طالبان؛ جاهلانِ مسلحی که از جهل، حکومت ساخته‌اند

Image: BULENT KILIC/AFP

چهار سال از سقوط جمهوریت و بازگشت طالبان می‌گذرد؛ چهار سالی که هر روز آن، یادآور فریب، جهل و خشونت است. ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی گروه طالبان، در تازه‌ترین گفت‌وگوی خود با اسکای‌نیوز مدعی شده است که این گروه با «مشکل مشروعیت» روبه‌رو نیست و کشورهای بسیاری به‌صورت «غیرعلنی» آن‌ها را به‌رسمیت شناخته‌اند.

اما واقعیت این است که طالبان نه مشروعیت دارند، نه شایستگی حکومت. هیچ کشوری جز روسیه تا امروز این رژیم زن‌ستیز و ناقض حقوق بشر را به رسمیت نشناخته است. جامعه جهانی هنوز هم طالبان را گروهی واپس‌گرا می‌داند که از گفت‌وگو با جهان تنها به‌اندازه‌ی تداوم قدرت خود بهره می‌گیرند.

دروغ مشروعیت

طالبان در پی آن‌اند تا با نمایش‌های سیاسی و واژه‌های فریبنده، چهره‌ خود را در برابر جهان ترمیم کنند؛ اما مشروعیت را نمی‌توان با پنهان‌کاری خرید. مشروعیت زمانی معنا دارد که دختران بتوانند درس بخوانند، رسانه‌ها آزاد باشند و مردم بدون ترس سخن بگویند؛ نه زمانی که کابل در تاریکی و سکوت فرو می‌رود.

خاموشی اینترنت؛ خفگی آگاهی

قطع 48 ساعته‌ اینترنت در سراسر افغانستان، که موجب تعطیلی بانک‌ها و فلج‌شدن زندگی روزمره مردم شد، نه یک «اختلال فنی»، بلکه یک اقدام عامدانه برای خاموش‌کردن صدای مردم بود. طالبان از آگاهی می‌ترسند. از آن‌که مردم ببینند، بخوانند، و بفهمند. از زنانی که آموزش آنلاین را آخرین امید خود می‌دانند، تا خبرنگارانی که در تبعید می‌کوشند صدای بی‌صداها باشند.

درهای بسته‌ مکتب‌ها؛ دروغِ «فرهنگ افغانی»

سخنگوی طالبان گفته است: «در مورد بازگشت دختران به مکتب هیچ وعده‌ای نمی‌توانم بدهم.» این جمله، خلاصه‌ تمام سیاست‌های طالبان است: بی‌تعهدی، تبعیض و تحقیر. چهار سال است که میلیون‌ها دختر پشت درهای بسته مانده‌اند، و طالبان هنوز می‌گویند «در حال بررسی» هستند. حقیقت این است که آن‌ها از دانش می‌ترسند، چون می‌دانند دانایی بزرگ‌ترین دشمن جهل است.

ممنوعیت آموزش صحی؛ حمله به جان زنان

طالبان آموزش زنان در رشته‌های پزشکی و پرستاری را نیز ممنوع کرده‌اند. در کشوری که زنان در زایمان جان می‌دهند، طالبان مدعی‌اند «به اندازه کافی داکتر زن داریم». این نه فقط نشانه‌ بی‌سوادی، بلکه سندی از بی‌رحمی است. آن‌ها حتی حق حیات را نیز از زنان سلب می‌کنند.

در نتیجه امارت تاریکی طالبان با نام دین، بزرگ‌ترین جنایت علیه انسانیت را مرتکب می‌شوند. آن‌ها اسلام را به چماق سیاسی بدل کرده‌اند و افغانستان را به زندان خاموشی کشانده‌اند. اما هیچ نظامی بر پایه جهل، دروغ و سرکوب پایدار نمانده است.

روزی خواهد آمد که صدای دختران، دوباره در صنف‌های مکتب طنین‌ انداز شود و تاریخ، طالبان را نه به عنوان حکومت، بلکه به عنوان فاجعه‌ای دینی و انسانی به یاد خواهد آورد.

نویسنده : تمیم عطایی