نتایج جستجو

PHOTO: REUTERS via express tribune پولیس ایالت خیبرپختونخوا پاکستان اعلام کرده است که یک زن 21 ساله پناهجوی افغان در منطقه‌ی هریپور این ایالت، مورد تجاوز گروهی قرار گرفته و پنج مرد در پیوند به این رویداد بازداشت شده‌اند. این حادثه روز پنج‌شنبه (11 سپتامبر) زمانی رخ داده که قربانی، که همسرش در خارج زندگی می‌کند و به‌تنهایی در یک خانه کرایی زنده‌گی می‌کرد، در مسیر دیدار با اقارب خود مورد حمله قرار گرفته است. به گفته پولیس، مردی به نام «باچا» این زن را به زور به یک مزرعه جواری برده و سپس چهار همدستش یکی پس از دیگری به او تعرض کرده‌اند. قربانی در اظهاراتش گفته است: «من آماده رفتن بودم که چهار نفر دیگر رسیدند و یکی پس از دیگری به من تعرض کردند. وقتی مقاومت کردم، یکی از آن‌ها با مشت به صورتم کوبید.» او از ناحیه صورت و لب زخمی شده است. پولیس پاکستان نام متهمان را نادی، روزی، خان‌شیر، جاوید و نصیر اعلام کرده و گفته است که همه آنان از پناهجویان افغان ساکن همان منطقه‌اند. گزارش ابتدایی مرکز تروما در هریپور وقوع تجاوز جنسی را تأیید کرده و پرونده تحت ماده 375A قانون جزای پاکستان ثبت شده است؛ ماده‌ای که برای تجاوز گروهی مجازات اعدام یا حبس ابد را در نظر می‌گیرد. این رویداد خشم گسترده‌ای را در میان ساکنان محلی برانگیخته و خانواده قربانی خواستار مجازات نمونه‌ای عاملان شده‌اند. فعالان حقوق بشر هشدار می‌دهند که زنان پناهجوی افغان در پاکستان، در فضای فزاینده خصومت‌آمیز و همراه با فشارهای اجتماعی و اخراج اجباری، بیش از پیش با خطر خشونت، سوءاستفاده و استثمار مواجه‌اند.

Social Media مسئولان محلی طالبان در ولایت فاریاب می‌گویند که در پی یک رویداد ترافیکی در شهر میمنه، شش تن جان باخته و شش تن دیگر زخمی شده‌اند. این حادثه صبح روز یک‌شنبه (23 سنبله) رخ داده و به گفته طالبان، کودکان و زنان نیز در میان قربانیان هستند. گفتنی است که در روزهای اخیر شمار رویدادهای ترافیکی در شمال افغانستان افزایش یافته است. تنها دو روز پیش، چهار تن در سمنگان و سه روز پیش، نُه تن در بغلان در پی حوادث مشابه جان باختند. علت اکثریت این رویداد‌ها، بی‌احتیاطی رانندگان، خرابی جاده‌ها و نبود علایم ترافیکی عنوان می‌شود.

Image: Wakil Kohsar/AFP via Aljazeera سازمان حمایت از رسانه‌های افغانستان (امسو) با نشر اعلامیه‌ای از محدودیت‌های تازه طالبان علیه رسانه‌ها و خبرنگاران در هفته اخیر به‌شدت ابراز نگرانی کرده است. این سازمان در اعلامیه‌اش گفته است که طالبان در روزهای اخیر با وضع محدودیت‌هایی چون ممنوعیت نشر تصاویر موجودات زنده در بلخ، توقف فعالیت رسانه‌های تصویری در پنجشیر و ممنوعیت فعالیت یوتیوبران در قندهار، در تلاش‌اند تا رسانه‌های تصویری را به‌گونه تدریجی در سراسر افغانستان خاموش کنند. امسو همچنین با اشاره به اعتراف محمد عمر مخلص، فرمانده پیشین طالبان در پکتیا مبنی بر قصد طالبان برای قتل خبرنگاران، تأکید کرده است که چنین تهدیدهایی نشان‌دهنده سیاست آشکار طالبان برای حذف صدای حقیقت است. به‌گفته این نهاد، این اقدامات گردش آزاد اطلاعات را به‌شدت تهدید کرده و ضربه جبران‌ناپذیری بر جامعه رسانه‌ای کشور وارد می‌سازد. امسو از نهادهای مدافع آزادی بیان و جامعه جهانی خواسته است در برابر این محدودیت‌ها موضع جدی بگیرند و حمایت فوری و عملی از خبرنگاران افغانستان را روی‌دست گیرند. در اعلامیه آمده است: «رسانه‌ها و خبرنگاران صدای مردم افغانستان‌اند؛ خاموش‌ساختن رسانه‌ها به معنای خاموش‌کردن صدای حقیقت و محروم‌کردن مردم از آگاهی است.» این محدودیت‌ها در حالی است که طالبان از زمان بازگشت به قدرت در سال 2021 به‌شکل تدریجی آزادی رسانه و بیان را سرکوب کرده‌اند و خبرنگاران با بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه و تهدیدهای مداوم روبه‌رو بوده‌اند.

روایت شهلا به زن‌نیوز در دل کوهستان‌های خشک و سرد ولایت غور، جایی که زندگی از همان کودکی به دختران آموخته است که «نفس‌کشیدن بی‌صدا» هنر است، دختری زیست که زمانی گمان می‌کرد می‌تواند دنیا را تغییر دهد؛ با کتاب، با قلم، با دانش. نامش شهلا قریشی‌ست؛ ۱۸ سال دارد، اما عمر رؤیاهایش بسیار کوتاه‌تر از آن بود که فکر می‌کرد. او می‌گوید: «هر صبح، ساعت هفت و نیم، کتاب‌هایم را زیر بغل می‌گرفتم و با دل خوش به مکتب می‌رفتم. باورم نمی‌شد روزی برسد که مکتب جرم باشد، و دختر بودن گناه.» با تسلط طالبان بر افغانستان، روستای دورافتاده‌ی جوقلک ولسوالی لعل و سرجنگل غور جای که در آن پرتو امید در دل شهلا قریشی رخنه کرده بود، یکی از هزاران جایی بود که در آن، آموزش برای دختران ناگهان ممنوع شد. در آن روزها، نه تنها درهای مکتب بسته شد، بلکه پنجره‌های امید هم در دل شهلا رو به خاموشی گذاشت. «وقتی شنیدم دیگر نمی‌توانم به مکتب بروم، انگار خنجر زدند به قلبم، شب تا صبح گریه می‌کردم، باور نمی‌کردم زندگی من قرار است در خانه محبوس شود، بدون کتاب، بدون آینده.» شهلا برای نجات رؤیاهایش، تصمیم گرفت از کشور خارج شود. او به ایران رفت، با امید اینکه شاید در آن سوی مرزها، جایی برای دخترانی مثل او باشد؛ اما امیدش خیلی زود به یأس بدل شد. «در ایران هم که رفتم، گفتند تو اتباعی، نمی‌تونی مکتب بروی. دلم شکست. مثل این بود که هرجا می‌رم، دنیا بهم می‌گه: تو فقط باید خاموش باشی.» پس از بازگشت ناامیدانه به افغانستان، روان شهلا تاب نیاورد و دچار مشکلات سخت روانی و روحی گردید. او ماه‌ها در یکی از شفاخانه‌های نیمروز بستری شد و حالا با داروهای اعصاب روزگار اش را می‌گذراند، در حالی که برای او نه مکتبی، نه آرزوی و نه هم آینده‌ای روشن وجود دارد. «چند بار تصمیم گرفتم خودم را بکشم. یک بار حتی تا قدم آخر رفتم... ولی نمی‌دانم چی شد که نجات یافتم. شاید چون مادرم هنوز منتظر لبخند من است، یا شاید چون دلم می‌خواست یکی صدایم را بشنوه.» حالا شهلا در اتاقی تاریک، در یکی از خانه‌های محقر نیمروز، روزهایش را با قرص‌های آرام‌بخش و شب‌هایش را با گریه سپری می‌کند. او به زن‌نیوز می‌گوید: «دیگر به چیزی باور ندارم. نه به عدالت، نه به زندگی. فقط منتظرم ببینم تا کِی زنده‌ام...» و این درد، فقط برای شهلا نیست، بلکه قصه‌ی او، بازتاب روایت زندگی هزاران دختری‌ست که صدایشان خاموش شده، ولی هنوز در تاریکی‌های این سرزمین، در دل‌هایشان شعله‌ای نیمه‌جان از امید باقی مانده است، شعله‌ای که اگر خاموش شود، نه فقط یک نسل، بلکه آینده‌ی یک ملت را در تاریکی فرو خواهد برد.

Image: Wakil KOHSAR / AFP ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل برای افغانستان، هشدار می‌دهد که جامعه جهانی نباید تنها به صدور بیانیه‌ها در قبال نقض حقوق بشر در افغانستان بسنده کند و لازم است اقدامات عملی و جدی‌تری برای حمایت از زنان و دختران افغان روی دست گیرد. او می‌گوید وضعیت حقوق بشری در بیش از چهار سال حاکمیت طالبان نه‌تنها بهبود نیافته، بلکه محدودیت‌های تازه‌ای نیز بر مردم، به‌ویژه زنان و دختران، تحمیل شده است. به گفته او، طالبان هیچ‌یک از قوانین و فرمان‌های تبعیض‌آمیز خود را لغو نکرده‌اند، با وجود هشدارهای مکرر مبنی بر تبدیل شدن این مقررات به ابزار تبعیض و آزار جنسیتی. بنت همچنین به محدودیت‌های تازه طالبان علیه کارمندان سازمان ملل اشاره کرده و می‌افزاید که جلوگیری از ورود زنان کارمند به دفاتر این نهاد، روند کمک‌رسانی در وضعیت بحرانی افغانستان را با خطر جدی روبه‌رو می‌سازد. او تأکید کرده است که «زنان باید بتوانند بدون مانع در سازمان ملل کار کنند و این حق اساسی آنان است.» در کنار این، گزارشگر ویژه ملل متحد بر ضرورت نظارت دقیق بر روند توزیع کمک‌ها در مناطق زلزله‌زده شرق افغانستان تأکید کرده است. او هشدار می‌دهد که در صورت نبود شفافیت، زنان و کودکان که از آسیب‌پذیرترین قشرها هستند، ممکن است از دریافت این کمک‌ها محروم شوند. بنت در سخنان خود در شورای حقوق بشر یادآور شد که برخی کشورها بودجه و منابع مالی برای کمک به قربانیان زلزله کنر اختصاص داده‌اند و افزود: «این به نفع همه است که مطمئن شوند کمک‌ها به دست نیازمندترین افراد می‌رسد، به‌ویژه زنان و کودکان.» این هشدارها در حالی مطرح می‌شود که طالبان با صدور محدودیت‌های تازه، عرصه زندگی اجتماعی، اقتصادی و بشردوستانه را بیش از پیش بر زنان و دختران افغان تنگ‌تر کرده‌اند.

Image: IOMAfghanistan/X کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهنده‌گان (UNHCR) می‌گوید که به‌دنبال ممنوعیت کار کارمندان زن توسط طالبان، هشت مرکز خدمات‌دهی به بازگشت‌کنندگان در افغانستان بسته شده است. عرفات جمال، نماینده کمیساریا در افغانستان، گفته است این مراکز از 18 سنبله بسته شده‌اند؛ مراکزی که روزانه به حدود هفت هزار بازگشت‌کننده خدمات حمایتی ارائه می‌کردند. او افزوده است که مصاحبه‌ها و ثبت بایومتریک زنان تنها با حضور کارمندان زن انجام می‌شود و اکنون این فعالیت‌ها متوقف شده است. پیش‌تر یوناما گزارش داده بود که طالبان از 16 سنبله مانع ورود زنان کارمند سازمان ملل به دفاتر کابل، هرات و مزارشریف شده‌اند. جنگ‌جویان طالبان در برابر دفاتر مستقر شده و به کارمندان زن هشدار داده‌اند که اجازه کار در هیچ‌یک از نهادهای سازمان ملل و بین‌المللی را ندارند. سازمان ملل می‌گوید که ادامه چنین محدودیت‌هایی روند کمک‌رسانی به نیازمندان، به‌ویژه زنان و کودکان، را با چالش‌های جدی روبه‌رو می‌کند. هم‌زمان، کمیساریا گفته است که منابع مالی‌اش به‌سرعت در حال پایان‌یافتن است و برای ادامه کمک‌های حیاتی به بازگشت‌کنندگان افغان به 258 میلیون دالر فوری نیاز دارد. بر اساس آمار این سازمان، از اپریل تاکنون بیش از 554 هزار مهاجر افغان از پاکستان اخراج شده‌اند. تنها در ماه آگست 143 هزار تن به‌گونه اجباری بازگردانده شده‌اند و در هفته نخست سپتامبر بیش از 100 هزار نفر دیگر به افغانستان بازگشته‌اند. عرفات جمال در نشست خبری در جنیوا گفته است از آغاز سال جاری تاکنون 2.6 میلیون تن به افغانستان بازگشته‌اند. او هشدار داده است که این بازگشت‌ها در شرایط دشوار، همزمان با تلاش برای بازسازی مناطق زلزله‌زده، بحران تازه‌ای را در کشور رقم زده است. به گفته او، در مناطق زلزله‌زده حتی خانواده‌هایی دیده شده‌اند که تازه از پاکستان برگشته و دوباره خانه‌های خود را از دست داده‌اند. این نهاد از پاکستان و دیگر کشورهای منطقه خواسته است که بازگشت مهاجران باید «داوطلبانه، امن و با کرامت» باشد و هیچ فردی نباید به جایی بازگردانده شود که حقوق و آزادی‌هایش در خطر است. با وجود این، رسانه‌های وابسته به طالبان گزارش داده‌اند که تنها روز گذشته (21 سنبله) یک‌هزار و 102 خانواده افغان از مسیرهای مختلف وارد کشور شده‌اند.

Image: UN Photo/Homayon Khoram حکومت طالبان فعالیت رسانه‌های تصویری را در ولایت پنجشیر ممنوع اعلام کرده است؛ اقدامی که نهاد نی در تبعید آن را نشانه‌ای دیگر از «تضعیف آزادی بیان» در افغانستان توصیف کرده است. این نهاد در بیانیه‌ای که منتشر کرده، گفته است که بر اساس گزارش‌های محلی، مقام‌های طالبان با ارسال نامه‌هایی به رسانه‌های تصویری در پنجشیر، خواهان توقف فوری نشرات آن‌ها شده‌اند. نی در تبعید هشدار داده است که طی بیش از چهار سال حاکمیت طالبان، زیرساخت‌های قانونی حمایت‌کننده از رسانه‌های آزاد از میان رفته و فضای رسانه‌ای کشور به شدت محدود شده است. داده‌های این نهاد نشان می‌دهد که بیش از نیمی از رسانه‌های دوره جمهوریت تعطیل شده، صدها خبرنگار مجبور به ترک افغانستان یا توقف فعالیت شده‌اند، و 90 درصد زنان شاغل در رسانه‌ها شغل خود را از دست داده‌اند. از میان دو هزار زن خبرنگار پیشین، تنها 200 نفر همچنان در شرایط دشوار کار می‌کنند. این نهاد همچنین گزارش داده است که در این مدت بیش از 800 مورد خشونت علیه کارکنان رسانه‌ای ثبت شده و 350 مورد آن به بازداشت خبرنگاران منجر شده است. ده‌ها خبرنگار نیز هنوز در بازداشت طالبان به‌سر می‌برند. طالبان تاکنون به‌صورت رسمی به این گزارش واکنش نشان نداده‌اند. در همین حال، ادارهٔ امر به معروف و نهی از منکر طالبان در قندهار از هنرمندان و یوتیوبرها خواسته است از انتشار تصاویر «زنده‌جان‌ها» در شبکه‌های اجتماعی خودداری کنند. مقام‌های این اداره، چنین اقداماتی را «خلاف قانون» دانسته‌اند. پس از این دستور، شماری از هنرمندان و یوتیوبرها در پیام‌های ویدیویی پایان فعالیت‌های دیجیتالی خود را اعلام کردند. دو هنرمند قندهاری با نام‌های هنری «زر» و «چنار» که برنامه‌های نمایشی برای آگاهی‌رسانی تهیه می‌کردند، در آخرین ویدیوی خود گفتند که بر اساس قانون طالبان از فعالیت رسانه‌ای دست می‌کشند. این تصمیم واکنش‌های گسترده‌ای را در شبکه‌های اجتماعی برانگیخته است؛ عده‌ای آن را پایان یک روند مهم آگاهی‌رسانی عمومی دانسته‌اند و برخی دیگر از آن به‌عنوان نمونه تازه‌ای از محدودیت بر فعالیت‌های هنری و مدنی یاد کرده‌اند. پس از ممنوعیت نشر سریال‌ها و برنامه‌های سرگرمی در تلویزیون‌ها، شبکه‌های اجتماعی برای بسیاری از هنرمندان تنها منبع درآمد و ابزار آگاهی‌رسانی باقی مانده بود. منابع محلی در ولایت بلخ نیز تأیید کرده‌اند که طالبان نشر تصاویر «زنده‌جان‌ها» را در این ولایت ممنوع ساخته‌اند. به گفته منابع، این تصمیم با دستور والی طالبان و هماهنگی ادارهٔ امر به معروف و نهی از منکر عملی شده است. از آن زمان تاکنون، تلویزیون ملی بلخ از نشر هرگونه تصاویر زنده‌جان‌ها خودداری کرده و در آخرین برنامه‌هایش نیز این تغییر آشکار بوده است. منابع می‌گویند که کارمندان محلی این رسانه طی روزهای اخیر هیچ گزارش تصویری تهیه نکرده‌اند.

Social Media یک زن امریکایی که مدتی در بازداشت طالبان بوده، وضعیت «پیتر» 80 ساله و «باربی رینولدز» 76 ساله، زوج بریتانیایی زندانی طالبان را «وحشتناک» توصیف کرده است. فی هال، زن امریکایی-چینی که مدتی همراه این زوج در زندان طالبان نگهداری می‌شد، در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی (22 سنبله) گفته است که وضعیت صحی آنان به‌سرعت رو به وخامت است. به گفته او، باربی مقدار زیادی وزن از دست داده و در مقطع حتی توان ایستادن یا راه رفتن نداشته است. این زوج بریتانیایی از فبروری سال جاری در ولایت بامیان توسط طالبان بازداشت شده‌اند. آن‌ها از سال 2007 در افغانستان زندگی می‌کردند، تابعیت افغانستان را نیز گرفته بودند و شرکت آموزشی «ریبیلد» را برای آموزش کودکان و مادران اداره می‌کردند. طالبان بازداشت این زوج را تأیید کرده اما تاکنون دلیل روشنی برای بازداشت آنان ارائه نکرده است. خانواده‌شان بارها هشدار داده‌اند که والدین‌شان «در حال مرگ» هستند. فی هال، که دو ماه پس از بازداشت آزاد شد، گفته است: «وضعیت سلامتی این زوج به‌سرعت بدتر می‌شود و زمان در حال تمام شدن است.» با وجود این هشدارها، طالبان هرگونه سوءرفتار را انکار کرده و ادعا دارد که حقوق این زوج رعایت می‌شود. اما کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل هشدار داده‌اند که خطر «آسیب جبران‌ناپذیر یا مرگ» در کمین آنان است. فعالان حقوق بشر می‌گویند بازداشت پیتر و باربی رینولدز بخشی از سیاست طالبان برای استفاده از شهروندان خارجی به‌عنوان ابزار فشار است. خانواده این زوج و وزارت خارجه بریتانیا بارها خواستار آزادی فوری آنان شده‌اند. با این حال، مشخص نیست چه تعداد از شهروندان خارجی در بازداشت طالبان به‌سر می‌برند، اما این گروه تاکنون چندین شهروند خارجی، از جمله امریکایی‌ها را نیز بازداشت کرده است.

Photo: amutv در اقدامی جنجال‌برانگیز و محدودکننده، رئیس محکمه‌ی طالبان در ولایت بلخ با صدور دستوری نشر تصاویر موجودات زنده، اعم از انسان و حیوان، را در رسانه‌ها ممنوع اعلام کرده است؛ تصمیمی که موجی از نگرانی و خشم را در میان خبرنگاران، نهادهای رسانه‌ای و فعالان آزادی بیان برانگیخته است. این دستور تازه، ادامه‌ای بر سلسله اقدامات سخت‌گیرانه طالبان علیه آزادی رسانه، هنر و تصویر در افغانستان است؛ گروهی که از زمان بازگشت به قدرت در اگست 2021، مرحله‌به‌مرحله فضا را بر رسانه‌ها و فعالان فرهنگی تنگ‌تر کرده‌اند. خبرنگاران در این ولایت، فرمان طالبان را پایان فعالیت رسانه‌ می‌دانند. شماری از خبرنگاران محلی در گفت‌وگو با زن‌نیوز تأکید کردند که چنین تصمیمی نه‌تنها خلاف عرف ژورنالیزم است، بلکه به‌منزله «خفه کردن کامل صدای مردم» و «حذف صورت انسانی از واقعیت روزمره» تعبیر می‌شود. یکی از خبرنگاران در بلخ، که نخواست نامش فاش شود، گفت: «وقتی چهره‌ی مردم را حذف می‌کنید، انگار خود مردم را حذف کرده‌اید. ما چگونه جنگ، فقر، یا حتی شادی را بدون تصویر روایت کنیم؟» ممنوعیت نشر تصویر «موجودات زنده» دامنه‌ای وسیع از محتوا را در بر می‌گیرد؛ از عکس‌های خبری و پرتره‌های خبرنگاری گرفته تا مستندهای تلویزیونی، گزارش‌های تصویری از بازارها، کشاورزی، مدارس و حتی برنامه‌های مذهبی. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا این دستور شامل تصاویر آرشیوی و محتوای وارداتی از رسانه‌های جهانی نیز می‌شود یا خیر. این در حالی است که رسانه‌های محلی پیش‌تر نیز تحت فشارهای فزاینده برای حذف موسیقی، سانسور چهره‌ی زنان و خودسانسوری در محتوای خبری قرار داشته‌اند. طالبان با استناد به تفسیر خاص و سلفی‌گرایانه‌ی خود از شریعت اسلامی، بارها علیه هنرهای تصویری و رسانه‌های دیداری موضع گرفته‌اند؛ اما منتقدان می‌گویند آنچه تحت عنوان «شرع» تطبیق می‌شود، بیش از آن‌که ریشه‌ی دینی داشته باشد، ابزاری برای تحمیل سلطه، سرکوب تنوع و حذف روایت‌های رقیب است. با این حال، بارها سازمان‌های بین‌المللی حمایت از خبرنگاران، نهادهای حقوق بشری و حتی برخی علمای دینی، این اقدام را گامی دیگر به سوی «طالبانی‌سازی مطلق» جامعه عنوان کرده‌اند. یکی از کارشناسان رسانه در کابل به زن‌نیوز گفت: «طالبان در حال پاک‌سازی تدریجی هویت بصری افغانستان هستند؛ آن‌هم در عصری که تصویر، زبان اول ارتباط جهانی است.» پایان چهره‌ها، آغاز تاریکی تصمیم تازه‌ی طالبان برای ممنوع‌سازی تصاویر موجودات زنده در رسانه‌های بلخ، نمادی هشداردهنده از مسیری است که این گروه در پیش گرفته؛ مسیری که به‌جای بازسازی کشور، به بازگشت به تاریکی، حذف انسان و سکوت رسانه‌ها می‌انجامد. افغانستان بار دیگر در آستانه‌ی خاموشی است؛ این‌بار، نه فقط با خاموش‌کردن صدای خبرنگاران، بلکه با محو چهره‌های مردم.

Photo: Wakil Kohsar/AFP/Getty Images via VOANews در فرمان تازه‌ای که از سوی مقامات طالبان در ولایت قندهار صادر شده، تمامی زنان دست‌فروش و دکاندار مکلف شده‌اند که هنگام کار در بازار، برقع (چادری) بپوشند. این دستور که به تازگی اجرا شده، واکنش‌های گسترده‌ای را در میان زنان کسبه‌کار برانگیخته است. بسیاری از این زنان می‌گویند که پوشیدن برقع در جریان کار، نه تنها آزادی فردی آنان را نقض می‌کند، بلکه مانعی برای فعالیت روزمره و تعامل با مشتریان است. زرغونه یکی از این زنان در گفت‌وگو با ‌ زن نیوز گفت: «ما را زیر چادری زندانی کرده‌اند. این دیگر دکانداری نیست، این حبس است.» با وجود این نگرانی‌ها، طالبان بر تطبیق این دستور تاکید کرده و آن را بخشی از "حفظ ارزش‌های اسلامی" عنوان کرده‌اند. این در حالی است که منتقدان می‌گویند این تصمیم بخشی از روند فزاینده محدودسازی حضور زنان در فضای عمومی است و ضربه‌ای جدی بر اقتصاد خانواده‌هایی وارد می‌کند که زنان نان‌آور آن‌اند. با این حال تحلیل‌گران اجتماعی هشدار می‌دهند که چنین محدودیت‌هایی، زنان را از فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی دورتر ساخته و ممکن است به بیکاری و فقر گسترده‌تر بینجامد.