نتایج جستجو

این، روایتی است از سه دختر مهاجر افغان که به‌گونه‌ی اجباری از سوی دولت ایران اخراج شده و به سرزمینی بازگشته‌اند که کتاب و قلم در آن به اشیایی ممنوع تبدیل شده است. خبرنگار زن‌نیوز در سفری به بندر اسلام‌قلعه‌ی ولایت هرات، روایت غم‌انگیز دختران افغان که نه‌تنها از سوی دولت ایران اخراج، بلکه از رویاهای‌شان نیز رانده شده‌اند را در این گزارش چنین نگاشته است: در گوشه‌ای از کمپ مهاجران تازه‌برگشته در گذرگاه مرز اسلام‌قلعه، چهار عضو خانواده زیر نور آفتاب سوزان، که گرمای هوا بیش از 40 درجه‌ی سانتی‌گراد است، گرد هم حلقه زده‌اند. در میان این خانواده، مریم 17 ساله با چشم‌هایی خالی از خواب اما پر از اشک، که گویای خستگی اردوگاه‌های ایران، زخم‌زبان هم‌زبان‌ها، هوای گرم و سوزان کمپ مهاجران در بندر اسلام‌قلعه و آینده‌ی تاریک در این‌سوی مرز است، چنین می‌گوید: «پس از این‌که طالبان دروازه‌ی مکتب را به روی ما بسته کرد، خانواده‌ام مزار را ترک کردند و همرای پدر، مادر و دو خواهرم قاچاقی از مرز نیمروز به شهر تهران رفتیم. به زور پول و پارتی شامل مکتب شدم. هرچند من تا صنف هشتم در مزار درس خوانده بودم، اما من را در صنف شش به مکتب گرفتند. تا صنف نهم درس خواندم که دولت ایران هم در حق ما ظلم کرد؛ ما را به دلیل افغان بودن بیرون انداختند.» او کتابی را از لای بکس‌اش بیرون کشیده و با اشاره به سمت آن می‌گوید: «این آخرین بازمانده از رویاهای من است؛ رویایی که در آن هیچ روشنایی باقی نمانده. آرزو داشتم پس از پایان دانشگاه به افغانستان برگردم تا به مردم خدمت کنم، اما دوباره درس‌های من جوانمرگ شد.» بغض و ناامیدی با هم در گلوی مریم گره خورده و بیش از این امان صحبت کردن را به او نمی‌دهد. اشک‌هایش را با لبه‌ی چادر‌اش پاک می‌کند. پس از اندکی مکث، با صدای لرزان به صحبت‌هایش ادامه می‌دهد: «دولت ایران ما را طوری بیرون کرد که حتی اجازه ندادند با معلم خود خداحافظی کنم. نیمه‌شب ما را از خانه‌ی‌مان بیرون کردند و به اردوگاه آوردند.» مریم، فریبا و سمیه، نمونه‌ای از دختران افغان هستند که خانواده‌های‌شان برای نجات از بی‌سواد ماندن، جنگ، فقر و ظلم طالبان به کشور ایران پناه برده بودند، اما حالا با سیاست‌های مهاجرستیزانه‌ی دولت ایران اخراج و به افغانستان بازگردانده شده‌اند؛ جایی که تحصیل برای‌شان ممنوع است و آینده‌ای جز خانه‌نشینی، ازدواج اجباری یا خاموشی پیش رو ندارند. فریبا، دیگر دختر اخراج‌شده‌ی افغان، در گوشه‌ای از این کمپ در کنار خانواده‌اش نشسته است، اما نگرانی از آینده در چهره‌اش موج می‌زند. وی می‌گوید: «در هیچ‌جای جهان کسی جز خدا صدای ما را نشنید، چون ما دختر هستیم و اهل افغانستان. ما مهاجر بودیم، با ما بد رفتار شد. ما را بی‌هویت صدا می‌زدند. حتی در صنف‌های درسی، برخورد معلمان ما دوگانه بود. ولی ما تحمل می‌کردیم تا به جایی برسیم، ولی دوباره ما فراموش شدیم. آینده‌ی خود را می‌ساختیم، ولی فعلاً باید این آرزوها را در گور دفن کنیم، چون به کشوری برگشتیم که به دلیل دختر یا هم زن بودن در آن باید مجازات شویم.» با هر واژه‌ای که از لب‌های فریبا بیرون می‌شود، صدای بغضی فروخورده‌تر به گوش می‌رسد. او می‌گوید قبل از مهاجرت در ولایت جوزجان شاگرد صنف نهم مکتب بوده است، اما پس از مهاجرت و با گذشت سه سال در ایران، به دلیل شامل شدن در صنف هفتم مکتب، موفق به پایان دوره‌ی مکتبش نشده است: «از این‌جا فرار کرد خانواده‌ام تا من به جایی برسم، اما فعلاً می‌بینم نه‌تنها به جایی نرسیدم، بلکه تمام زندگی‌مان را پدرم فروخت و حالا باید روی سرک‌های جوزجان زندگی کنیم، چون نه سرپناه و نه هم خانه‌ای داریم.» لیلا، دیگر دختر اخراج‌شده‌ی افغان است. او نیز در حالی‌که مصروف توزیع بسته‌های غذایی است که از یک نهاد خیریه کمک گرفته، می‌گوید در بدترین وضعیت روحی قرار دارد: «من اصلاً حوصله‌ای ندارم. از یک هفته می‌شود که حس بسیار بدی برایم رخ داده. واقعاً خسته هستم، از خودم متنفرم، از دولت ایران نفرت دارم، چون برای ما هیچ چیزی را نگذاشت. مگر من چه می‌خواستم از ایران؟ فقط می‌خواستم درس بخوانم، اما من را اخراج کرد. کاش من تنها اخراج می‌شدم، مثل من هزاران دختر و پسر از درس و تحصیل محروم شدند. واقعاً فکر می‌کردیم ایران جای مناسبی است، اما می‌بینیم این هم دشمن درس و تحصیل دختران افغانستان است.» او با چشمان اشک‌بار به صحبت‌اش ادامه داده و می‌گوید: «هدفم این بود که معلم شوم و به کشورم برگردم، حتی به‌صورت پنهانی به دختران درس بدهم. اما وقتی به افغانستان برگشتم، فکر می‌کنم دوباره اجازه ندارم حتی قلم به دست بگیرم. چرا؟ چون من دختر هستم، باید در خانه بمانم یا هم به زور ازدواج کنم.» در کمپ مهاجران بندر اسلام‌قلعه‌ی ولایت هرات، همچون مریم، فریبا و لیلا، هزاران دختر دیگر در حالی به کشور برگشته‌اند که تمام رویاها و آرزوهای‌شان را در آن‌سوی مرز جا گذاشته‌اند و برای آینده‌ی نامعلوم‌شان بی‌صدا اشک می‌ریزند.

Photo: UNAMA – via Twitter (@UN) کمیسیون رسیدگی به امور مهاجران طالبان اعلام کرده است که تنها در یک روز، نزدیک به 12 هزار مهاجر افغان از ایران به افغانستان اخراج شده‌اند. براساس گزارش این کمیسیون، روز یک‌شنبه (29 سرطان) مجموعاً 11 هزار و 972 مهاجر از طریق گذرگاه‌های اسلام‌قلعه و پل ابریشم وارد کشور شده‌اند. در همین روز، 638 مهاجر دیگر نیز به‌گونه اجباری و اختیاری از پاکستان از طریق سپین‌بولدک و تورخم به کشور بازگشته‌اند. این در حالی است که احمد معصومی‌فر، رئیس نمایندگی وزارت خارجه ایران در خراسان رضوی، گفته است که مهلت خروج مهاجران افغانستانی بدون مدرک تا (15 سنبله) تمدید شده و پس از آن، در صورت باقی‌ماندن در ایران، با جریمه اقامت روبه‌رو خواهند شد. به گفته‌ی او، دلیل این تمدید، «گرمای هوا و فراهم نبودن زیرساخت‌ها» عنوان شده است. با این حال، شماری از مهاجران افغان در ایران پیش‌تر گفته‌اند که پولیس ایران در مواردی حتی اسناد اقامت یا پاسپورت آن‌ها را پاره کرده و با وجود مدارک قانونی، آنان را به اجبار از کشور اخراج کرده است. به نقل از برخی مهاجران، مأموران پولیس در پاسخ به ارائه مدارک گفته‌اند: «این مدارک به درد احمق می‌خورد.»

Photo by Victor J. Blue for The New York Times شبکه مشارکت سیاسی زنان افغانستان با نشر بیانیه‌ای، موج بازداشت زنان و دختران در کابل را «جنایت سیستماتیک» خوانده و نسبت به سکوت جامعه جهانی در برابر این وضعیت ابراز نگرانی عمیق کرده است. در این بیانیه که امروز دوشنبه (30 سرطان) منتشر شده، آمده است که نیروهای طالبان در روزهای اخیر، به‌گونه‌ای غیرقانونی و بدون ارائه پاسخ‌گویی، زنان و دختران بی‌گناه را از جاده‌های شهر کابل ربوده‌اند؛ در حالی‌که هیچ‌گونه اطلاعات رسمی درباره دلیل بازداشت، محل نگهداری یا وضعیت سلامت این زنان در دسترس نیست و خانواده‌های‌شان در وضعیت بی‌خبری و اضطراب قرار دارند. این شبکه تأکید کرده است که ربایش زنان و دختران نقض صریح و آشکار حقوق بشر و حقوق زنان است، اما آن‌چه این فاجعه را عمیق‌تر می‌سازد، «سکوت سنگین و غیرقابل توجیه جامعه جهانی» در قبال این رویدادهاست؛ سکوتی که از دیدگاه این نهاد، «مشروعیت‌بخش خشونت و هم‌دستی با ظلم» تلقی می‌شود. شبکه مشارکت سیاسی زنان افغانستان با محکوم‌کردن شدید این اقدامات، خواستار توقف فوری بازداشت‌ها و آزادی زنان ربوده‌شده شده و از جامعه جهانی، رسانه‌ها، نهادهای حقوق بشری و دولت‌ها خواسته است که در برابر این نقض سیستماتیک حقوق زنان، دست از سکوت بردارند و «اقدام فوری و مؤثر» انجام دهند. در پایان این بیانیه تأکید شده است که طالبان باید در قبال این اقدامات غیرانسانی پاسخ‌گو باشند و جامعه جهانی نمی‌تواند نسبت به چنین جنایاتی بی‌تفاوت بماند.

Photo: Khwaja Tawfiq Sediqi / AP در پی بازداشت‌های اخیر زنان و دختران در کابل، «اتحاد فعالان حقوق بشر افغانستان» با نشر خبرنامه‌ای، این اقدام طالبان را «جنایتی سازمان‌یافته» و «لکه ننگی بر پیشانی این گروه وحشی و قرون‌وسطایی» خوانده است. در این خبرنامه آمده است که طالبان با ربودن ده‌ها زن جوان از کوچه‌ها، مراکز خرید، وسایط نقلیه عمومی و حتی شفاخانه‌ها، بار دیگر چهره‌ی «زن‌ستیز، ضد انسانی و قوم‌گرای» خود را به نمایش گذاشته‌اند. این اتحادیه تأکید کرده است که بازداشت زنان و دختران نه‌تنها نقض آشکار ارزش‌های دینی و فرهنگی مردم افغانستان است، بلکه به ادامه‌ی جنگ و خشونت نیز دامن می‌زند. به باور این نهاد، این بازداشت‌ها رویدادهایی منفرد نیستند، بلکه بخشی از ساختار نظام‌مند فکری طالبان به‌شمار می‌روند. در خبرنامه همچنین آمده است که ادامه‌ی این اقدامات، تداعی‌گر جنایاتی‌ست که پیش‌تر از سوی گروه داعش در سوریه و عراق انجام شده بود. در بخشی دیگر از متن آمده است: «اختطاف، شکنجه و تحقیر زنان، مسأله‌ای صرفاً داخلی نیست، بلکه جنایتی علیه بشریت است که نیازمند واکنش و اقدام فوری جهانی می‌باشد. طالبان تنها دشمن زنان نیستند، بلکه دشمن انسانیت‌اند.» این اتحادیه هشدار داده است: «جهانی که در برابر این جنایات سکوت کند، شریک جرم است.» به باور اتحاد فعالان حقوق بشر، طالبان نه‌تنها دختران را می‌ربایند، بلکه آینده‌ی یک جهان لیبرال، آرام و مدرن را نیز تهدید می‌کنند. این اتحادیه از نهادهای بین‌المللی حقوق بشر و سازمان‌های مدافع حقوق زنان خواسته است که در برابر آن‌چه «جنایت هدفمند و سازمان‌یافته علیه زنان» خوانده شده، سکوت نکنند. این بیانیه در حالی منتشر شده که در روزهای اخیر، طالبان شماری از زنان و دختران را در مناطق شهرنو و دشت‌برچی کابل به اتهام «بی‌حجابی» بازداشت کرده‌اند؛ اقدامی که موجی از اعتراض‌های را در پی داشته است.

Photo: Hoshang Hashimi/AFP via Getty Images در پی بازداشت‌های گسترده و خودسرانه زنان و دختران در کابل از سوی طالبان، «جنبش زنان افغانستان در تبعید» با نشر بیانیه‌ای، این اقدام را «نقض فاحش حقوق بشر» و «بخشی از پروژه سیستماتیک حذف زنان از عرصه عمومی» خوانده است. براساس این بیانیه که روز دوشنبه (30 سرطان) به زن‌نیوز ارسال شده، اعضای این جنبش با «نهایت نگرانی و خشم» موج تازه‌ی سرکوب و ارعاب علیه زنان افغان را محکوم کرده و خواستار «پاسخ‌گویی فوری و عملی جامعه جهانی» شده‌اند. این در حالی است که در روزهای اخیر، نیروهای امر به معروف طالبان در چندین ناحیه کابل، از جمله «شهر نو» و «دشت‌برچی»، بدون حکم قضایی و بدون حضور مأموران زن، ده‌ها دختر و زن جوان را از کوچه‌ها، بازارها، موترهای شهری، آرایشگاه‌ها و حتی مراکز آموزشی بازداشت کرده‌اند. گزارش‌های منابع محلی حاکی‌ست که بازداشت‌شده‌گان با پوشش کامل بوده‌اند. جنبش زنان افغانستان در تبعید در بیانیه‌ی خود تصریح کرده که این بازداشت‌ها ناقض صریح اصول مندرج در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر، به‌ویژه ماده‌های 3، 5، 9، 19 و 20 آن است. همچنین، این اقدامات با مفاد کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان (CEDAW) و میثاق حقوق مدنی و سیاسی سازمان ملل متحد در تضاد کامل قرار دارد. در بیانیه آمده است: «چهار سال پس از سقوط، آن‌چه در افغانستان جریان دارد تنها یک بحران انسانی نیست؛ بلکه جنایت علیه بشریت است.» این جنبش از سازمان ملل متحد، شورای حقوق بشر و کشورهای حامی حقوق بشر خواسته است تا از «سکوت» خارج شوند و گام‌های مشخص و الزام‌آور علیه طالبان بردارند. گفتنی است که بازداشت زنان و دختران از سوی طالبان به بهانه‌ی «عدم رعایت حجاب اسلامی» با واکنش‌های گسترده‌ مواجه شده است.

Photo: MANİSA EMNİYET MÜDÜRLÜĞÜ / Facebook رسانه‌های ترکیه گزارش داده‌اند که جسد یک دختر 17 ساله‌ی افغان در شهر مانیسا، در غرب این کشور کشف شده است. براساس گزارش روزنامه‌ی ترکی «سوزجو»، روز شنبه (28 سرطان) جسد این دختر که با نام اختصاری هـ.ا. یاد شده، در خانه‌اش در منطقه‌ی جمهوریت این شهر پیدا شده است. خانواده و نزدیکان او پس از چند ساعت بی‌خبری، به خانه‌اش رفته‌اند و جسد بی‌جانش را در حالی‌که پتویی رویش کشیده شده بود، یافته‌اند. پولیس ترکیه گفته است که براساس اظهارات همسایگان، او شب پیش از مرگش با شوهرش مشاجره داشته و همسرش اکنون مظنون اصلی این پرونده شناخته شده است. عملیات پولیس برای بازداشت او ادامه دارد. پس از بررسی ابتدایی دادستانی، جسد این دختر به سردخانه‌ی شفاخانه‌ی دولتی منتقل شده و قرار است کالبدشکافی برای مشخص‌شدن علت دقیق مرگ انجام شود. گفتنی است این دومین مورد کشف جسد زن افغان در ترکیه طی یک هفته‌ی گذشته است. پیش از این، جسد یک زن 29 ساله‌ی افغان در شهر اسکی‌شهیر با آثار ضربات چاقو پیدا شده بود که شوهر سابقش در آن پرونده بازداشت شده است.

Photo by AFP در روزهای گذشته، موجی نگران‌کننده از بازداشت‌های جمعی زنان و دختران در کابل، بار دیگر توجه را به سرکوب سیستماتیک حقوق زنان توسط طالبان معطوف کرده است. نیروهای وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان در چندین ناحیه کابل، بدون ارائه‌ حکم قضایی، بدون اطلاع خانواده‌ها و با برخورد خشونت‌آمیز، زنان را از کوچه‌ها، بازارها، موترها و حتی مراکز آموزشی بازداشت کرده‌اند. بر اساس گزارش‌ها و اطلاعات منابع محلی، نیروهای طالبان در چندین منطقه کابل، به‌ویژه «شهر نو» و «دشت برچی»، ده‌ها تن از دختران نوجوان و زنان جوان را به اتهام آن‌چه «عدم رعایت حجاب اسلامی» می‌خوانند، بازداشت کرده‌اند. این در حالی است که بسیاری از بازداشت‌شدگان حجاب کامل داشته‌اند. این موج بازداشت‌ها، بار دیگر سیاست سرکوب‌گرانه طالبان علیه زنان را برجسته ساخته و ابعادی از کنترل اجتماعی و اعمال تبعیض جنسیتی این گروه را آشکار می‌کند. موج تازه‌ای از بازداشت‌های طالبان روز چهارشنبه (25 سرطان) آغاز شد. در یکی از نخستین موج‌های بازداشت، بیش از 100 زن و دختر از خیابان‌ها، شفاخانه‌ها، رستورانت‌ها و مراکز تجاری شهر نو کابل بازداشت و به مکان‌های نامعلومی منتقل شدند. گزارش‌ها حاکی از آن است که برخی از این بازداشت‌شده‌گان پس از یک شبانه‌روز و به قید ضمانت آزاد شده‌اند، اما سرنوشت تعداد زیادی هنوز نامعلوم است. در ادامه‌ی این روند، چاشت روز شنبه (28 سرطان) عملیات مشابهی در غرب کابل، به‌ویژه در منطقه‌ی دشت‌برچی، اجرا شد. منابع محلی تأیید کرده‌اند که جنگجویان طالبان دختران نوجوانی را از کوچه‌ی رسالت، سیتی‌سنتر برچی، قلعه فتح‌الله، آرایشگاه‌ها و حتی از موترهای شهری بازداشت کرده‌اند. شمار دختران بازداشت‌شده در این منطقه، براساس اظهارات شاهدان، به بیش از ۳۰ تن می‌رسد. این بازداشت‌ها بدون حضور مأموران زن و با برخوردی خشونت‌آمیز انجام شده‌اند. درحالی‌که منابع از بازداشت گسترده خبر می‌دهند، سخن‌گوی وزارت امر به معروف طالبان با رد گزارش‌ها مدعی شده است که دختران نه به دلیل حجاب، بلکه به اتهام دوبله فلم‌های «غیر اسلامی» بازداشت شده‌اند. با این حال، گفته‌های شاهدان عینی و تصاویر منتشرشده در شبکه‌های اجتماعی نشان‌دهنده واقعیت متفاوتی است. در ویدیویی که از بازداشت‌های اخیر منتشر شده، یکی از زنان فریاد می‌زند: «ما را از تحصیل، مکتب و زندگی محروم کردید؛ دیگر چه می‌خواهید؟ از خدا بترسید!» نهادهای حقوق بشری و مدافعان حقوق زنان، از جمله «مجمع مدافعان حقوق بشر»، با نشر بیانیه‌ای این بازداشت‌ها را «زن‌ستیزانه، خودسرانه و ناقض کرامت انسانی» خوانده و تأکید کرده‌اند که سکوت در برابر چنین اعمالی به معنای هم‌دستی با ظلم است و جامعه جهانی نباید اجازه دهد وضعیت حقوق بشر در افغانستان از این مرحله فاجعه‌بار نیز عبور کند. هم‌زمان، منابع محلی از افزایش فشارها بر مراکز آموزشی خبر می‌دهند. به گفته‌ی منابع، طالبان به مسئولان برخی کورس‌ها هشدار داده‌اند که دختران بدون نقاب و ماسک اجازه‌ی ورود به صنف را ندارند. بازداشت زنان با واکنش گسترده شهروندان و چهره‌های سیاسی روبه‌رو شده است. عبدالرب رسول سیاف، رهبر پیشین جهادی، این اقدامات را مغایر دین، غیرت افغانی و عزت اسلامی دانسته و گفته است: «دست‌درازی به زنان و بازداشت آنان توسط مردان نامحرم و انتقال‌شان به زندان‌هایی که زندان‌بانان آن مرد هستند، نه‌تنها با دین و شریعت مغایرت دارد، بلکه عزت اسلامی، غیرت افغانی و مروت انسانی را نیز پای‌مال می‌کند.» هرچند طالبان این بازداشت‌ها را انکار یا توجیه می‌کنند، اما آن‌چه در واقعیت رخ می‌دهد، مصداق آشکار خشونت سیستماتیک علیه زنان است. زنان افغانستان نه‌تنها از آموزش، کار، سفر و آزادی‌های اولیه محروم‌اند، بلکه اکنون در ترس دائمی از بازداشت، تحقیر و حذف فیزیکی نیز زندگی می‌کنند.

Photo: UNAMA – via Twitter (@UN) کمیسیون رسیدگی به امور مهاجران طالبان می‌گوید که تنها در یک روز، بیش از 20 هزار شهروند افغان از ایران به‌گونه اجباری به کشور بازگردانده شده‌اند. براساس گزارش این کمیسیون، روز چهارشنبه (25 سرطان) مجموعاً 20 هزار و 44 نفر از مرزهای اسلام‌قلعه و پل ابریشم وارد افغانستان شده‌اند. از این میان، 15 هزار و 207 نفر از طریق گذرگاه اسلام‌قلعه و چهار هزار و 836 نفر دیگر از طریق مرز پل ابریشم به کشور برگشته‌اند. این در حالی است که روند اخراج گسترده مهاجران افغان از ایران همچنان ادامه دارد. مقامات ایرانی در پی افزایش فشارهای اقتصادی و محدودیت‌های قانونی در این کشور، در ماه‌های اخیر هزاران مهاجر افغان را بدون فراهم‌کردن زمینه مناسب، از کشور بیرون رانده‌اند. نهادهای حقوق بشری گزارش داده‌اند که بسیاری از این اخراج‌ها به‌گونه اجباری و بدون طی مراحل قانونی انجام می‌شوند. در کنار ایران، پاکستان نیز در ماه‌های اخیر روند بازگرداندن مهاجران افغان را تشدید کرده است. نهادهای امدادی و حقوق بشری بارها از جامعه جهانی خواسته‌اند تا برای رسیدگی به وضعیت مهاجران اخراج‌شده، حمایت فوری و پایدار فراهم شود؛ اما تاکنون اقدام مؤثری در این زمینه صورت نگرفته است.

Social Media دادگاه عالی طالبان اعلام کرده است که روز چهارشنبه (25 سرطان) 18 تن به‌شمول پنج زن در ولسوالی گوسفندی ولایت سرپل، در ملاءعام شلاق زده شده‌اند. براساس اعلامیه این دادگاه، این افراد از سوی محکمه ابتدایی طالبان در ولسوالی گوسفندی به اتهام‌هایی چون «قماربازی، زنا، قتل عمد و تماس تلفنی» هرکدام به 20 تا 35 ضربه شلاق و حبس تنفیذی از شش ماه تا دو سال محکوم شده‌اند. اجرای حکم این افراد، پس از تأیید قاضی‌القضات طالبان و در حضور مسئولان قضایی، کارمندان اداری، نیروهای این گروه و شماری از مردم، در محوطه محکمه انجام شده است. گفتنی است که طالبان پس از بازگشت به قدرت در سال 2021، بارها متهمان را در ملاءعام مجازات کرده‌اند. پیش از این، دست‌کم ده نفر در حضور صدها تماشاگر توسط این گروه اعدام شده‌اند. نهادهای بین‌المللی حقوق بشری، این‌گونه مجازات‌های بدنی و اعدام‌های علنی را ناقض کرامت انسانی و مغایر با قوانین بین‌المللی می‌دانند و خواهان توقف فوری آن شده‌اند.

Photo: Stringer / Reuters (via Al Jazeera) در پی روند اخراج گسترده‌ای مهاجران افغان از ایران و پاکستان، محمد اشرف غنی، رئیس‌جمهور پیشین افغانستان، نسبت به پیامدهای انسانی این روند ابراز نگرانی کرده و گفته است که «ترس در میان دختران از آینده‌ای نامعلوم و ناامیدی در میان جوانان برگشته، تکان‌دهنده است.» او در پیام صوتی که روز پنج‌شنبه (26 سرطان) منتشر شد، هشدار داده است که سکوت در برابر این وضعیت، کشور را به‌سوی یک فاجعه‌ انسانی تمام‌عیار سوق می‌دهد. غنی تأکید کرده است که کشور در آستانه بحرانی عمیق قرار دارد و برای مقابله با آن، نیاز است تا «اراده ملی» در این زمینه انسجام یابد. رئیس‌جمهور پیشین گفته است: «در چنین شرایطی ناگزیر باید در مورد حساسیت اوضاع با صراحت و وضاحت تمام صحبت کرد. اگر خاموش می‌مانیم، بحران فزاینده راه به فاجعه‌ی تمام‌عیار بشری خواهد برد.» او همچنین با اشاره به تغییر سیاست‌های جهانی، تأکید کرده است که جامعه‌ی بین‌المللی گذشته دیگر وجود ندارد، در حال اضمحلال است و هیچ کشوری حاضر نیست مهاجران افغانستان را بپذیرد. غنی افزوده است که جهان امروز درگیر یک جنگ سرد و رقابت‌های بین‌المللی است و در عین حال، سازمان ملل متحد و نهادهای مرتبط آن نیز با بحران اقتصادی عمیقی مواجه‌اند. این در حالی است که روند اخراج اجباری مهاجران افغان از ایران و پاکستان همچنان ادامه دارد و نهادهای حقوق بشری بارها نسبت به پیامدهای انسانی و بحران‌آفرین این بازگشت‌ها هشدار داده‌اند.