نتایج جستجو

بخش اول Photo: UNICEF/Amin Meerzad نویسنده: روئینا بخشی روز بارانی بود و ریحان در حالی که از پنجره به پرنده‌های نشسته بر درخت نگاه داشت، در مورد رویاها و آرزوهایش فکر می‌کرد. او هیچ نمی‌دانست که همه‌ی آن‌ها را به‌دست خواهد آورد یا نه! مادر: ریحان، بیا دخترم، صبحانه حاضر است. ریحان: درست است مادرجان، چند دقیقه بعد می‌آیم. ریحان می‌خواست بیشتر پرنده‌ها را تماشا کند. جیک‌جیک پرنده‌ها، پریدن از شاخه‌ای به شاخه دیگر و تمنای پیدا کردن جفت، او را مسحور کرده بود. مادرش پی‌هم صدا می‌زد و ریحان بازیگوشانه صدا را نادیده می‌گرفت، اما در نهایت مجبور شد از پرنده‌ها دل بکند و به سفره صبحانه بپیوندد. در خاموشی صبحانه را میل می‌کرد و مادر از حالت چهره‌اش می‌فهمید که چیزی او را ناآرام کرده است. بعد از صبحانه، با همان سکوت به تمیزکاری خانه پرداخت؛ ظروف صبحانه را شست، به شیشه‌ها دستی کشید و خانه را منظم کرد. مادرش گفت: «ریحان، امروز صبح تو را چی شده دخترم؟» ریحان ادامه داد: «نمی‌دانم چرا دلتنگ و ناراحت هستم، امروز حس بدی دارم.» رحمت با بیک‌پشتی پر از کتاب و قلم، با شیطنت و شادمانی به سمت او می‌آمد و در نگاه‌های خیره‌اش جست‌وخیز می‌زد. وقتی نزدیکش شد، با قلمی به زانویش زد و گفت: ـ چی چرت می‌زنی؟ بیا کمی با من ریاضی کار کن، فردا امتحان دارم. نگاه‌های خیره‌اش از جای نامعلوم کنده شد و به برادر کوچکش نگریست. برادر در چشمش شاد و خوشبخت بود. ـ ای شوخک، از بس می‌خوری اینقدر بزرگ شدی، ولی سوالاتت را حل نمی‌توانی! فقط از چشمانت شیطنت می‌بارد و دوست داری همیشه مرا از خیالاتم برهانی، هه؟ لبخند زد و او را در درس‌هایش کمک کرد. پس از حل چند معادله مشکل، ریحان به اتاق خود رفت و کتاب‌های مکتبش را باز کرد. به کتابچه‌های با سلیقه، نوشته‌های منظم که عنوان‌ها با خط درشت سرخ‌رنگ و بقیه با خط آبی بودند، به گل‌های کنار کتابچه و به کتاب‌ها در الماری آبی‌رنگ عاشقانه نگاه می‌کرد. الماری بلندی سه‌طبقه‌ای داشت و لوازم خود را در آن گذاشته بود. یک بخش آن مربوط به کتاب‌هایی بود که با عشق می‌خواند. او سال آخر مکتب را به خاطر آورد؛ زمانی‌که با صنفی‌هایش یک‌جا با شوق و علاقه به مکتب می‌رفتند. رنگ زرد و سفید دیوارهای اتاق، او را به یاد صنف درسی می‌انداخت. اتاقش با تخت‌خواب، چوکی، میز، الماری و قالین سرخ وطنی که با ذوق خود خریده بود، تزئین شده بود. آن‌جا را خیلی دوست داشت، چون یگانه پناهگاه آرام‌بخش لحظه‌های دلتنگی‌اش بود. هر زمانی که نیاز به تنهایی می‌کرد، ترجیح می‌داد به آن‌جا پناه ببرد، چون می‌توانست به تماشای منظرهٔ بیرون از اتاق بنشیند. تقریباً دو سال است که به مکتب نرفته است، چون طالبان اجازه تعلیم و تحصیل را برای دختران نمی‌دهند. حتی فکر کردن به آن، قلب مهربانش را به درد می‌کشد. ریحان رؤیاهای زیبایی برای تمام کردن تحصیل خود در کشور داشت تا بتواند مصدر خدمت برای خانواده و مردم باشد. برای آرزوهایش، اشک‌های مروارید می‌ریخت که دروازه‌ تک‌تک شد. قد مادر در چوکات دروازه نمایان شد و به‌محض باز کردن در، مادر درجا خشکش زد. ابروهایش در هم خمیده با شتاب و حیرت به دخترش نگاه می‌کرد. ـ دخترِ عزیزم، گریه می‌کنی؟ ریحان اشک‌هایش را پاک می‌کرد. ـ مادرجان، به آرزوهای بعد از فراغت مکتب فکر می‌کردم… اینکه چگونه شخصیت خود را می‌ساختم و به اهدافم می‌رسیدم. مادر گفت: «مادر به فدای چشمان عسلی و بادامیت.» مادر‌اش حلقه‌های افتادهٔ موی طلایی ریحان را که با اشک نم‌ناک شده بود، پشت گوشش کرد. برای دختر دلبندش ناز و صدقه رفت و او را در آغوش گرم خود جا داد. ـ حیف آن گونه‌های لاله‌ای‌ات که با آتش غم بسوزندش… صورت ماه‌گونش را بوسید، نوازش کرد و بعد از مکثی کوتاه ادامه داد. ـ تشویش نکن دخترم، همه‌ی این مشکلات حل می‌شود. بخیر دوباره مکتب می‌روی و تحصیل می‌کنی. ـ امیدوارم چنین شود. ریحان از احساسات پاک و نیک مادرش جان می‌گرفت و او را مبارز حقیقیِ زندگی خود می‌دانست. آغوش مادر برایش امن‌ترین مکان از هر وحشتی بود. بودن در کنار مادر و مهربانی‌های او، قوت‌بخش قلب ریحان بود. روز پردردی را با خاطرات و آرمان‌هایی که از دست رفته بود، تجربه کرد. وقتی طالبان حکومت را به‌دست گرفتند، اوضاع کشور از لحاظ اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی رو به انحطاط رفت. حالت نابسامانی به‌وجود آمد و مردم در حالت آشفتگی و سردرگمیِ روزگار خود مشغول بودند. انسان‌ها دایماً دنبال کسانی هستند که لحظات خوب و بد زندگی در کنارشان تحمل‌پذیر باشد و بتوانند خوشی و غم را با آن‌ها تقسیم کنند. ریحان وقتی به مرسل می‌اندیشید، لبخند بر لب داشت. او قند و قندولِ دلِ ریحان بود؛ شوخی‌ها و خنده‌هایش، نشاط‌آورِ لحظه‌های دلتنگی ریحان بود. مرسل را «فیثاغورثِ ریاضیِ صنف» صدا می‌زدند و همه می‌گفتند: «منتظر فورمول‌های جدیدت هستیم، فیثاغورث جان!» یگانه شخصی که راه‌گشای مشکلات و وسوسه‌های ریحان بود، رعنای قدبلندش بود. از باهوشی و ذکاوت او، ریحان متحیر می‌شد و در لای هر نظریه‌اش رازی نهفته بود. هدیه مهربان، انیس لحظه‌های بی‌تابی ریحان بود؛ بیشتر می‌شنید و کمتر حرف می‌زد. به صحبت‌های دوستانش توجه می‌کرد و علاقه به درس‌هایش داشت. هر چهارشان با هم رابطه‌ای عمیق و نزدیک داشتند و خاطرات بی‌شماری از دوران مکتب با استادان، صنفی‌ها و امتحانات ثبت کرده بودند. فوتبال و قدم زدن از سرگرمی‌های اوقات فراغت‌شان بود. در ایام امتحان، با دوستانش یک‌جا درس می‌خواندند؛ نتایج امتحانات‌شان خوب بود و با خوشی آن را با خانواده‌های‌شان شریک می‌ساختند تا حمایت بیشتر آن‌ها را جلب کنند. محبت و عشق توصیف‌ناپذیری میان هر یک از آن‌ها نسبت به دیگری رخنه کرده بود. هر چهار دختر اهداف و رویاهای زیبایی داشتند و تمام مضامین صنف یازدهم را با شور و شوق می‌خواندند تا برای امتحان کانکور آماده شوند. برای فراغت از مکتب و ادامه تحصیل، یک‌جا برنامه‌ریزی می‌کردند. بعد از امتحان کانکور، خواستار راه‌یابی به دانشگاه کابل و رشته‌های دلخواه خود بودند. ریحان دختر قدرتمند و شجاعی بود، همیشه کارهایش را با نظم و دقت مدیریت می‌کرد. او یکی از بهترین، لایق‌ترین و هوشیارترین شاگردان صنف بود. همهٔ استادان او را دوست داشتند؛ با مهربانی و چهرهٔ دل‌پذیرش، دلبر همه‌شان بود. با دوستانش با مهر رفتار می‌کرد و یاور سختی‌های‌شان بود. هدیه، بخشنده‌ی تبسم‌های نمکی برای خواهران و برادران خردتر از خود بود. مایل بود کارهای مربوط به خویش را خودش انجام دهد. در کارهای خانه با مادرش همکاری می‌کرد و می‌خواست فردی مفید و مؤثر در خانواده و جامعه باشد.

Photo: AP/variety در کوچه‌های خاموش کابل، جایی که زمانی صدای اجرای زنان جلو کمره می‌پیچید، اکنون سکوتی سنگین فضا را پر کرده است. زنان هنرمند افغانستان، که با وجود سال‌ها فشار اجتماعی و فرهنگی راه خود را به دنیای هنر باز کرده بودند، امروز دوباره به حاشیه رانده شده‌اند. طالبان با محدودیت‌های زن‌ستیزانه خود، گویی زمان را دوباره به عقب برگردانده‌اند. کبرا هاشمی، یکی از این زنان هنرمند است؛ زنی که با نقش‌آفرینی در فیلم‌ها و سریال‌ها چرخ زندگی خانواده‌اش را می‌چرخاند، اما حالا تنها به چهاردیواری خانه‌اش خیره می‌ماند. کبرا در گفت‌وگو با زن‌نیوز می‌گوید: «طالبان نه‌تنها اجازه فعالیت هنری به من نمی‌دهند، بلکه مرا مجبور به خانه‌نشینی کرده‌اند. این هنر، تنها راه معیشت من بود و اکنون از من گرفته شده است.» اما کبرا تنها نیست. شازیه فرهمند، بازیگر دیگر، از روزهایی می‌گوید که پیش از این نیز از سوی اداره امر به معروف و نهی از منکر طالبان تهدید شده بود. «آن‌ها به من گفتند که دیگر نباید چهره‌ام در فیلم‌ها دیده شود. اکنون حتی حضورم در برنامه‌های تلویزیونی هم ممنوع شده است. می‌خواهند صدای ما را خاموش کنند، انگار که ما اصلاً وجود نداریم.» در همین حال، خدیجه نعیمی، زنی که هم مادر است و هم نان‌آور، با صدایی بغض‌آلود وضعیت دشوار زندگی‌اش را به زن‌نیوز روایت می‌کند: «شوهر ندارم، کسی را ندارم که نان به خانه بیاورد. از راه هنر می‌توانستم برای چهار دخترم غذا تهیه کنم. اما حالا… شب‌ها گرسنه می‌خوابیم.» این داستان‌ها فقط چند روایت از صدها زنی است که صدای‌شان در میان دیوارهای بلند سیاست و افراط‌گرایی گم شده است؛ زنانی که هنر برایشان نه فقط یک شوق، بلکه راهی برای بقا بود. امروز اما پرده‌ی صحنه پایین افتاده و نور کمره ها نه به اختیار، بلکه از روی اجبار خاموش شده است. زنان هنرمند افغانستان بار دیگر در میانه‌ی تاریکی ایستاده‌اند؛ با امیدی که هنوز در دل‌هایشان زنده است. امید به روزی که صدای‌شان دوباره شنیده شود و تصویری از زن افغان، قوی، هنرمند و ایستاده، روی پرده‌های سینما بدرخشد.

Photo: UNICEF/Munir Tanweer برنامه جهانی غذا (WFP) هشدار داده است که گرسنگی در افغانستان در حال بدتر شدن است و سوء‌تغذیه در میان کودکان به‌سرعت رو به افزایش است. این نهاد روز دوشنبه (28 میزان) در پیامی در شبکه اجتماعی ایکس گفته است که به‌دلیل کاهش بودجه، تنها می‌تواند به بخش اندکی از نیازمندان کمک کند و پیش از فرارسیدن زمستان به حمایت فوری نیاز دارد. سازمان جهانی غذا در این پیام تأکید کرده است که «غذای کافی و مغذی حق هر کودک است»، اما در افغانستان این حق از میلیون‌ها کودک سلب شده است. این سازمان همچنین خاطرنشان کرده است که تغذیه در هزار روز نخست زندگی هر کودک، نقشی حیاتی در رشد جسمی و ذهنی او دارد و کمبود مواد مغذی در این دوران می‌تواند بر سلامت، یادگیری و درآمد آیندهٔ او تأثیر بگذارد. این در حالی است که سازمان جهانی غذا پیش‌تر گفته بود برای ادامه کمک‌رسانی در افغانستان به 622 میلیون دلار بودجه فوری نیاز دارد و در صورت عدم تأمین آن، میلیون‌ها نفر در زمستان پیش‌رو با بحران انسانی روبه‌رو خواهند شد. بر اساس گزارش‌ نهادهای وابسته به سازمان ملل، بیش از 9.5 میلیون نفر در افغانستان در وضعیت ناامنی غذایی شدید قرار دارند و حدود 1.5 میلیون تن از آنان در مرحلهٔ اضطراری‌اند. این بحران به‌ویژه کودکان و زنان را تحت تأثیر قرار داده است؛ آمارها نشان می‌دهد بیش از 14 میلیون کودک در معرض خطر سوء‌تغذیه حاد هستند و دست‌کم 500 هزار کودک در سال جاری با خطر مرگ ناشی از گرسنگی مواجه‌اند. محدودیت‌های طالبان علیه زنان، کاهش کمک‌های بین‌المللی، بحران اقتصادی، بیکاری گسترده و بلایای طبیعی از جمله عوامل اصلی این بحران عنوان می‌شوند‌.

Photo: Ariana News/EU ژیل برتران، فرستادهٔ ویژهٔ اتحادیهٔ اروپا برای افغانستان، در پایان سفر شش‌روزه‌اش به کابل، وضعیت حقوق بشر در این کشور، به‌ویژه زنان را نگران‌کننده توصیف کرده است. او تصمیم طالبان مبنی بر منع کار زنان در دفاتر سازمان ملل را «نشانه‌ای منفی برای جامعهٔ جهانی» خوانده و از این گروه خواسته است تا در این محدودیت‌ها بازنگری کند. برتران روز یک‌شنبه (27 میزان) در بیانیه‌ای گفت که محدودیت‌های طالبان بر فعالیت نهادهای امدادرسان، روند کمک‌رسانی در افغانستان را دشوار و پرهزینه ساخته است. به گفتهٔ او، اتحادیهٔ اروپا از زمان بازگشت طالبان به قدرت در آگست 2021 تاکنون، بیش از 1.8 میلیارد یورو برای کمک‌های بشردوستانه، صحت، آموزش و توسعهٔ اقتصادی در افغانستان اختصاص داده است. او افزود که بستهٔ تازهٔ 83 میلیون یورویی نیز برای تقویت بخش خصوصی، ایجاد اشتغال، آموزش، صحت و توانمندسازی اقتصادی زنان در نظر گرفته شده است. فرستادهٔ ویژهٔ اتحادیهٔ اروپا در بیانیه‌اش همچنین بر حمایت از آزادی رسانه‌ها تأکید کرده است. او حضور گروه‌های تروریستی در افغانستان را نگران‌کننده خوانده و از طالبان و پاکستان خواسته است تا خویشتن‌داری نشان دهند، از غیرنظامیان حفاظت کنند.

Image: GETTY IMAGES سازمان ملل متحد با تأکید بر حق امنیت برای همه زنان و دختران، از دولت‌ها خواسته است تا برای پایان‌دادن به خشونت مبتنی بر جنسیت، قوانین حمایتی را اجرا و در پیشگیری از خشونت سرمایه‌گذاری کنند. زنان ملل متحد امروز یک‌شنبه (27 میزان) در پیامی در شبکهٔ اجتماعی ایکس نوشت: «هر زن و دختری حق دارد در همه‌جا احساس امنیت کند.» این نهاد تأکید کرده است که دولت‌ها باید با اجرای مؤثر قوانین و پایان‌دادن به مصونیت عاملان خشونت، برای ایجاد جهانی عاری از ترس و تبعیض تلاش کنند. این پیام در حالی منتشر می‌شود که زنان افغانستان تحت حاکمیت طالبان از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود محروم‌اند. افغانستان امروز تنها کشوری است که در آن دختران بالاتر از صنف ششم از آموزش منع شده‌اند؛ ممنوعیتی که بیش از 2.2 میلیون دختر را از مکتب بازداشته و آینده نسل جوان را تهدید می‌کند. طالبان همچنین کار زنان را در بیشتر نهادهای دولتی و خصوصی منع کرده و حضور آنان را در فضاهای عمومی، از جمله پارک‌ها، باشگاه‌های ورزشی و برنامه‌های تلویزیونی، ممنوع ساخته‌اند. این ممنوعیت‌های گسترده، زندگی زنان و دختران را به حاشیه رانده و فقر، ازدواج اجباری و خشونت خانگی را گسترش داده است. فعالان حقوق بشر می‌گویند سیاست‌های طالبان علیه زنان، مصداق «آپارتاید جنسیتی» است و ادامه آن تهدیدی جدی برای آینده اجتماعی و انسانی افغانستان به‌شمار می‌رود.

image source: wikipedia مرکز خبرنگاران افغانستان با محکوم‌کردن توقف فعالیت تلویزیون شمشاد از سوی طالبان، این اقدام را «دخالت مستقیم در امور رسانه‌ها» خوانده است. این نهاد روز شنبه (26 میزان) با نشر اعلامیه‌ای گفته است که استخبارات طالبان پخش تلویزیون شمشاد را به‌دلیل «پوشش‌ندادن درگیری‌های مرزی با پاکستان و عدم حمایت از طالبان» متوقف کرده است. مرکز خبرنگاران از طالبان خواسته است که فوراً اجازه‌ی فعالیت دوباره‌ی این رسانه‌ را دهند. گفتنی است که تلویزیون شمشاد جمعه‌شب (25 میزان)، به دستور نهادهای امنیتی طالبان در کابل «تا اطلاع ثانوی» تعطیل شد. فعالیت رادیو، صفحات اجتماعی و بخش‌های خبری این شبکه نیز هم‌زمان متوقف گردید. برخی منابع می‌گویند دستور توقف فعالیت این رسانه از سوی نهادهای امنیتی طالبان در قندهار صادر شده است؛ جایی که مقر اصلی هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، است. تلویزیون شمشاد یکی از رسانه‌های باسابقه و پرمخاطب افغانستان است که از سال 1385 تاکنون به زبان پشتو برنامه‌های خبری، فرهنگی و اجتماعی تولید می‌کرد. از زمان بازگشت طالبان به قدرت، سانسور شدید رسانه‌ها، بازداشت خبرنگاران، تهدید مدیران رسانه‌ای و محدودیت‌های اقتصادی باعث تعطیلی ده‌ها رسانه‌ی داخلی شده است. توقف فعالیت شمشاد، یکی دیگر از نمونه‌های فشار فزاینده بر آزادی مطبوعات در افغانستانِ تحت سلطه‌ی طالبان است.

Image: AP دفتر هماهنگی امور بشردوستانه‌ی سازمان ملل (اوچا) اعلام کرده است که افغانستان با یکی از بدترین بحران‌های گرسنگی در جهان مواجه است. این نهاد امروز پنج‌شنبه (24 میزان) در پیامی در شبکه‌ی اجتماعی ایکس نوشته است: «9.5 میلیون نفر در افغانستان با ناامنی غذایی شدید روبه‌رو هستند و از هر پنج نفر، یک نفر نمی‌داند وعده‌ی غذایی بعدی‌اش از کجا تأمین خواهد شد.» اوچا هشدار داده است که زنان و کودکان بیشترین آسیب را از این بحران می‌بینند و در نبود بودجه‌ی فوری، میلیون‌ها نفر با خطر سوءتغذیه‌ی شدید مواجه‌اند. پیش‌تر، برنامه جهانی غذا (WFP) نیز هشدار داده بود که بحران گرسنگی در افغانستان روز‌به‌روز عمیق‌تر می‌شود. بر اساس آمار این نهاد، بیش از 7.4 میلیون زن و کودک در کشور نیاز به درمان فوری سوءتغذیه دارند. این سازمان احتمال داده بود که در سال 2025، بیش از 3.5 میلیون کودک زیر پنج سال به سوءتغذیه‌ی حاد دچار خواهند شد.

Image: reuters/livemint صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) هشدار داده است که یک ماه پس از زمین‌لرزه‌های ویرانگر در شرق افغانستان، بیش از 212 هزار کودک بازمانده در معرض خطر جدی ابتلا به بیماری‌های ناشی از نبود آب صحی و خدمات بهداشتی مناسب قرار دارند. یونیسف روز پنج‌شنبه (24 میزان) در بیانیه‌ای اعلام کرده است که 132 منبع آب در مناطق زلزله‌زده تخریب شده و خانواده‌ها دیگر به آب سالم و امکانات ابتدایی بهداشتی دسترسی ندارند. به‌گفته‌ی این نهاد، مراکز صحی در ولایت‌های آسیب‌دیده از افزایش نگران‌کننده‌ی بیماری‌هایی مانند بثورات پوستی، کم‌آبی بدن و اسهال حاد خبر داده‌اند. یونیسف تأکید کرده است که برای جلوگیری از تبدیل‌شدن وضعیت کنونی به یک بحران بهداشتی تمام‌عیار، اقدامات فوری باید انجام شود. تاج‌الدین ایوالی، نماینده‌ی یونیسف در افغانستان، وضعیت را «طوفانی برای وقوع یک فاجعه‌ی بهداشتی» توصیف کرده و گفته است: «کودکانی که از زلزله جان سالم به‌در بردند، اکنون در پناهگاه‌های موقت بدون آب سالم و دستشویی زندگی می‌کنند. این شرایط می‌تواند جان صدها کودک دیگر را از طریق بیماری بگیرد.» یونیسف همچنین هشدار داده است که فروپاشی سیستم‌های آب و فاضلاب، زنان و دختران را در معرض خطر بیشتر خشونت مبتنی بر جنسیت و ناامنی در فضاهای عمومی قرار داده است. با وجود تلاش‌های امدادی، تنها نیمی از بودجه‌ی 21.6 میلیون دلاری مورد نیاز یونیسف تأمین شده است. این نهاد خواستار افزایش فوری کمک‌های مالی جامعه‌ی جهانی برای جلوگیری از فاجعه‌ی انسانی در افغانستان شده است. زمین‌لرزه‌ی 6.3 ریشتری که در اوایل سپتامبر بخش‌های وسیعی از شرق افغانستان را لرزاند، بیش از 1200 کودک را به کام مرگ کشاند و ده‌ها روستا را با خاک یکسان کرد. بر اساس آمار سازمان نجات کودکان، در میان قربانیان بیش از 500 دختر و 650 پسر حضور داشتند.

Sent to Zan TV دفتر هیأت معاونت سازمان ملل در افغانستان (یوناما) با ابراز نگرانی از افزایش تلفات غیرنظامیان در درگیری‌های مرزی میان طالبان و ارتش پاکستان، از آتش‌بس اعلام‌شده میان دو طرف استقبال کرده و خواستار توقف فوری خشونت‌ها شده است. در اعلامیه‌ی رسمی یوناما که امروز (24 میزان) منتشر شده، آمده است که از تاریخ 18 میزان به این‌سو، درگیری‌های مسلحانه میان نیروهای طالبان و ارتش پاکستان منجر به تلفات سنگین در میان غیرنظامیان شده است. بر اساس این اعلامیه، بیشترین آمار تلفات غیرنظامیان در ولسوالی اسپین‌بولدک قندهار رخ داده که در آن، دست‌کم 17 غیرنظامی جان باخته و 346 تن دیگر زخمی شده‌اند. زنان و کودکان نیز در میان قربانیان‌اند. یوناما همچنین گفته است که درگیری‌های اولیه در ولایت‌های پکتیکا، پکتیا، کنر و هلمند نیز باعث زخمی‌شدن دست‌کم 15 غیرنظامی و کشته‌شدن یک تن دیگر شده است. یوناما از تمام طرف‌های درگیر خواسته است تا به تعهدات خود در قبال قوانین بین‌المللی بشردوستانه پایبند باشند و با رعایت اصول «تفکیک، تناسب و احتیاط» در عملیات نظامی، از جان غیرنظامیان محافظت کنند.

Image sourec: The Nation در پی تشدید تنش‌ها میان طالبان و ارتش پاکستان، درگیری‌های سنگین مرزی میان دو طرف، بامداد امروز (23 میزان) در ولسوالی سپین‌بولدک ولایت کندهار رخ داد و به کشته و زخمی‌شدن ده‌ها تن از دو طرف انجامید. ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، در پیامی در شبکه‌ی ایکس گفته است که نیروهای پاکستانی با سلاح‌های سبک و سنگین به خاک افغانستان حمله کرده‌اند که در نتیجه‌ی آن، بیش از‌ 12 غیرنظامی کشته و دست‌کم 100 تن دیگر زخمی شده‌اند. او مدعی است که جنگ‌جویان طالبان در عملیات متقابل «چندین پوسته نظامی پاکستان» را تصرف کرده و «ده‌ها نظامی پاکستانی» را از پا درآورده‌اند. با این حال، ارتش پاکستان این ادعا را رد کرده و طالبان را به آغاز حمله متهم کرده است. مقام‌های نظامی این کشور در بیانیه‌ای گفته‌اند که نیروهای پاکستانی حملات طالبان را در منطقه‌ی مرزی چمن و کرم «به‌طور مؤثر» دفع کرده‌اند و در جریان درگیری، بین 15 تا 20 جنگ‌جوی طالبان کشته شده‌اند. در همین حال، ریچارد بنت، گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل در امور حقوق بشر افغانستان، با ابراز نگرانی از تلفات غیرنظامیان و آواره‌گی ناشی از درگیری‌ها، از هر دو طرف خواسته است که خویشتن‌داری نشان دهند و به قوانین بین‌المللی احترام بگذارند. به‌گفته‌ی منابع محلی، در میان زخمیان، زنان و کودکان نیز شامل‌اند و درگیری تا چند ساعت ادامه یافته است. گزارش‌ها حاکی است که شدت درگیری شب گذشته، باعث فرار شماری از خانواده‌ها از مناطق مرزی شده است. این درگیری تازه‌ترین نمونه از افزایش تنش‌ها میان طالبان و پاکستان است. دو کشور در روزهای اخیر بارها یکدیگر را به نقض حریم مرزی متهم کرده‌اند. اسلام‌آباد طالبان را به پناه‌دادن جنگ‌جویان تحریک طالبان پاکستان (TTP) متهم می‌کند.