرم برای جامعه جهانی است. شرمتان باد که در برابر آپارتاید جنسیتی در افغانستان صدای خود را بلند نکردید.»

Photo: Ariana News وزارت خارجه طالبان می‌گوید پس از نشر گزارش مشترک هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) و دفتر حقوق بشر این سازمان در مورد انتقام‌جویی طالبان از افرادی که به‌صورت غیرداوطلبانه به افغانستان بازگردانده شده‌اند، شماری از مسئولان یوناما به این وزارت احضار شده‌اند. ضیاءاحمد تکل، معاون سخنگوی وزارت خارجه طالبان، در پیامی در شبکه اجتماعی ایکس نوشته است که این احضار با دستور نخست‌وزیر طالبان و پس از تشکیل کمیسیونی برای بررسی گزارش صورت گرفته است. ریاست این کمیسیون را وزارت خارجه برعهده داشته و وزارت‌های امر به معروف و نهی از منکر، امور داخله و ریاست عمومی استخبارات طالبان نیز عضویت آن را داشته‌اند. به گفته تکل، کمیسیون پس از بررسی نتیجه گرفته که گزارش یوناما «به‌طور محدود» به برخی اقدامات مثبت اشاره کرده، اما «در مجموع با استفاده از بازی با کلمات و تحریف واقعیت‌ها، اذهان مهاجران بازگشته را نگران ساخته است». او مدعی شده است که این گزارش بیشتر بر «تجربه‌های فردی معدود» تمرکز کرده و تجربه «میلیون‌ها افغان که در شرایط امن و با عزت به کشور برگشته‌اند» را نادیده گرفته است. تکل همچنین استفاده از اصطلاحاتی چون «شکنجه، بازداشت خودسرانه، انتقام‌گیری و بدرفتاری» را «دارای رنگ‌وبوی سیاسی» دانسته و گفته است این اتهامات به دلیل «ابهام در مکان، شخص و زمان» قابل بررسی نیستند. او تأکید کرده که به مسئولان یوناما گفته شده تا در روش گزارش‌دهی خود «بازنگری جدی» کنند و در صورت تکرار آنچه طالبان «تخلفات مشابه» خوانده، این گروه «اقدام مناسب» انجام خواهد داد. این در حالی است که یوناما و دفتر حقوق بشر این سازمان در دوم اسد گزارشی را منتشر کرده بود که در آن آمده که مقام‌ها و نظامیان حکومت پیشین، فعالان زن، خبرنگاران و فعالان مدنی که به‌صورت غیرداوطلبانه به افغانستان بازگردانده شده‌اند، با نقض جدی حقوق بشری‌شان، از جمله شکنجه، بازداشت خودسرانه و تهدید به امنیت فردی از سوی طالبان روبه‌رو شده‌اند. بر اساس این گزارش، شماری از مقام‌ها و نظامیان پیشین گفته‌اند که پس از بازگشت به افغانستان، به دلیل ترس از آزار و اذیت طالبان، مجبور به زندگی مخفیانه شده‌اند. برخی دیگر نیز گفته‌اند که در جریان بازداشت، مورد شکنجه قرار گرفته‌اند.

Photo: 8am newspaper بنیاد آزادی و اندیشه زنان با نشر بیانیه‌ای گفته است که محدودیت گشت‌وگذار و اجباری‌سازی پوشیدن برقع بر زنان در ولایت پنجشیر، ادامه «سیاست‌های زن‌ستیزانه» طالبان است و این اقدامات با ارزش‌های دینی و تعهدات بین‌المللی در تضاد قرار دارد. در این بیانیه آمده است که طالبان با چنین سیاست‌هایی نه‌تنها کرامت و آزادی نیمی از جامعه را سلب می‌کنند، بلکه آینده اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی کشور را نیز به نابودی می‌کشانند. این نهاد از سازمان‌ها و نهادهای حامی حقوق بشر خواسته است تا فشار بر طالبان را افزایش داده و موارد نقض حقوق بشر در افغانستان را ثبت و مستند کنند. این در حالی است که پیش‌تر گزارش‌هایی از محدودیت شدید بر رفت‌وآمد زنان و اجباری‌سازی برقع در پنجشیر منتشر شده بود. بر اساس گزارش سه‌ماهه هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) که روز گذشته نشر شد، طالبان فشارها برای رعایت حجاب مورد نظرشان بر زنان را تشدید کرده‌اند.

Photo: Nanna Muus Steffensen / The Guardian در یکی از روزهای گرم تابستان، بعد از یک امتحان سخت مکتب، به خانه برگشتم. پدرم همه را صدا زد و با صدای پر از نگرانی از ما خواست تا آمادگی رفتن بگیریم. جنگ در شمال شدت گرفته بود و صدای درگیری‌ها همه‌جا را پر از ترس و وحشت کرده بود. مردم یکی‌یکی برای حفظ جان خود در حال ترک کردن خانه‌های‌شان بودند. اما من، دختری با هزار و یک آرزو، فقط یک چیز برایم مهم بود: امتحاناتم چه می‌شود؟ من شاگرد نخبهٔ صنف بودم و نگران بودم که فرار از شهر، قبل از ختم امتحاناتم، باعث شود همهٔ تلاش‌هایم بی‌ثمر بماند. پدرم که اوضاع را جدی‌تر از من می‌دید، با مهربانی کوشش می‌کرد آرامم کند. در حالی‌که می‌دانست اوضاع از این هم بدتر خواهد شد و خودش نیز دل‌نگران بود، فقط می‌گفت: «فعلاً فقط به فکر حفظ جانت باش.» در آن زمان، کابل هنوز سقوط نکرده بود و شاهد هیچ درگیری‌ای نبود، اما شمال کشور شعله‌ور بود؛ پر از جنگ، وحشت و درگیری‌های مسلحانه. همهٔ خانواده راهی کابل شدیم، ولی چه می‌دانستیم کابل به این سادگی‌ها سقوط می‌کند. از بودن ما در کابل چند روزی نگذشته بود که خبر سقوط شهر رسید. آه از آن روز… دقیقاً نمی‌دانم چه حسی داشتم، فقط می‌دانم که انگار همه‌چیز به یک‌باره فرو ریخت. ذهنم پر از سؤال بود، ساعت‌ها با خود حرف می‌زدم و دل‌نگران آینده‌ای بودم که دیگر روشن نبود. به‌گونه‌ای احساس می‌کردم روزهای سخت‌تری در راه‌اند. کنار پنجره می‌نشستم و طیاره‌هایی را که یکی‌یکی از فرودگاه کابل بلند می‌شدند، تماشا می‌کردم. گاهی هم آرزو می‌کردم کاش من هم جزو کسانی بودم که این سرزمین را ترک کردند و به سوی زندگی بهتر رفتند، چون می‌دانستم آیندهٔ روشنی در اینجا برایمان شکل نخواهد گرفت. قرار بود در همان سال در یکی از برنامه‌های رهبری (LEAP8) به کشور هندوستان سفر کنم. از میان صدها دختر از سراسر افغانستان، من یکی از 25 دختری بودم که برای این برنامه انتخاب شده بودیم. خیلی هیجان‌زده بودم؛ سفر، آموزش، آشنایی با دنیا… همه‌چیز برایم رویایی شیرین بود. ولی این رویای قشنگ من خیلی زود شکست. سفارت آمریکا در افغانستان بسته شد و چون برنامهٔ ما تحت حمایت آن بود، لغو گردید. دقیقاً به یاد دارم چه حس بدی داشتم؛ خیلی تلاش کرده بودم تا در این پروگرام اشتراک کنم و حالا که موفق شده بودم و برای رفتن فقط اندکی مانده بود، همه‌چیز تغییر کرد. اما این تنها قصهٔ مرسل نبود، قصهٔ تمام دختران افغان بود. ما همه به یک‌باره، از مکتب، دانشگاه و حتی از حق شادی محروم شدیم. مجبور شدم بعد از ختم مکتب در گوشه‌ای از خانه بنشینم، چون من از جملهٔ آخرین دور فارغین مکتب بعد از سقوط بودم که حتی اجازه نداشتم در کانکور اشتراک کنم. زندگی برایم تاریک و دشوار شده بود، و با این وجود، هر روز با خود رویای رفتن به دانشگاه را می‌بافتم و هنوز امید در قلبم زنده بود. در حالی‌که همهٔ دروازه‌ها به روی ما بسته شده بود، تسلیم نشدم و ادامه دادم به یاددهی و یادگیری. تدریس زبان انگلیسی به شکل آنلاین را شروع کردم و ماه‌ها در گوشه‌ای از اتاق خود، از پشت درهای بسته، تلاش کردم تا چراغ دانش و تحصیل در دل دختران اندکی که برایشان تدریس می‌کردم خاموش نشود. در کنار آن، برای بورسیه‌های مختلف ثبت‌نام کردم. بالاخره در سال 2024 موفق به دریافت سه بورسیه از کشورهای ایران، پاکستان و قزاقستان شدم. در میان این سه کشور، انتخاب کردم تحصیلاتم را در پاکستان ادامه دهم. روزی که ایمیل موفقیت در بورسیهٔ پاکستان را دریافت کردم، می‌توانم بگویم یکی از بهترین روزهای زندگی‌ام بود؛ روزی که در دل ناامیدی، بارقه‌ای از امید جان گرفت. قرار بود دانشگاه بروم؛ رویایی که مدت‌ها در قلبم حمل می‌کردم، داشت به حقیقت تبدیل می‌شد. در ماه جون 2024 سفر کردم. مجبور شدم وطن، خانواده و همهٔ کسانی را که دوست‌شان داشتم، پشت سر بگذارم و برای ساختن آینده‌ای بهتر جلو بروم. خیلی برایم دشوار بود؛ دختر کوچک خانواده‌ام بودم و هرگز دوری از آن‌ها را تجربه نکرده بودم. ولی چاره‌ای نبود؛ باید سفر می‌کردم، باید سختی می‌کشیدم تا بتوانم به اهدافم برسم. امروز، در رشتهٔ مورد علاقه‌ام در بهترین دانشگاه اسلام‌آباد درس می‌خوانم. این مسیر برایم آسان نبود؛ پر از درد، دلتنگی و چالش بود. من این قصه را نوشتم تا نوری باشد برای آن‌هایی که هنوز پشت درهای بسته، منتظر تحقق رویاهای‌شان هستند. دختران قوی سرزمین من! می‌دانم این روزها سخت است، راه تاریک است و دل‌های‌تان خسته، اما لطفاً تسلیم نشوید. من هم یکی از شما بودم؛ محروم از هر حقی، با دنیایی پر از اشک، درد و رویاهای نصفه‌کاره. ولی هنوز ایستاده‌ام، هنوز می‌آموزم، می‌نویسم و رویا می‌بافم. قوی بمانید و ناامید نشوید. روزی همهٔ رویاهایمان به واقعیت تبدیل خواهد شد؛ دیگر هیچ دختری برای آموختن نخواهد جنگید، بلکه با افتخار خواهد آموخت. و آن روز، دور نیست.

Photo: Ebrahim Noroozi, AP via france24 هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) امروز، یک‌شنبه (19 اسد) در گزارش تازه‌ای درباره وضعیت حقوق بشر گفته است که طالبان نظارت بر اجرای دستورالعمل حجاب اجباری را شدت بخشیده و محدودیت‌های بیشتری بر رفت‌وآمد زنان اعمال کرده‌اند. این گزارش که از سوی بخش حقوق بشر یوناما تهیه شده و دوره ماه‌های اپریل تا جون سال جاری را پوشش می‌دهد، می‌گوید در ماه می، مأموران امر به معروف و نهی از منکر طالبان در شهر هرات، زنان را مجبور به پوشیدن برقع کرده و ده‌ها تن را به دلیل نداشتن آن از ورود به بازار و استفاده از وسایل نقلیه عمومی منع کرده‌اند. یوناما افزوده است که شماری از این زنان بازداشت شده و تا زمانی در بازداشت مانده‌اند که خانواده‌های‌شان برایشان برقع آورده و سپس آزاد شده‌اند. در ماه جون نیز در شهر ترینکوت ولایت ارزگان، زنانی که به‌جای برقع، حجاب سیاه پوشیده بودند، بازداشت شده‌اند. بر اساس این گزارش، طالبان همچنین دستور اجرای الزامی «محرم» را به شیوه‌ای عملی می‌کنند که حتی در قانون امر به معروف و نهی از منکر این گروه نیز مشخص نشده است. در برخی ولایت‌ها به کلینیک‌های صحی، بازارها، دفاتر دولتی و رانندگان تاکسی دستور داده شده که به زنان بدون محرم خدمات ارائه نکنند. به گفته یوناما، زنان همچنان از رفتن به پارک‌ها، باغ‌ها، ورزشگاه‌ها و اماکن تفریحی منع شده‌اند. در 23 می، نیروهای طالبان در ولسوالی لعل و سرجنگل ولایت غور، چند خانواده را از یک مکان تفریحی بیرون کرده و به خانواده‌ها هشدار داده‌اند که بدون رعایت محدودیت‌ها به این مکان‌ها مراجعه نکنند. همچنین، در 16 می، در ولسوالی انجیل ولایت هرات، طالبان اجازه ورود خانواده‌هایی را که همراه‌شان زنان و دختران بودند به مکان‌های تفریحی نداده و تنها گروه‌های مردانه را اجازه‌ای ورود داده‌اند. طالبان تاکنون در مورد این گزارش یوناما واکنشی نشان نداده‌اند. این در حالی است که طالبان حدود دو هفته پیش موجی از بازداشت زنان و دختران را در شهر کابل، به دلیل عدم رعایت پوشش مورد نظر خود، آغاز کرده بودند. در چهار سال گذشته، طالبان محدودیت‌های گسترده‌ای بر زندگی زنان و دختران اعمال کرده‌اند؛ از ممنوعیت تحصیل دختران بالاتر از صنف ششم گرفته تا منع کار در ادارات دولتی، رسانه‌ها و نهادهای بین‌المللی، و حتی جلوگیری از حضور آزادانه آنان در جامعه. با وجود درخواست‌های مکرر جامعه جهانی برای بازگرداندن حقوق زنان، طالبان همچنان مدعی‌اند که این حقوق بر اساس شریعت اسلامی رعایت می‌شود؛ اما واقعیت‌های موجود، تصویری کاملاً متفاوت را نشان می‌دهد.

Photo: Daily Outlook Afghanistan / IFJ با توقف تمدید ویزه و افزایش بازداشت‌ها در پاکستان، ده‌ها خبرنگار افغان که پس از بازگشت طالبان به قدرت به این کشور پناه برده‌اند، اکنون با خطر اخراج اجباری روبه‌رو هستند. این خبرنگاران روز گذشته (18 اسد) با ابراز نگرانی از این روند، از دولت پاکستان، نهادهای حامی رسانه‌ها و سازمان‌های بین‌المللی خواستند تا برای جلوگیری از اخراج و بازگرداندن آنان به افغانستان، به‌گونه فوری اقدام کنند. به گفته آن‌ها، این وضعیت باعث شده است زنان، مردان و کودکان‌شان در ترس و اضطراب زندگی کنند و ناچار شب و روز را در خیابان‌ها یا مناطق نا‌آشنا سپری کنند که امنیت‌شان را بیش از پیش با تهدید می‌کند. خبرنگاران تبعیدی با قدردانی از مهمان‌نوازی مردم و دولت پاکستان تأکید کردند که در روند بازگرداندن مهاجران باید اصول و موازین حقوق بشری رعایت شود و اجازه داده نشود که آنان دوباره به دست طالبان بیفتند. آن‌ها هشدار داده‌اند که ادامه این روند می‌تواند پیامدهای سنگینی برای آزادی بیان و امنیت جانی خبرنگاران داشته باشد. پس از تسلط طالبان، هزاران خبرنگار به پاکستان پناه برده‌‌اند و بسیاری از آن‌ها ماه‌ها و حتی سال‌هاست که در انتظار انتقال به کشورهای اروپایی یا امریکا هستند. توقف تمدید ویزه و افزایش بازداشت‌ها اکنون خطر بازگرداندن آنان و قرار گرفتن‌شان در معرض انتقام‌جویی طالبان را بیشتر کرده است.

Photo: Laura Goodgame / U.S. Air Force / Public Domain منابع محلی در ولایت خوست می‌گویند که در دو رویداد جداگانه در این ولایت، یک دختر و یک پسر نوجوان خودکشی کرده‌اند. به‌گفته‌ی منابع، این رویدادها روز جمعه (17 اسد) در ولسوالی‌های دوه‌من‌ده و اسماعیل‌خیل مندوزی رخ داده است. در یکی از این رویدادها، یک دختر 15 ساله در قریه سیدخیل ولسوالی دوه‌من‌ده و در مورد دیگر، پسر 13 ساله‌ای در قریه میته‌خان ولسوالی اسماعیل‌خیل مندوزی خودکشی کرده‌اند. منابع می‌گویند که فقر و مشکلات خانواده‌گی عامل اصلی این خودکشی‌ها بوده است. آمار موارد خودکشی پس از تسلط طالبان در نقاط مختلف کشور افزایش یافته و بیشتر قربانیان آن زنان و دختران‌اند. در بسیاری از این موارد، خشونت خانواده‌گی و فشار اقتصادی عامل اصلی دانسته می‌شود.

Sent to Zan TV در آستانه چهارمین سالگرد تسلط طالبان، جنبش زنان مقتدر افغانستان با محکومیت چهار سال حاکمیت این گروه گفته است که این روز به‌عنوان «روزی تاریک و دردناک» در حافظه جمعی مردم افغانستان ثبت شده و از آن زمان، کشور در تاریکی، سرکوب، تبعیض و بحران فرو رفته است. این جنبش تأکید کرده که طالبان با زور و بدون هیچ مشروعیت سیاسی یا مردمی، افغانستان را به یکی از تاریک‌ترین دوران‌های تاریخ خود فرو برده‌اند؛ دورانی که در آن زنان و دختران به‌طور سیستماتیک از حقوق ابتدایی محروم شده‌اند، رسانه‌ها سانسور شده‌اند، فعالان مدنی خاموش یا تبعید شده‌اند، اقلیت‌ها تحت تبعیض و آزار قرار گرفته‌اند و فقر و بحران اقتصادی دامان اکثریت مردم را گرفته است. جنبش زنان مقتدر افغانستان گفته است که پانزدهم اگست «روز مقاومت و دادخواهی» است، نه روز فراموشی، و حکومت طالبان «نامشروع، زن‌ستیز و ناقض آشکار حقوق بشر» است. این جنبش از جامعه جهانی خواسته است که از به‌رسمیت‌شناسی طالبان خودداری کرده و حمایت فوری از زنان، مدافعان حقوق بشر، خبرنگاران و اقلیت‌های آسیب‌پذیر را در اولویت قرار دهد.