نتایج جستجو

Photo: Egeland's X یان اگلند، رییس شورای پناهنده‌گان ناروی، با ابراز نگرانی از وضعیت کنونی در افغانستان گفته است که پس از تسلط طالبان، سال‌ها دستاورد، به‌ویژه در زمینه حقوق زنان و دختران، «در برابر چشمان جهان از بین رفته است.» او این سخنان را روز پنج‌شنبه (23 اسد) در یک پیام ویدیویی مطرح کرده و هشدار داده است که بحران انسانی در افغانستان در حال گسترش است. به‌گفته او، دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی باید با کمک‌های بشردوستانه، برنامه‌های توسعه‌ای و بازگشت دیپلمات‌ها، برای حمایت از حقوق غیرنظامیان، به‌ویژه زنان و دختران، وارد عمل شوند. اگلند همچنین با اشاره به ادامه روند بازگشت مهاجران افغان از ایران و پاکستان، تأکید کرده است که جامعه جهانی نباید مردم افغانستان را در این شرایط دشوار تنها بگذارد. این اظهارات در حالی بیان می‌شود که طالبان در چهار سال گذشته با وضع محدودیت‌های شدید، دختران بالاتر از صنف ششم را از آموزش و زنان را از تحصیل در دانشگاه‌ها محروم کرده‌اند. با وجود درخواست‌های مکرر جهانی برای رعایت حقوق بشر و زنان، طالبان تاکنون به هیچ‌یک از این مطالبات پاسخ مثبت نداده‌اند.

Source: Shia Waves نهاد حمایت‌کننده از رسانه‌های آزاد افغانستان (نی) با استقبال از گزارش اخیر وزارت خارجه ایالات متحده امریکا درباره وضعیت حقوق بشر در افغانستان، گفته است که این گزارش تنها بخشی از واقعیت را نشان می‌دهد و شرایط آزادی بیان در کشور به‌مراتب وخیم‌تر از آن چیزی است که بیان شده است. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که در حال حاضر آزادی بیان عملاً در افغانستان وجود ندارد و طالبان نه‌تنها این حق را به‌رسمیت نمی‌شناسند، بلکه رسانه‌ها را به ابزار تبلیغاتی خود تبدیل کرده‌اند. نی افزوده است که خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ای در بخش‌های مختلف افغانستان توسط طالبان شکنجه شده، برخی از آنان به‌گونه پنهانی زندانی گردیده و در مواردی نیز خانواده‌های آن‌ها مورد اخاذی قرار گرفته‌اند. براساس این اعلامیه، مسئولان رسانه‌ها نیز مجبور شده‌اند تعهدنامه‌هایی کتبی امضا کنند که محتوای رسانه‌ای‌شان به نفع طالبان باشد و این رسانه‌ها باید پیش از نشر هر محتوایی، استخبارات این گروه را در جریان قرار دهند. نهاد نی تأکید کرده که رسانه‌های فعال تحت حاکمیت طالبان هیچ تفاوتی با رسانه‌های وابسته به این گروه ندارند؛ بلکه در برخی موارد، ناچار می‌شوند حتا بیش‌از رسانه‌های طالبان، در راستای منافع این گروه فعالیت کنند. این نهاد وضعیت موجود رسانه‌ها را «فاجعه خاموش» خوانده و گفته است که طالبان تلاش دارند این واقعیت تلخ را به‌صورت تدریجی و وارونه به جامعه جهانی منتقل کنند.

Social Media طالبان در ولایت‌های سرپل و لغمان 24 تن، از جمله پنج زن، را به اتهام‌هایی مانند روابط خارج از ازدواج، فرار از منزل، مکالمه تلفنی و قتل عمد شلاق زده‌اند. دادگاه عالی این گروه روز گذشته (22 اسد) اعلام کرده است که 21 نفر از این افراد، شامل چهار زن، در ولسوالی گوسفندی ولایت سرپل مجازات شده‌اند. این افراد علاوه بر شلاق، به حبس‌هایی بین هشت ماه تا سه سال نیز محکوم شده‌اند. همچنین سه نفر دیگر از جمله یک زن، در ولسوالی الیشنگ ولایت لغمان، به اتهام فرار از منزل و دزدی شلاق خورده‌اند. گفتنی است که طالبان از زمان بازگشت به قدرت در سال 2021، مجازات‌هایی مانند شلاق در ملأ عام را به‌گونه گسترده از سر گرفته‌اند؛ اقدامی که همواره با واکنش تند نهادهای بین‌المللی و مدافعان حقوق بشر مواجه شده است.

Sent to Zan TV نوشته‌ی آرزو گردیزی، فعال حقوق بشر سه سال می‌شود که صبح‌ها با تصویر دروازه‌های قفل‌شدهٔ مکتب‌ها بیدار می‌شویم و شب‌ها با یاد فریادهای «نان، کار، آزادی» که خیابان‌ها را پر کرده بود، به خواب می‌رویم. در این مدت، زنانی که به خیابان آمدند، با همهٔ خطرات روبه‌رو شدند؛ با تهدید، لت‌وکوب، زندان و حتی آوارگی. اما هیچ‌وقت عقب نرفتند. آن‌ها ثابت کردند که شجاعت یعنی ایستادن، وقتی همه می‌خواهند تو را بنشانند؛ یعنی گفتن، وقتی همه می‌خواهند ساکتت کنند. این ایستادگی فقط برای درس و کار نیست؛ برای بازگرداندن عزت و حق زندگی آزاد است. امروز که دوباره به 15 اگست نزدیک می‌شویم، یاد همه زنانی را زنده می‌کنیم که خیابان را به سنگر آزادی بدل کردند. و به همه دختران کوچک این خاک قول می‌دهیم: این صدا هرگز خاموش نمی‌شود. آینده، روزی از آنِ ماست.

Photo: Wakil Kohsar/AFP via Aljazeera سازمان حمایت از رسانه‌های افغانستان (امسو) در آستانه چهارمین سالگرد بازگشت طالبان به قدرت اعلام کرده است که طی این مدت 539 مورد خشونت علیه خبرنگاران افغان ثبت شده است. این نهاد روز چهارشنبه (22 اسد) گزارش داد که موارد ثبت‌شده شامل حملات فیزیکی، لت‌وکوب، بازداشت و تهدید بوده و در حال حاضر 10 خبرنگار در زندان‌های طالبان به‌سر می‌برند. براساس آمار امسو، از میان قربانیان خشونت، 487 مرد و 52 زن خبرنگار بوده‌اند که خشونت طالبان را تجربه کرده‌اند. امسو هشدار داده است که آزادی رسانه و فعالیت خبرنگاران در افغانستان با تهدیدی بی‌سابقه روبه‌رو شده است. در این گزارش آمده است که ده‌ها رسانه فعالیت خود را متوقف کرده‌اند، دسترسی به اطلاعات به‌شدت محدود شده و نهادهای حامی رسانه‌ها تحت فشار قرار گرفته‌اند.

Photo: AP Photo/Safiullah Zahir طالبان در غزنی اعلام کرده‌اند که بر اساس دستور هبت‌الله آخوندزاده، رهبر این گروه، برگزاری مراسم تشییع جنازه و فاتحه عمومی برای افرادی که خودکشی می‌کنند، ممنوع است. عبدالصمد جاوید، والی طالبان در غزنی، به تمام ادارات این گروه در این ولایت دستور داده است که از برگزاری چنین مراسم‌هایی جلوگیری کنند. طبق اعلامیه دفتر والی طالبان در غزنی، این فرمان مستقیماً از سوی رهبر طالبان صادر شده و تمام نهادهای تحت کنترل این گروه موظف به اجرای آن هستند. این فرمان در حالی صادر می‌شود که پس از بازگشت طالبان به قدرت، آمار خودکشی در افغانستان، به‌ویژه در میان زنان و جوانان، به‌طور چشمگیری افزایش یافته است. فقر، بیکاری، مشکلات اقتصادی، ناامیدی از آینده و بیماری‌های روانی از دلایل اصلی این موارد عنوان می‌شود. برگزاری مراسم فاتحه و تشییع جنازه برای افرادی که خودکشی می‌کنند در حالی از سوی طالبان ممنوع شده که این گروه بارها از نیروهای انتحاری خود در مراسم‌های عمومی تقدیر کرده و به خانواده‌های آنان پول نقد و زمین اهدا کرده‌اند. طالبان در حالی که خودکشی فردی را «گناه» می‌دانند، عملیات انتحاری را «شهادت» معرفی کرده و آن را تقدیس می‌کنند.

Photo: AP via the independent وزارت خارجه ایالات متحده امریکا در گزارش سالانه خود درباره وضعیت حقوق بشر اعلام کرده است که سازمان ملل متحد در سال 2023، استخدام 342 کودک توسط طالبان را به‌عنوان سرباز مستند کرده است. بر اساس این گزارش که روز سه‌شنبه (21 اسد) منتشر شد، 150 پسر در نبردها به کار گرفته شده و 192 پسر دیگر در نقش‌های حمایتی فعالیت داشته‌اند. این موارد در حالی ثبت شده که رهبر طالبان پیش‌تر فرمانی مبنی بر منع استفاده از کودکان در صفوف این گروه صادر کرده بود. گزارش وزارت خارجه امریکا همچنین می‌گوید که در سال 2023، حدود 30 کودک بین سنین 10 تا 18 سال در یک مرکز آموزش نظامی طالبان در ولایت بدخشان جذب شده‌اند. در دوره اپریل 2023 تا مارچ 2024 نیز گروه‌های مسلح وابسته به طالبان کودک‌سربازان را جذب یا به کار گرفته‌اند. این گزارش علاوه بر این، به افزایش پدیده کودک‌همسری در افغانستان پرداخته و می‌گوید که این روند به دلیل محرومیت دختران از آموزش و سرکوب حقوق زنان از سوی طالبان شدت گرفته است. به نقل از صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، 38 درصد زنان افغان پیش از رسیدن به سن 18 سالگی ازدواج کرده‌اند.

با گذشت چهار سال از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، زندگی هزاران دختر به کابوسی تاریک تبدیل شده است؛ کابوسی که با بسته شدن دروازه‌های آموزش و تحصیل آغاز و در ازدواج‌های اجباری به نقطه‌ای دردناک، اما ناتمام رسیده است. میلیون‌ها دختر جوان که تا چهار سال پیش در دانشگاه‌ها، مکتب‌ها و مرکزهای آموزشی با همدیگر از رویاهای دخترانه‌شان سخن می‌گفتند، اکنون در سکوت اشک می‌ریزند و نگران زندگی‌ای هستند که با اجبار همراه است. این دختران که تا دیروز شاگردان ممتاز، دانشجویان پرتلاش یا دختران پرامید بودند، اکنون در چهار دیواری خانه حبس شده‌اند و از همین حصار خانگی به دام ازدواج‌هایی افتاده‌اند که انتخاب خودشان نبوده است. فرشته (نام مستعار)، دختر 17 ساله و باشنده ولایت هرات، در پی ممنوعیت رفتن دختران به مکتب، نه‌تنها خانه‌نشین بلکه به دام ازدواج اجباری گرفتار شده است. او در صحبت با زن‌نیوز چنین می‌گوید: «از وقتی که مکتب بسته شد، همه چیز تغییر کرد. اول فقط ناراحتی از درس نخواندن بود، اما بعد از چند ماه، خانواده‌ام گفتند که دیگر دلیلی برای ماندن در خانه نیست و باید شوهر کنم. من نمی‌خواستم، اما کسی نپرسید. مرا به زور به مردی دادند که 45 سال سن دارد. واقعا نمی‌توانم با این فرد زندگی کنم، اما چه فایده؛ سه سال از ازدواج و آغاز بدبختی من می‌گذرد.» مانند فرشته، ده‌ها دختر دیگر در غور، بادغیس، فراه و سایر ولایت‌های کشور روایت‌های مشابهی دارند. آن‌ها قربانی فشارهای خانوادگی، محرومیت از آموزش و شرایط اجتماعی‌ای هستند که از دیدگاه طالبان، زن یا دختر بودن مساوی با خاموشی، بردگی و اطاعت از مردان است. از فشار طالبان تا فشارهای اجتماعی و خانوادگی جامعه سنتی که اکنون بیش از هر زمان دیگر در سایه طالبان محافظه‌کار شده، فرصت تصمیم‌گیری را از دختران سلب کرده است. خانواده‌هایی که زمانی برای دختران‌شان رویاهای بزرگی در سر داشتند، اکنون تنها به فکر «آینده‌ای امن» در قالب ازدواج آنان هستند. زهره، باشنده ولایت بادغیس و مادر چهار دختر، به زن‌نیوز چنین می‌گوید: «از وقتی مکتب‌ها بسته شد، دختران من بیکار در خانه ماندند. وقتی یک دختر در خانه بماند و کاری نداشته باشد، نگاه مردم و زبان همه برای حرف زدن پشت یک دختر جوان باز می‌شود. همه می‌گویند دختر فلانی کلان شده، باید شوهر کند. ما هم مجبور شدیم دو دختر خود را به شوهر بدهیم؛ هرچند خوشحال نبودند، اما پدرشان به زور آن‌ها را داد. پدرشان گفت حرف مردم بی‌آبرویی می‌آورد.» ازدواج اجباری برای دختران محروم از تحصیل و آموزش، پایان محرومیت نیست؛ بلکه آغاز دور تازه‌ای از خشونت است. بسیاری از آن‌ها به خانه‌هایی می‌روند که در آن، حق سخن گفتن، تصمیم‌گیری و حتی سهم‌گرفتن در امور زندگی از آنان سلب می‌شود. اکثر این دختران کم‌سن‌وسالی هستند که سیاست زن‌ستیزانه و تک‌جنسیتی طالبان، آن‌ها را مجبور ساخته تا مادر شوند، در حالی‌که خود هنوز کودک‌اند. نازیلا، دختر 16 ساله و باشنده ولایت غور، که به گفته خودش به اجبار از سوی خانواده‌اش به عقد یک تاجر هراتی درآمده، با صدایی گریه‌آلود از سختی‌های روزگارش سخن می‌گوید: «من هیچ دوست نداشتم ازدواج کنم. به خدا شرم است، تمام هم‌سن‌وسال‌های من در قریه‌مان به من می‌خندند که مادر شدم. فعلاً یک دختر شش‌ماهه دارم، ولی خدا کند پدرش مثل من او را به‌خاطر نام و آبرویش نفروشد. من تا صنف شش درس خوانده بودم که طالبان آمدند، بعد پدرم تصمیم گرفت مرا به یک تاجر هراتی به 40 لک افغانی بدهد.» نازیلا، همان‌گونه که اشک‌هایش را با گوشه‌ای از روسری زردش پاک می‌کرد، گفت: «مرا پدرم فروخت؛ حالا هم آبرویش بجاست و هم پولدار شده، اما نمی‌داند که دخترش، که هنوز کودک است، را به دوزخ انداخته. از دردی که من می‌کشم، او چه می‌داند.» فریادهای بی‌صدا در پس دیوارها عذرا، دختر 17 ساله و باشنده ولایت فراه، در یک پیام صوتی به خبرنگار زن‌نیوز روایت وحشتناکی را بیان کرده است: «من فقط می‌خواستم درس بخوانم و معلم شوم. حالا شب‌ها گریه می‌کنم، چون حتی اجازه ندارم کتاب‌هایم را ببینم. شوهرم می‌گوید زن به کتاب چه کار دارد؟ من نمی‌خواستم ازدواج کنم، اما شوهرم که طالب است به پدرم گفته بود یا خودت را می‌کشم یا دخترت را به من می‌دهی. ‌شب یک ملا و دو طالب به خانه ما آمدند و مرا به نکاح طالب درآوردند. همان شب با من همبستر شد. مگر جرم ما چیست؟ فقط به‌خاطر این‌که دختر هستیم؟» نازیلا، عذرا، زهره و فرشته تنها قربانیان ممنوعیت‌های طالبان نیستند؛ بلکه در چهار سال حکومت‌داری این گروه، میلیون‌ها زن و دختر از حقوق اساسی‌شان محروم شده و دچار بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، زندان از سوی طالبان و حتی خودکشی شده‌اند. در کشوری که طالبان برای زنان حتی حق راه رفتن تنها در کوچه را محدود کرده‌اند، آرزوهای دخترانه یکی‌یکی خاموش می‌شوند.

Photo: Sharifa Khan | UNICEF صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) به مناسبت روز جهانی جوانان اعلام کرده است که برای 200 دختر محروم از آموزش در ولایت هرات، دوره‌های آموزشی خیاطی و قالین‌بافی راه‌اندازی کرده است. یونیسف روز سه‌شنبه (21 اسد) در گزارشی گفت که این برنامه با همکاری دولت جاپان و به مدت شش ماه برگزار شده و دختران شرکت‌کننده بین 15 تا 25 سال سن دارند. این نهاد افزود که پس از ممنوعیت آموزش از سوی طالبان، بیش از یک میلیون دختر در سراسر افغانستان از رفتن به مکتب محروم شده‌اند. روز جهانی جوانان هر سال در 12 آگست برگزار می‌شود؛ روزی که امسال در افغانستان در حالی فرامی‌رسد که میلیون‌ها جوان، به‌ویژه دختران، با چالش‌هایی چون محرومیت از تحصیل، بیکاری و محدودیت‌های شدید اجتماعی روبه‌رو هستند.

Photo: Ali Khara, Reuters via france24 سازمان ملل متحد هشدار داده است که چهار سال پس از روی‌کارآمدن دوباره طالبان، خطر آن وجود دارد که حذف کامل زنان از زندگی عمومی به یک واقعیت پذیرفته‌شده در افغانستان تبدیل شود. در گزارشی که این سازمان منتشر کرده، آمده است که طالبان اکنون بیش از هر زمان دیگری به هدف خود برای ایجاد جامعه‌ای «بدون حضور زنان» نزدیک شده‌اند. بر اساس این گزارش، از سال 2021 تاکنون حدود 100 فرمان محدودکننده علیه زنان و دختران صادر شده که هیچ‌یک لغو نشده است. سوزان فرگوسن، نماینده بخش زنان سازمان ملل در افغانستان، هشدار داده است: «اگر اجازه دهیم زنان و دختران افغان به سکوت کشانده شوند، این پیام را می‌دهیم که حقوق زنان و دختران در هر جای دنیا قابل چشم‌پوشی است؛ و این یک سابقه بسیار خطرناک خواهد بود.» بخش زنان سازمان ملل همچنین گفته است که ادامه محدودیت‌های دسترسی به خدمات صحی می‌تواند تا سال 2026 نرخ مرگ‌ومیر مادران را تا 50 درصد افزایش دهد. همچنین، موارد ازدواج کودکان و خشونت علیه زنان نیز رو به افزایش است. گفتنی است طالبان با تسلط بر افغانستان، به‌گونه گسترده حقوق اساسی زنان و دختران این کشور را نقض کرده‌اند. در حال حاضر، زنان و دختران در افغانستان از حق آموزش و کار محروم‌اند. با وجود درخواست‌های مکرر جهانی برای بازگرداندن حقوق زنان، این محدودیت‌ها همچنان از سوی طالبان ادامه دارد.