نتایج جستجو

Photo: The New York Times «این زندگی نیست، زندانی‌ست بی‌قفل و دروازه.» ده‌ها زن و دختر افغان که به‌تازگی به‌گونه‌ی اجباری از ایران اخراج شده‌اند، پس از بازگشت به افغانستان، به‌دلیل روبه‌رو شدن با حکومت طالبان و قوانینی که زندگی زنان را تا مرز نابودی کشانده است، راهی شفاخانه‌های روان‌درمانی شده‌اند. در حالی‌که این زنان در ایران با امید به آینده‌ای بهتر زندگی می‌کردند، اکنون در سرزمینی نفس می‌کشند که در آن «زن بودن» به‌تنهایی یک جرم نانوشته است. آموزش، تحصیل، کار، تفریح، رفتن به رستورانت یا حتی حق گشت‌وگذار عادی در شهر — همه و همه برای آنان ممنوع شده است. شفیقه، یکی از دخترانی که پس از اخراج به نیمروز برگشته، با صدایی شکسته می‌گوید: «وقتی از ایران کشانده شدم این‌جا، فکر نمی‌کردم مستقیم از مرز بروم به شفاخانه روانی، ولی شب‌ها با قرص خواب می‌خوابم و روزها با دواهای ضد افسردگی نفس می کشم و بیدارم، این زندگی نیست، زندانی‌ست بی‌قفل و دروازه» این تنها صدای شفیقه نیست، بلکه ناهید، دختر جوان دیگری که از تهران اخراج شده، از خاطره‌ی تلخ بازگشتش به زن‌نیوز چنین می‌گوید: «وقتی طالبان را دیدم، تمام بدنم شروع به لرزیدن کرد. از ترس خشک شدم. حس کردم روح من آن لحظه مرد. دیگر نه آینده دارم، نه اختیار خودم را...» منابع صحی در غرب افغانستان به زن‌نیوز تأیید می‌کنند که تعداد زنان مبتلا به افسردگی شدید، اختلال اضطراب، حملات پانیک و فروپاشی عصبی به‌طور بی‌سابقه‌ای افزایش یافته است. یکی از روان‌پزشکان که نخواست نامش فاش شود، به زن‌نیوز گفت: «روزانه دختران جوانی را می‌بینیم که از فرط ناامیدی و فشار روانی، حتی به فکر خودکشی می‌افتند. آنها هیچ چشم‌انداز، امید یا حمایت اجتماعی ندارند.» از سوی هم سازمان‌های حقوق بشری هشدار داده‌اند که نسل زنان افغان در حال نابودی خاموش است. در سکوت سنگین جامعه جهانی، و در حالی‌که توجه جهانیان به بحران‌های دیگر معطوف است، طالبان با سیستماتیک‌ترین شکل ممکن در حال حذف زنان از اجتماع‌اند. اکنون زنان نه تنها از زندگی عادی محروم شده‌اند، بلکه سلامت روان‌شان نیز در خطر جدی قرار دارد.

Photo: EUinAfghanistan دفتر نمایندگی اتحادیه اروپا در افغانستان به مناسبت روز جهانی معلم با نشر پیامی تأکید کرده است که «آموزش برای همه، کلید افغانستانی مقاوم و خودکفا» است و نقش بنیادی در توسعه اقتصادی کشور دارد. این نهاد روز یک‌شنبه (13 میزان) در شبکه ایکس نوشت که اتحادیه اروپا از تلاش‌های خستگی‌ناپذیر آموزگاران افغانستان، به‌ویژه شجاعت معلمان و شاگردان زن، قدردانی می‌کند. روز جهانی معلم امسال در حالی فرا رسیده است که در گذشته مکاتب افغانستان با برگزاری برنامه‌های فرهنگی و تجلیل از آموزگاران، از این روز گرامی‌داشت می‌کردند؛ اما پس از بازگشت طالبان به قدرت، چنین مراسم‌هایی در بسیاری از ولایت‌ها متوقف شده است. در حالی‌که 5 اکتبر (13 میزان) در سراسر جهان فرصتی برای ارج‌گذاری به معلمان و بررسی جایگاه آنان است، افغانستان امروز در شرایطی متفاوت به‌سر می‌برد؛ جایی که هزاران زن معلم خانه‌نشین شده‌اند و میلیون‌ها دختر همچنان از آموزش فراتر از صنف ششم محروم مانده‌اند.

Photo: Mahdi Ansary FB سازمان عفو بین‌الملل در واکنش به انتشار ویدیوی «اعتراف اجباری» مهدی انصاری از سوی طالبان، خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط این خبرنگار شده است. این سازمان در اعلامیه‌ای که شامگاه شنبه (12 میزان) منتشر کرده، از طالبان خواسته است «به کارزار شرم‌آور بدنام‌سازی» علیه انصاری پایان دهند. عفو بین‌الملل در این اعلامیه تأکید کرده است که نظام قضایی طالبان به ابزاری برای سرکوب منتقدان تبدیل شده و هرکسی که از سیاست‌های این گروه انتقاد کند، با بازداشت‌های خودسرانه، حبس غیرقانونی، ناپدیدسازی اجباری و اعترافات تحمیلی روبه‌رو می‌شود. این نهاد هشدار داده است که طالبان از این روش‌ها برای خاموش کردن صدای روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی و حقوق بشری استفاده می‌کنند. به‌گفته‌ی عفو بین‌الملل، طالبان مهدی انصاری را در یک «محکمه نمایشی و ناعادلانه» تنها به جرم انجام وظیفه‌ی خبرنگاری به 18 ماه زندان محکوم کرده‌اند. این نهاد تأکید کرده است که هیچ خبرنگاری نباید به‌دلیل انجام کار حرفه‌ای خود زندانی شود و طالبان باید تا زمان آزادی او تضمین کنند که در شرایطی مطابق با معیارهای بین‌المللی نگهداری می‌شود و به خدمات صحی، وکیل مدافع و ملاقات با خانواده‌اش دسترسی دارد. مهدی انصاری، خبرنگار «آژانس افغان»، در 14 میزان 1403 خورشیدی توسط استخبارات طالبان در منطقه‌ی دشت‌برچی کابل بازداشت شد و از آن زمان در زندان به‌سر می‌برد. طالبان او را به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به یک‌ونیم سال حبس محکوم کردند. دو روز پیش، رسانه‌ای وابسته به طالبان ویدیویی از «اعتراف اجباری» او منتشر کرد که در آن، انصاری تحت فشار و در شرایط نامعلوم از فعالیت‌های خبرنگاری خود ابراز پشیمانی می‌کند. پیش‌تر، مرکز خبرنگاران افغانستان نیز انتشار این ویدیو را «نقض آشکار اصول محاکمه عادلانه» خوانده و آن را بخشی از «روند رو‌به‌گسترش سرکوب رسانه‌ها» در کشور دانسته است. این مرکز گفته است طالبان با بازداشت خودسرانه و محاکمه‌های ناعادلانه، آزادی رسانه و بیان را به‌طور سیستماتیک از میان می‌برند. در حال حاضر، بر اساس گزارش‌ها، دست‌کم شش خبرنگار در کابل، غزنی و پروان در زندان‌های طالبان نگهداری می‌شوند. از زمان بازگشت طالبان به قدرت، سرکوب رسانه‌ها و انتشار اعترافات اجباری به یکی از ابزارهای اصلی این گروه برای کنترل افکار عمومی تبدیل شده است؛ ویدیوی اخیر مهدی انصاری تازه‌ترین نمونه از این سیاست سرکوبگرانه است.

video screenshot رسانه «صدای هندوکش» وابسته به طالبان ویدیویی از اعتراف اجباری مهدی انصاری، خبرنگار شبکه‌های «افغانستان اینترنشنل» و «هشت‌صبح»، منتشر کرده و گفته است که او به اتهام «تبلیغات علیه نظام» بازداشت شده است. انصاری در این ویدیو که زمان و شرایط ثبت آن مشخص نیست، در برابر دوربین می‌گوید با رسانه‌های مخالف طالبان همکاری داشته و برنامه‌های اعتراضی زنان علیه این گروه را پوشش داده است. او در این ویدیو از کار خبرنگاری و اطلاع‌رسانی خود ابراز پشیمانی کند. مهدی انصاری در 14 میزان 1403 خورشیدی توسط استخبارات طالبان از دشت برچی کابل ربوده شد و همان سال به اتهام «تبلیغ علیه طالبان» به یک‌ونیم سال زندان محکوم گردید. طالبان گفته‌اند که انصاری با حساب‌ها و صفحات جعلی در شبکه‌های اجتماعی، «تبلیغات زهرآلود» علیه این گروه پخش می‌کرده است. با این حال، فعالان رسانه‌ای و نهادهای بین‌المللی تأکید دارند که چنین اعتراف‌هایی اجباری است و بازداشت خبرنگاران بخشی از روند گسترده طالبان برای سرکوب رسانه‌ها و خاموش‌کردن آزادی بیان در افغانستان محسوب می‌شود.

Photo: Str/Xinhua برنامه جهانی غذا (WFP) می‌گوید که زلزله‌های اخیر در افغانستان بحران گرسنگی و سوءتغذیه را به سطح بی‌سابقه‌ای رسانده است. این نهاد امروز پنج‌شنبه (10 میزان) با نشر گزارشی گفته‌ است که بیش از 9 میلیون نفر، از جمله میلیون‌ها زن و کودک با ناامنی غذایی حاد روبه‌رو هستند و سوءتغذیه شدید کودکان و مادران به «بالاترین سطح ثبت‌شده» رسیده است. بر بنیاد گزارش، ولایت‌های شرقی به‌ویژه کنر و ننگرهار که بیش‌ترین آسیب را از زلزله دیده‌اند، قبلا نیز با سطوح بحرانی سوءتغذیه مواجه بودند و اکنون وضعیت وخیم‌تر شده است. تنها در این سه ولایت (کنر، ننگرهار و لغمان) تاکنون به 58 هزار نفر کمک اضطراری غذایی رسیده، اما مناطق کوهستانی و دورافتاده همچنان به دلیل جاده‌های ویران و نبود دسترسی، از کمک‌ها محروم مانده‌اند. این سازمان گفته است هم‌زمان، بازگشت اجباری هزاران خانواده از پاکستان فشار مضاعفی بر منابع محدود کمک‌های بشردوستانه وارد کرده است. برنامه جهانی غذا می‌گوید به دلیل کمبود بودجه، کمک‌های غذایی ماهانه از چندین میلیون نفر به کمتر از یک میلیون کاهش یافته است. این نهاد برای شش ماه آینده درخواست 622 میلیون دالر کرده است جان آیلف، مدیر برنامه جهانی غذا در افغانستان تأکید کرده: «بازماندگان زلزله نباید در زمستان قربانی موج دوم مرگ و میر شوند. بدون کمک فوری، گرسنگی و سوءتغذیه جان میلیون‌ها افغان را تهدید خواهد کرد.»

سازمان حقوق بشری «هه‌نگاو» اعلام کرده است که ایران در ماه سپتامبر سال جاری میلادی دست‌کم 187 زندانی را اعدام کرده که در میان آنان 10 شهروند افغانستان، شامل یک زن نیز بوده است. این نهاد روز چهارشنبه (اول اکتبر) گزارش داد که آمار اعدام‌ها در ایران نسبت به سپتامبر سال گذشته 140 درصد افزایش یافته و به بالاترین سطح دو دهه اخیر رسیده است. بیشتر اعدام‌شدگان به اتهام‌های مرتبط با مواد مخدر و قتل عمد محکوم بودند، اما در میان آنان سه فعال سیاسی، دو زندانی مذهبی و دست‌کم شش زن نیز دیده می‌شوند. این در حالی است که تنها در هشت ماه گذشته، دست‌کم 46 شهروند افغانستان در ایران اعدام شده‌اند. در گزارش تازه این نهاد، نام یک زن افغان به نام هدیقه آبادی ذکر شده که به اتهام مواد مخدر اعدام شده است. طالبان پیش‌تر از مقام‌های قضایی ایران خواسته بودند که برای افغان‌های محکوم به اعدام مجازات‌های بدیل در نظر گرفته شود، اما ظاهراً این خواسته بی‌توجه مانده است.

Photo: AFP دیده‌بان حقوق بشر در گزارشی اعلام کرده است که قطع اینترنت توسط طالبان ضربه سنگینی بر حقوق و معیشت میلیون‌ها شهروند افغانستان وارد کرده و آن‌ها را از آموزش، اطلاعات و خدمات حیاتی محروم ساخته است. این خاموشی از اواسط سپتامبر آغاز شد و از شامگاه دوشنبه (7 میزان) سراسر کشور را دربر گرفت. در این گزارش که امروز چهارشنبه (9 میزان) منتشر شده، فرشته عباسی، پژوهشگر افغانستان در این نهاد، گفته است: «اقدامات طالبان برای قطع اینترنت، معیشت میلیون‌ها افغان را آسیب‌پذیر کرده و آن‌ها را از حقوق اساسی خود برای آموزش، مراقبت‌های صحی و دسترسی به اطلاعات محروم می‌سازد. طالبان باید دلایل بی‌اساس خود را کنار بگذارند و به این تعطیلی‌ها پایان دهند.» به‌گفته دیده‌بان حقوق بشر، طالبان این اقدام را به‌نام «جلوگیری از رفتار غیراخلاقی» توجیه کرده‌اند؛ اما در عمل، پیامدهای آن فاجعه‌بار بوده است و بانکداری، تجارت، رسانه‌ها، خدمات درمانی و حتی پروازهای کابل را مختل کرده است. گروه‌های امدادرسانی نیز تأکید کرده‌اند که این خاموشی مانع هماهنگی و توزیع کمک‌های حیاتی شده است. ایندریکا راتواته، هماهنگ‌کننده بشردوستانه سازمان ملل متحد در افغانستان، گفت: «این بحران دیگری در کنار بحران‌های موجود است که زندگی مردم را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد.» قطع اینترنت بیش از همه زنان و دختران را منزوی کرده است. بسیاری از آنان که پس از ممنوعیت‌های طالبان تنها از راه آموزش آنلاین می‌توانستند به یادگیری ادامه دهند، اکنون همین آخرین روزنه امید را نیز از دست داده‌اند. یک استاد دانشگاه به دیده‌بان حقوق بشر گفت از میان 28 دانشجوی صنف آنلاین، تنها 9 نفر توانسته‌اند وصل شوند. خبرنگاران نیز گزارش داده‌اند که قادر به برقراری تماس‌های محلی و بین‌المللی نیستند و این خاموشی روند اطلاع‌رسانی و مستندسازی نقض حقوق بشر را مختل کرده است. رسانه‌های داخلی برای ساعت‌ها در سکوت فرو رفتند و رسانه‌های تبعیدی نیز در تأیید گزارش‌ها از داخل کشور با مشکل جدی روبه‌رو شده‌اند. دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد پیش‌تر تأکید کرده بود که دسترسی به اینترنت بخشی جدایی‌ناپذیر از آزادی بیان، مشارکت سیاسی، آموزش و خدمات حیاتی است و قطع آن می‌تواند نابرابری‌های اجتماعی و جنسیتی را تشدید کند. عباسی هشدار داد: «افغان‌ها پیش‌تر نیز از جهان منزوی بودند، اما اکنون کاملاً قطع شده‌اند. هرچه این خاموشی ادامه یابد، پیامدهای آن برای مردم و آینده کشور ویرانگرتر خواهد بود.»

Source: Free Speech Centre طالبان با قطع کامل خدمات اینترنتی در افغانستان، کشور را در یکی از بی‌سابقه‌ترین خاموشی‌های اطلاعاتی فرو بردند. این اقدام که شامل فیبر نوری و اینترنت موبایل می‌شود، از روز دوشنبه ساعت 5 عصر به وقت محلی آغاز شده و میلیون‌ها شهروند افغانستان را از دسترسی به جهان بیرون محروم ساخته است. مرکز آزادی بیان مستقر در تورنتو در واکنش به این اقدام طالبان، آن را «یکی از افراطی‌ترین و سرکوب‌گرانه‌ترین اقدامات» پس از بازگشت طالبان به قدرت در آگست 2021 توصیف کرده و به شدت محکوم کرده است. این مرکز اعلام کرده که از زمان قطع اینترنت، ارتباط خود را با خبرنگاران در 20 ولایت افغانستان از دست داده است. رسانه‌ها در سکوت، مردم در انزوا قطع اینترنت ضربه سنگینی به رسانه‌های داخلی و تبعیدی وارد کرده است. شماری زیادی از رسانه‌های داخلی همچنان در سکوت مانده‌اند. در بیرون از افغانستان نیز رسانه‌های تبعیدی که نقش حیاتی در اطلاع‌رسانی دارند، اکنون با مشکلات جدی در دسترسی به منابع داخل کشور و تأیید صحت گزارش‌ها روبه‌رو هستند. این خاموشی فقط رسانه‌ها را متأثر نساخته است؛ سازمان‌های امدادی و نهادهای غیردولتی، از جمله تیم‌های فعال در پاسخ به زمین‌لرزه‌های اخیر، نمی‌توانند با کارکنان خط مقدم تماس برقرار کنند. بانک‌ها، ادارات دولتی، میدان‌های هوایی و بسیاری از خدمات حیاتی کشور فلج شده‌اند. زنان و دختران؛ قربانیان چندباره زنان و دخترانی که پیش‌تر از آموزش حضوری در مکاتب و دانشگاه‌ها محروم شده‌اند، با این خاموشی اینترنتی آخرین فرصت دسترسی به آموزش آنلاین را نیز از دست دادند. این اقدام طالبان آخرین روزنه مشارکت آنان در حیات عمومی را بست و حلقه محدودیت‌ها را تنگ‌تر ساخت. حمله به آزادی‌های اساسی مرکز آزادی بیان تأکید کرده است که این اقدام طالبان صرفاً محدودیت دسترسی به اینترنت نیست، بلکه «حمله مستقیم به آزادی بیان، آزادی رسانه و حق دسترسی به اطلاعات» است؛ حقوقی که در ماده 19 اعلامیه جهانی حقوق بشر تضمین شده‌اند. طالبان با خاموش کردن اینترنت، عملاً آخرین پل ارتباطی افغانستان با جهان را بریده و کشور را به زندانی بزرگ‌تر از هر زمان دیگر تبدیل کرده‌اند. درخواست اقدام جهانی این مرکز از جامعه جهانی و سازمان‌های حامی آزادی رسانه خواسته است که فشارها بر طالبان را افزایش دهند تا به این خاموشی پایان دهند، از حق اساسی شهروندان افغانستان برای دسترسی به اطلاعات و آزادی بیان محافظت کنند و راه‌های جایگزین ارتباطی را برای خبرنگاران و شهروندان افغانستان فراهم سازند. افغانستان در تاریکی قطع اینترنت توسط طالبان نه تنها مردم را در تاریکی فرو برده است، بلکه بار دیگر چهره واقعی این گروه را به نمایش گذاشته است؛ گروهی که از آگاهی، آزادی و حقیقت می‌ترسد. اکنون افغانستان در خاموشی مطلق به سر می‌برد، اما صدای آزادی‌خواهی و حق‌طلبی مردم این کشور دیر یا زود از دل همین تاریکی سر برخواهد آورد.

image source: rfi.fr قطع سراسری اینترنت در افغانستان که از دوشنبه (7 میزان) آغاز شد، نه‌تنها زندگی مردم را در تاریکی فرو برد، بلکه بلندگوهای تبلیغاتی طالبان را نیز خاموش کرد. گروهی که با بریدن کابل‌ها صدای مردم را گرفته، حالا خودش در همان تاریکی مانده است. از زمان این خاموشی دیجیتال، حساب‌های سخنگویان طالبان در ایکس، تلگرام و واتس‌اپ متوقف مانده است. آخرین پست ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، به 29 سپتمبر برمی‌گردد و تاکنون به‌روز نشده است. حساب‌های وزارتخانه‌ها و حتی رادیو و تلویزیون ملی نیز در همین وضعیت قرار دارند. کانال‌های واتس‌اپ طالبان که برای پخش پیام‌های رسمی استفاده می‌شد، از ساعت پنج عصر دوشنبه دیگر فعال نبوده است. به این ترتیب، طالبان نه‌تنها صدای مردم را خاموش کرده‌اند، بلکه دستگاه تبلیغاتی خودشان را هم به سکوت کشانده‌اند. این اقدام طالبان در ظاهر به‌نام «جلوگیری از فساد اخلاقی» توجیه شده، اما در عمل میلیون‌ها شهروند را از دسترسی به اطلاعات، آموزش و ارتباط با جهان محروم کرده است. دختران و زنان افغان که آخرین روزنه آموزشی‌شان آموزش آنلاین بود، حالا همان فرصت اندک را نیز از دست داده‌اند. قطع اینترنت به دستور رهبر طالبان از بلخ آغاز شد و حالا سراسر کشور را دربر گرفته است. مقام‌های طالبان تاکنون هیچ توضیحی رسمی نداده‌اند. این وضعیت افغانستان را در انزوایی خطرناک فرو می‌برد؛ جایی که مردم توان رساندن صدای خود به جهان را ندارند. فعالان مدنی می‌گویند جامعه جهانی نباید اجازه دهد افغانستان در سکوت مطلق فرو رود.

EPA Images pic برای دومین روز متوالی، افغانستان همچنان در خاموشی کامل اینترنت به‌سر می‌برد. از شامگاه دوشنبه (7 میزان) طالبان بدون هشدار قبلی، تمامی خدمات اینترنت فایبر نوری و شبکه‌های موبایل را در سراسر کشور قطع کرده‌اند؛ اقدامی که به گفته کارشناسان، یک «بلاک‌اوت دیجیتال» کم‌سابقه را رقم زده است. در بیش از بیست ساعت گذشته، اینترنت همچنان قطع است و میلیون‌ها شهروند افغانستان از جهان بیرون بی‌خبر مانده‌اند. این قطعی نه‌تنها ارتباطات خانوادگی و فعالیت‌های رسانه‌ای را متوقف کرده، بلکه ضربه‌ای شدید به آموزش، تجارت، خدمات بانکی و درمانی وارد کرده است. به‌گفته نهاد «نت‌بلاکس»، سطح اتصال اینترنتی در افغانستان به زیر 14٪ کاهش یافته است. این نهاد اقدام طالبان را عمدی خوانده و هشدار داده که کشور به سمت یک «خاموشی مطلق دیجیتال» در حرکت است. همچنین گزارش‌هایی از اختلال گسترده در تلفن‌های همراه، قطع تماس‌های بین‌المللی و توقف پروازها از میدان هوایی کابل منتشر شده است. کاربران شبکه‌های اجتماعی گفته‌اند که به‌دلیل توقف پروازها، مسافران در میدان هوایی دبی سرگردان مانده‌اند و خانواده‌ها بی‌خبر از یکدیگرند. سبینا چودری، مسئول ارتباطات نهاد «زنان برای زنان افغان»، به سی‌ان‌ان گفت: «این خاموشی، میلیون‌ها افغان را ساکت کرده و شریان حیاتی ارتباط آن‌ها با جهان بیرون را بریده است.» گمانه‌زنی‌های زیادی در مورد دلایل این اقدام طالبان مطرح شده است. روزنامه واشنگتن‌پست به نقل از یک دیپلمات خارجی در کابل گزارش داده که طالبان بدون اطلاع‌رسانی قبلی تصمیم به قطع اینترنت گرفته و گفته‌اند این وضعیت تا «اطلاع ثانوی» ادامه خواهد یافت. سارا آدامز، مأمور پیشین سازمان اطلاعات مرکزی امریکا، در واکنش به این اقدام گفته است طالبان تلاش دارند جابجایی جنگ‌جویان خارجی از بگرام به کمپ‌های تروریستی را پنهان کنند. او در شبکه اجتماعی ایکس نوشته است که این اقدام طالبان در جریان مذاکرات با ایالات متحده صورت گرفته تا رضایت واشنگتن را به‌دست آورند. او همچنین خواهان توقف فوری کمک‌های مالی آمریکا به طالبان شد. نهاد نی در تبعید نیز این قطع سراسری را «خیانت علیه بیش از 40 میلیون شهروند» دانسته و تأکید کرده که این اقدام، افغانستان را به «زندان بزرگی در عصر ارتباطات» بدل کرده است. این نهاد هشدار داده که طالبان با این کار می‌خواهند اخبار و جنایات‌شان را از چشم جامعه جهانی پنهان کنند. فعالان حقوق بشر، نهادهای مدنی و سازمان‌های ناظر بر اینترنت، این خاموشی دیجیتال را نقض فاحش حقوق بشر و حمله مستقیم به آزادی بیان، آموزش و دسترسی به اطلاعات دانسته‌اند. تحلیل‌گران هشدار می‌دهند طالبان با این اقدام می‌خواهند افغانستان را بیش‌ازپیش منزوی و از جامعه جهانی جدا کنند. در حالی که جهان برای گسترش شفافیت، ارتباطات باز و دسترسی برابر به اطلاعات تلاش می‌کند، طالبان راهی معکوس را در پیش گرفته‌اند؛ راهی که نه‌تنها آینده دختران و پسران افغان را در تاریکی فرو می‌برد، بلکه این کشور را به یک جزیره خاموش و سرکوب‌شده تبدیل خواهد کرد.