نتایج جستجو

Photo: REUTERS via english alarabiya اداره بازرس ویژه ایالات متحده برای بازسازی افغانستان (سیگار) با نشر گزارش تازه‌ای گفته است که وضعیت حقوق بشر در افغانستان به شدت وخیم شده و زنان و دختران بیشترین قربانیان این بحران‌اند. در این گزارش آمده است که طالبان با وضع محدودیت‌های گسترده، از جمله ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم، ممانعت از کار زنان، اجبار به پوشش کامل و جلوگیری از حضور آنان در فضاهای عمومی، حقوق اساسی زنان را به شدت نقض کرده‌اند. به گفته سیگار، این سیاست‌های سرکوبگرانه باعث شده زنان به‌طور کامل از زندگی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کنار زده شوند؛ امری که تأثیرات گسترده‌ای بر سلامت روانی، فرصت‌های آموزشی و امنیت فردی آنان داشته است. این نهاد هشدار داده است که در کنار فشارهای طالبان، کاهش کمک‌های بین‌المللی و محدودیت در ارائه خدمات بشردوستانه، وضعیت زنان را در افغانستان وخیم‌تر کرده و نیاز به اقدام فوری جامعه جهانی دارد.

Photo: UNAMA – via Twitter (@UN) سازمان دیده‌بان جهانی حقوق پناهندگان (Refugee Rights Watch Global) با ابراز نگرانی عمیق از اخراج گسترده مهاجران افغان از ایران، خواستار توقف فوری این روند شده است. در بیانیه‌ای که این نهاد روز پنج‌شنبه (9 اسد) منتشر کرده، آمده است که تنها در سال جاری میلادی، بیش از یک میلیون مهاجر افغان به‌گونه‌ی اجباری از ایران به افغانستان اخراج شده‌اند؛ شماری از این افراد در ایران متولد شده و یا دهه‌ها در آن‌جا اقامت داشته‌اند. این نهاد حقوق بشری تأکید کرده است که اخراج‌های گسترده، نقض آشکار حقوق بین‌المللی پناهندگان و قوانین حقوق بشر بوده و جان هزاران تن، به‌ویژه زنان، کودکان و افراد آسیب‌پذیر را در معرض خطر قرار داده است. در بخشی از بیانیه آمده است: «مهاجرانی که به افغانستان بازگردانده می‌شوند، با بحران‌های شدید انسانی، اقتصادی و امنیتی روبه‌رو هستند.» سازمان دیده‌بان جهانی حقوق پناهندگان از دولت ایران خواسته تا به تعهدات بین‌المللی خود پایبند بماند و به فوریت به روند بازگشت اجباری پایان دهد. همچنین از نهادهای بین‌المللی، از جمله کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان (UNHCR)، سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM)، و سایر نهادهای ذی‌ربط خواسته شده است که برای جلوگیری از اخراج‌های بیشتر و حفظ کرامت پناهجویان افغان، اقدام فوری و هماهنگ انجام دهند. این در حالی است که روند اخراج مهاجران از ایران همچنان ادامه دارد. مقامات ایرانی اعلام کرده‌اند که تاکنون بیش از یک میلیون مهاجر افغان را اخراج کرده‌اند و تأکید دارند که تمامی مهاجران بدون مدرک باید کشور را ترک کنند. گفتنی است موج اخراج مهاجران افغان، به‌ویژه در پی تنش‌های اخیر میان ایران و اسرائیل، افزایش یافته است. بازگشت گسترده مهاجران در حالی صورت می‌گیرد که افغانستان با بحرانی‌ترین وضعیت اقتصادی روبه‌رو است و ظرفیت نهادهای داخلی برای رسیدگی به موج بی‌سابقه بازگشت‌کنندگان بسیار محدود است.

Photo: REUTERS/Sayed Hassib via Amu TV دفتر هماهنگی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل (اوچا) در گزارشی تازه از وضعیت نگران‌کننده عملیات‌های بشردوستانه در افغانستان خبر داده و گفته است که تنها در شش ماه نخست سال 2025، بیش از 245 پروژه بشردوستانه به‌دلیل مداخلات طالبان، فشارهای جنسیتی و محدودیت‌های اداری، متوقف یا به حالت تعلیق درآمده‌اند. به‌گفته‌ی اوچا، روند دسترسی به کمک‌های بشردوستانه در سراسر افغانستان با موانع جدی روبه‌رو است؛ به‌ویژه برای زنان، که بسیاری‌شان از دریافت کمک محروم مانده‌اند. همچنین خدمات حیاتی مانند واکسیناسیون، مشاوره روانی و پشتیبانی اجتماعی در شماری از مناطق کاملاً متوقف شده است. براساس این گزارش که با همکاری نهادهای غیردولتی و سازمان‌های محلی انجام شده، 73 درصد تعلیق‌ها ناشی از سیاست‌های محدودکننده طالبان در زمینه استخدام زنان، تأخیر در امضای تفاهم‌نامه‌ها، و دخالت در شناسایی دریافت‌کنندگان کمک بوده است. 19 درصد دیگر نیز مستقیماً به ممنوعیت کار زنان، حتی در همراهی با محرم شرعی، مرتبط دانسته شده است. در برخی مناطق مرکزی، جنوبی و غربی کشور، مأموریت‌های بشردوستانه یا لغو شده‌اند یا با تعویق مواجه‌اند. این در حالی است که افغانستان با بحران انسانی گسترده‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کند و میلیون‌ها تن به کمک‌های غذایی، بهداشتی و حمایتی وابسته‌اند. اوچا همچنین از وقوع 59 رویداد امنیتی علیه نهادهای امدادرسان خبر داده که شامل بازداشت دست‌کم 100 کارمند (31 زن)، تهدید، آزار لفظی، ضبط تجهیزات و بسته‌شدن دفاتر می‌شود. اوچا هشدار داده است که در صورت تداوم این وضعیت و افزایش فشارهای جنسیتی، خطر توقف کامل عملیات‌های بشردوستانه در افغانستان وجود دارد. این نهاد بار دیگر بر ضرورت تعامل غیرسیاسی، بی‌طرفانه و شفاف برای رساندن کمک به مردم، به‌ویژه زنان و اقشار آسیب‌پذیر، تأکید کرده است. در حالی‌ که طالبان ادعا دارند صرفاً بر روند کمک‌ها نظارت دارند، گزارش‌های متعدد سازمان ملل از دخالت‌های مستقیم این گروه در تعیین کارکنان، مدیریت پروژه‌ها و محدود کردن فعالیت زنان حکایت دارد؛ روندی که عملاً دسترسی میلیون‌ها زن و کودک به کمک‌های حیاتی را به خطر انداخته است.

Photo: Victor J. Blue / The New York Times ائتلافی از چهار نهاد مدنی از راه‌اندازی دادگاه مردمی برای زنان افغانستان خبر داده است. براساس اعلامیه‌ای که این ائتلاف روز پنج‌شنبه (9 اسد) منتشر کرده، هدف این دادگاه، مبارزه با معافیت از مجازات و پیشگیری از عادی‌سازی سرکوب طالبان علیه زنان در افغانستان عنوان شده است. در اعلامیه آمده است که جلسات استماعیه این دادگاه از تاریخ 8 تا 10 اکتبر با حضور هیأت بین‌المللی قضات در شهر مادرید، اسپانیا برگزار خواهد شد. طبق اعلامیه، چهار دادستان با همکاری کارشناسان بین‌المللی در حال تهیه اتهام‌نامه رسمی برای ارائه در پیشگاه دادگاه هستند و تیمی نیز مأمور گردآوری اسناد و مدارک شده است. این ابتکار بی‌سابقه از سوی چهار نهاد «رواداری»، «مدافعان حقوق بشر»، «حقوق بشر و دموکراسی افغانستان» و «پژوهش و توسعه» صورت گرفته است. به‌گفته‌ی یکی از دادستان‌های این دادگاه مردمی: «زمانی که جنایت علیه بشریت صورت می‌گیرد، خاموشی دیگر دولت‌ها خود یک جنایت است. محکمه مردمی برای زنان افغانستان، جهان را وارد خواهد ساخت تا به صدای زنان افغانستان گوش دهند.» این اقدام در حالی صورت می‌گیرد که دیوان کیفری بین‌المللی نیز برای هبت‌الله آخندزاده و عبدالحکیم حقانی، رهبر و رئیس دادگاه عالی طالبان، به اتهام جنایت علیه بشریت حکم بازداشت صادر کرده است. بر اساس اعلامیه این دیوان، دلایل معقولی وجود دارد که نشان می‌دهد «آخوندزاده و حقانی با دستور، تحریک یا درخواست آزار و اذیت زنان و دختران به دلایل جنسیت‌شان، و همچنین آزار افرادی که با سیاست جنسیتی طالبان مخالف‌اند، بر اساس ماده 7 (1)(هـ) اساس‌نامه رم، مرتکب جنایت علیه بشریت شده‌اند.» طالبان اعلام کرده‌اند که دادگاه کیفری بین‌المللی را به رسمیت نمی‌شناسند، اما نهادهای حقوق بشری از این روند استقبال کرده‌اند.

Photo: AP via voanews سازمان عفو بین‌الملل با ابراز نگرانی از وضعیت نامشخص پناهندگان افغان در پاکستان، از دولت این کشور خواسته است که به اخراج مهاجران پایان دهد و اعتبار کارت‌های قانونی اقامت (پی‌اوآر) آنان را تمدید کند. به‌گزارش این سازمان، عدم تمدید کارت‌های «پی‌اوآر» زندگی حدود 1.4 میلیون مهاجر افغان را در وضعیت بلاتکلیفی قرار داده است. گفتنی است که اعتبار این کارت‌ها در تاریخ 30 جون 2025 به پایان رسیده و با گذشت بیش از یک ماه، هنوز هیچ تصمیمی برای تمدید آن‌ها گرفته نشده است. ادامه‌ی این وضعیت، پناهندگان افغان را در معرض بازداشت، آزار، اخراج و بی‌سرنوشتی قرار می‌دهد؛ به‌ویژه زنان و کودکان بی‌سرپرست که آسیب‌پذیرترین قشر در این بحران مهاجرتی‌اند. در کنار پاکستان، روند گسترده اخراج مهاجران افغان از ایران نیز ادامه دارد. براساس آمار ارائه‌شده از سوی طالبان، تنها در سه ماه گذشته، حدود یک میلیون و 800 هزار نفر از ایران به‌طور اجباری به افغانستان بازگردانده شده‌اند. این موج اخراج‌ها در شرایطی صورت می‌گیرد که افغانستان با بحران شدید اقتصادی، نبود زیرساخت‌های حمایت از بازگشت‌کنندگان، و فشار فزاینده بر زنان و اقشار آسیب‌پذیر مواجه است. بسیاری از زنان بازگشته از ایران و پاکستان می‌گویند که پس از بازگشت، بدون سرپناه، شغل یا حمایت، در خیمه‌ها یا مساجد روزگار می‌گذرانند. با سلطه طالبان بر افغانستان، زنان با محدودیت‌های شدید مواجه‌اند؛ از محرومیت از آموزش و کار گرفته تا ممنوعیت تردد بدون محرم و بسته‌شدن فضاهای عمومی. بازگشت زنان مهاجر به چنین وضعیتی، به معنای سقوط دوباره در چرخه‌ی خشونت، تبعیض و فقر است.

Photo: Wakil Kohsar/AFP via aljazeera در کمپ مهاجران مرز اسلام‌قلعه، سرحد میان ایران و افغانستان، در گرد و غبارِ خاک، زنانی ایستاده‌اند که دیگر نه امید به بازگشت به کشور برای‌شان مانده و نه هم راهی برای ادامه زندگی در آن‌سوی مرز؛ زنانی که سال‌ها در ایران، در حاشیه‌ها زندگی کرده‌اند. دختران و زنانی که در پست‌ترین مشاغل، با کمترین حقوق و بدون هیچ حمایتی، چندین سال را در کشور ایران، با تحقیر، لگدمال شدن هویت‌شان، و زخم‌زبان هم‌زبانِ اتباع آن کشور سپری کرده‌اند، حالا پس از اخراج اجباری، به سرزمینی بازگشته‌اند که هیچ‌کس منتظر آنان نیست. این زنان بی‌سرپرست که به‌تازگی وارد هرات شده‌اند، با نگرانی از آینده‌ی ناروشن‌شان سخن می‌زنند و می‌گویند نه سقفی برای خواب دارند، نه نانی برای خوردن، و نه امیدی برای فردای روشن. زرغونه، 38 ساله، خانم بی‌سرپرستی است که با سه کودک‌اش به وطن بازگردانده شده است. او، همان‌گونه که عرق ناشی از گرمای سوزان از پیشانی‌اش جاری شده، با آه و اندوه می‌گوید: «دولت ایران ما را به زور اخراج کرد. فریاد زدم که شوهرم سرباز اردوی ملی افغانستان بوده، اما قبل از وارد شدن طالبان کشته شد، ولی باز هم به من رحم نکردند. من با این سه کودک یتیم خود کجا بروم؟ نه نان و نه هم سرپناهی برایم وجود دارد. از کی کمک بخواهم؟ جز خدا کسی را ندارم.» در میان صدها هزار مهاجر افغان که در ماه‌های پسین به‌گونه‌ی اجباری از ایران اخراج شده‌اند، هزاران زن بی‌سرپرست با کودکان خردسال دیده می‌شوند که به‌تنهایی راه بی‌انتها را پیموده‌اند و با کودکان گرسنه، بدون وسایل و امکانات خانه، به افغانستان برگشته‌اند. شهلا، یکی از این زنان بی‌سرپرست، می‌گوید که باشنده‌ی ولایت مزار است و شوهرش را دوازده سال پیش، از دست داده است. «من بیست سال پیش با شوهرم به ایران رفتم، آن‌وقت تازه عروس شده بودم. هشت سال تیر شد، یعنی دوازده سال پیش، شوهرم را پولیس گرفت و بسیار لت‌وکوب کرده بود. وقتی به افغانستان آمد، تماس گرفت و گفت که می‌رود تداوی کند و پس برمی‌گردد، اما بیچاره فوت کرد، چون خیلی لت‌وکوب شده بود.» شهلا اکنون غم نداشتن سرپرست را فراموش کرده، اما غم نداشتن سرپناه در درونش موج می‌زند. «تا چندی پیش می‌گفتم من سرپرست ندارم و بسیار رنج می‌کشیدم، ولی فعلاً که به کشور خودم برگشتم، می‌دانم که سرپناه ندارم. این درد و رنج بیشتری دارد که با دو دخترم به وطنم برگشتم، ولی نه جای دارم و نه هم مکانی.» در کمپ‌های موقت مهاجران، در چشمان و چهره‌های زنان و دختران افغان ترس، وحشت و نگرانی موج می‌زنند. زهره 27ساله که با دو فرزندش در گوشه‌ای از کمپِ موقت نشسته است، می‌گوید: «ما را پولیس بازداشت کرد و از ایران بیرون‌مان کردند، گفتند به وطن‌تان برگردید. اما اینجا هیچ‌کس منتظر ما نبود. نه خانه داریم، نه فامیلی که کمک‌مان کند، من خرد بودم و کاکایم من را به سنِ 11سالگی به شوهر داد، برایم می‌گفت پدر و مادرت در تصادف کشته شده است، شوهرم در چاه کار می‌کرد و وقتِ کار به اثرِ گازِ چاه مرد، کاکای من هم من را بیرون انداخت، من در خانهٔ ایرانی‌ها نظافتچی بودم و مصرفِ زندگیِ خود را پیدا می‌کردم.» او با چشمانی پُر از اشک و صدایی که در غم و رنج بی‌سرنوشتی خفه شده است، به صحبت‌هایش ادامه داده، می‌افزاید: «من وقتی در کمپ تنباکو در ایران بودم، پول نداشتم تا برای بچه‌هایم چیزی خوردنی بخرم. بچه‌هایم شب‌ها از گرسنگی گریه می‌کردند و من فقط نگاه‌شان می‌کردم. حالا شاید دولت در کمپ افغانستان به ما کمک کند، اما ترسم این است که دوباره کودکانم را به دلیل گرسنگی گریان ببینم.» هرچند طالبان از تلاش‌ها برای رسیدگی به چالش‌های مهاجران و همچنین ایجاد سهولت سخن می‌رانند، اما دیده می‌شود که پس از بازگشت این موج مهاجران افغان، هیچ‌گونه زیرساختی برای اسکان و حمایت از مهاجران وجود ندارد؛ به‌ویژه زنان بی‌سرپرست که بیش از همه در حاشیه قرار گرفته‌اند.

Image © Associated Press – Ebrahim Noroozi در کشوری که طالبان سخت‌‌ترین محدودیت‌ها را بر زندگی زنان اعمال کرده‌اند، شماری از زنان افغان تلاش می‌کنند با راه‌اندازی تورهای گردشگری ویژه زنان، پنجره‌ای تازه از امید و مقاومت بگشایند. به‌گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، سمیه منیری، یکی از راهنمایان گردشگری زن در افغانستان، در شرایطی که طالبان حضور اجتماعی زنان را به‌شدت سرکوب کرده‌اند، گروه‌های گردشگران زن خارجی را در شهرهای مختلف افغانستان همراهی می‌کند. سمیه منیری، دختر 24 ساله‌ای است که به‌صورت خودآموز وارد دنیای راهنمایی گردشگری شده است. او از طریق یک اپلیکیشن با مفهوم سفر و ارتباط با گردشگران آشنا شد؛ تجربه‌ای که مسیر تازه‌ای را در زندگی‌اش گشود و او را به یکی از معدود راهنمایان زن گردشگری در افغانستانِ تحت سلطه طالبان بدل کرد. منیری در گفت‌‌و‌گو با آسوشیتدپرس گفته است: «ما همیشه فقط بدی‌ها را از افغانستان شنیده‌ایم؛ رسانه‌ها، تیترها، حرف مردم، همه روی مشکلات تمرکز کرده‌اند. اما افغانستان فقط یک چهره ندارد. وقتی خودم آن همه زیبایی، طبیعت و مهربانی مردمم را دیدم، نگاهم به‌کلی تغییر کرد. فکر می‌کنم اگر دیگران هم بیایند، آن‌ها هم همین احساس را خواهند داشت.» تورهای او ویژه زنان است؛ گردشگرانی که در بازدید از موزیم ملی افغانستان، کارگاه‌های خیاطی و مراکز فرهنگی زنان شرکت می‌کنند. به‌گفته‌ برگزارکنندگان، هدف این تورها تنها نمایش چهره‌ای متفاوت از افغانستان نیست، بلکه حمایت از زنان افغان و بازتاب صدای آنان نیز هست. یکی از گردشگران زن، «سوزان سندرال»، 82 ساله از استرالیا، از تجربه‌ متفاوت خود در کابل سخن گفته و تأکید کرده که برخلاف تصورات، مردم افغانستان با مهربانی و لبخند از او استقبال کرده‌اند. در همین حال، «جکی بیروف»، گردشگر دیگری از شیکاگو، با وجود تحسین مهمان‌نوازی افغان‌ها، گفته است که «کاملاً آگاه ام که آزادی من بسیار بیشر از زنان محلی است.» در حالی که طالبان تلاش دارند از صنعت نوپای گردشگری به‌عنوان منبع درآمد بهره ببرند، حقوق اساسی زنان در این کشور به‌شدت محدود شده است؛ دختران از آموزش متوسطه و عالی محروم‌اند، زنان اجازه کار، سفر یا رفت‌وآمد بدون محرم را ندارند؛ رستوران‌ها، پارک‌ها و سالن‌های زیبایی به‌روی آنان بسته شده‌اند و تقریباً هیچ حوزه‌ای از زندگی روزمره زنان از کنترل ایدئولوژیک طالبان مصون نمانده است. در چنین فضایی، راهنمایان زن گردشگری مانند سمیه، نه‌تنها خدمات فرهنگی ارائه می‌کنند، بلکه در عمل، نوعی مقاومت پنهان را نمایندگی می‌کنند؛ مقاومتی در برابر حذف سیستماتیک زنان از فضاهای عمومی. زویی استیفنز، یکی از مدیران شرکت بریتانیایی «کوریو تورز» که در افغانستان با راهنمایان زن همکاری دارد، می‌گوید هدف از برگزاری تورهای ویژه زنان، «شناساندن واقعیت زندگی زنان افغان از نزدیک» است. به‌گفته‌ او، این تورها شامل بازدید از مراکز زنان، صنف‌های آشپزی و گلدوزی با حضور زنان محلی است؛ عرصه‌هایی که معمولاً مردان خارجی اجازه ورود به آن‌ها را ندارند. در شرایطی که طالبان تلاش می‌کنند با کنترل آموزش، رسانه، پوشش و تحرک، زنان را به حاشیه برانند، حضور راهنمایانی مانند سمیه منیری، تصویری متفاوت، هرچند کوچک و شکننده، از افغانستان ارائه می‌دهد؛ روایتی از زنانی که هنوز در تلاش‌اند دیده شوند، شنیده شوند و نقش ایفا کنند.

Photo: Wakil Kohsar / AFP via RFI وزارت امور مهاجران و عودت‌کنندگان طالبان اعلام کرده است که تنها در سه ماه گذشته، نزدیک به 1.8 میلیون مهاجر افغان به‌گونه اجباری از ایران به کشور بازگردانده شده‌اند. این آمار روز چهارشنبه (8 اسد) توسط عبدالرحمان راشد، معاون امور مسلکی این وزارت، در یک نشست خبری اعلام شد. به‌گفته وی، در جریان یک سال اخیر، 184 هزار مهاجر از پاکستان و بیش از 5 هزار نفر از ترکیه نیز به‌صورت اجباری به افغانستان بازگردانده شده‌اند. این مقام طالبان ادعا کرده که تمام بازگشت‌کنندگان ثبت شده و نیازهای اولیه آنان تأمین گردیده است. او همچنین گفته که براساس فرمان رهبر طالبان، 38 شهرک در 29 ولایت برای مهاجران بازگشت‌داده‌شده ایجاد شده است. با این حال، مشاهدات میدانی و گزارش‌های نهادهای مستقل، تصویری متفاوت ارائه می‌دهند؛ زنانی که با کودکان‌شان در بیابان‌های مرزی رها شده‌اند و خانواده‌هایی که ناچارند در خیمه‌های موقت، خانه‌های گِلی ویران یا مساجد پناه بگیرند. روند اخراج مهاجران از ایران همچنان ادامه دارد. مقامات ایرانی اعلام کرده‌اند که تاکنون بیش از یک میلیون مهاجر افغان را اخراج کرده‌اند و تأکید دارند که همه مهاجران بدون مدرک باید کشور را ترک کنند. تخمین‌ها درباره شمار مهاجران بدون مدرک افغان در ایران بین دو تا چهار میلیون نفر متغیر است. در پاکستان نیز، وضعیت بحرانی‌ست. کارت‌های اقامت بیش از یک میلیون مهاجر افغان منقضی شده و دولت پاکستان هنوز تصمیم نهایی درباره تمدید آن‌ها نگرفته است. این تعلیق و بلاتکلیفی، میلیون‌ها زن و کودک افغان را در آستانه اخراج اجباری و بی‌سرنوشتی قرار داده است.

Social Media منابع محلی در غرب کابل می‌گویند که نیروهای طالبان، صبح امروز چهارشنبه (8 اسد)، شماری از زنان و دختران را در ساحات قلعه‌نو و سرک بیست‌متره دشت‌برچی به‌دلیل نداشتن محرم شرعی بازداشت کرده‌اند. به‌گفته منابع، این بازداشت‌ها حوالی ساعت شش صبح آغاز شده و همچنان ادامه دارد. ممنوعیت گشت‌وگذار زنان بدون همراهی محرم شرعی، از جمله محدودیت‌هایی است که طالبان پس از بازگشت به قدرت در سال 2021 بر زنان و دختران در افغانستان اعمال کرده‌اند. این گروه، بارها زنان را به دلیل حضور در اماکن عمومی، بدون همراه مرد، بازداشت کرده‌اند. پیش از این نیز، طالبان در منطقه شهر نو کابل چندین دختر جوان را به اتهام «بدحجابی» بازداشت کرده بودند؛ اقدامی که واکنش‌های شدید را در پی داشت.

Photo: Jehad Chalde / Reuters, via Al Jazeera در پی حملات تازه‌ ارتش اسرائیل بر نوار غزه، دست‌کم 62 شهروند فلسطینی جان باخته‌اند؛ از این میان، 19 تن هنگام ایستادن در صف دریافت کمک‌های غذایی هدف قرار گرفته و کشته شده‌اند. الجزیره روز سه‌شنبه (29 جولای) گزارش داده که حملات اخیر از سوی سلاح‌های سنگین، ربات‌های انفجاری و پهپادها صورت گرفته است. به نقل از شاهدان، این حملات یکی از خونین‌ترین شب‌ها در هفته‌های اخیر را رقم زده‌اند. براساس آخرین آمار وزارت صحت غزه، تلفات جنگ از اکتبر 2023 تاکنون به بیش از 60 هزار تن رسیده است. این در حالی است که دست‌کم 147 نفر، از جمله 88 کودک، به‌طور مستقیم بر اثر گرسنه‌گی و سوء‌تغذیه جان باخته‌اند. گزارش نهاد جهانی سامانه‌ درجه‌بندی امنیت غذایی (IPC) تأکید کرده که «بدترین سناریوی قحطی» در غزه در حال وقوع است. بر اساس این گزارش، حدود 17 کودک از هر 100 کودک زیر پنج سال در شهر غزه دچار سوء‌تغذیه شدید هستند. تنها در فاصله‌ی اپریل تا نیمه جولای، بیش از 20 هزار کودک برای درمان سوء‌تغذیه شدید به مراکز صحی مراجعه کرده‌اند. سازمان‌های بشردوستانه و نهادهای حقوق بشری هشدار داده‌اند که ادامه محاصره‌ غزه، بمباران مراکز غیرنظامی، محدودیت کمک‌های بشردوستانه، و فروپاشی نظام صحی و خدمات ابتدایی، مردم این منطقه را به نقطه‌ای «مرگ‌بار» رسانده است. سیما باهوس، مدیر اجرایی بخش زنان سازمان گفته است که حدود یک میلیون زن و دختر در غزه با انتخابی غیرانسانی مواجه‌اند: «گرسنه‌گی یا خطر مرگ هنگام جست‌وجوی غذا». در این میان، نوزادان آسیب‌پذیرترین گروه‌اند. به گفته‌ داکتران، کودکان مبتلا به سوء‌تغذیه، تنها پوست و استخوان‌اند و خطر نارسایی قلبی، کمبود ویتامین، عفونت و اختلالات شدید صحی تهدیدشان می‌کند. در واکنش به فشارهای بین‌المللی، ارتش اسرائیل اعلام کرده است که به‌منظور ایجاد مسیرهای امدادی، عملیات نظامی را روزانه به‌مدت ده ساعت در برخی مناطق متوقف می‌کند؛ با این حال، گزارش‌ها حاکی از ادامه حملات حتی در این «وقفه‌ها» هستند.