نتایج جستجو

Image: AP اتحاد فعالان حقوق بشر با نشر بیانیه‌ای، اقدام طالبان در قطع گسترده خدمات اینترنت در افغانستان را به شدت محکوم کرده و آن را «حمله مستقیم بر آزادی بیان، دسترسی به اطلاعات و حق بنیادین مردم برای ارتباط با جهان بیرون» خوانده است. در این بیانیه آمده است که در قرن بیست‌ویکم اینترنت یک شریان حیاتی برای آموزش، کار، تجارت، خدمات صحی و فعالیت‌های مدنی است و طالبان با بستن این شریان، تلاش دارند «مردم را در تاریکی و انزوا نگه دارند و صدای حقیقت را خاموش کنند.» این نهاد حقوق بشری تأکید کرده که قطع اینترنت، به‌ویژه برای زنان و دخترانی که تنها از راه آموزش آنلاین می‌توانستند به تحصیل ادامه دهند، «آخرین میخ بر تابوت دانش» و نشانه آشکار زن‌ستیزی طالبان است. اتحاد فعالان حقوق بشر طالبان را «گروه دهشت‌افگن و ناقض سیستماتیک حقوق بشر» توصیف کرده و هشدار داده است که محروم ساختن میلیون‌ها انسان از اینترنت، فلج‌کردن کسب‌وکارها و خاموش کردن رسانه‌ها و نهادهای مدنی «تلاشی آشکار برای نابودی هرگونه تفکر آزاد و مقاومت مدنی» است. در ادامه بیانیه، از سازمان ملل متحد، شورای حقوق بشر، اتحادیه بین‌المللی مخابرات و نهادهای مدافع آزادی بیان خواسته شده است که طالبان را به‌عنوان عاملان این «سرکوب دیجیتال» پاسخگو ساخته و با فشارهای دیپلماتیک، سیاسی و حقوقی آنان را وادار به وصل فوری خدمات اینترنت کنند. بیانیه می‌افزاید: «اینترنت حق بنیادی هر شهروند است، نه امتیازی که بتوان آن را از سوی یک گروه تروریستی اعطا یا سلب کرد. جهان نباید اجازه دهد که طالبان با قطع اینترنت، افغانستان را به زندان خاموش مبدل کنند.»

Image: Reuters/Ali Khara طالبان در اقدامی گسترده و بی‌سابقه، خدمات اینترنت فایبرنوری را در دست‌کم 14 ولایت افغانستان قطع کرده‌اند؛ اقدامی که نه تنها دسترسی هزاران شهروند به آموزش، کار و ارتباطات حیاتی را از بین برده، بلکه به باور نهاد «نی در تبعید»، بخشی از تلاش سازمان‌یافته این گروه برای «لاپوشانی جنایات ضدبشری و بستن آخرین روزنه‌های امید زنان و دختران به آموزش» است. نی در تبعید در بیانیه‌ای هشدار داده که طالبان با این تصمیم، عملاً افغانستان را به «کوریای شمالی دوم» بدل می‌کنند؛ با این تفاوت که در افغانستان، محدودیت بر زنان و دختران به گونه‌ای حداکثری و خشن‌تر اعمال می‌شود. این نهاد می‌گوید: «قطع اینترنت به معنای خاموش‌کردن حقیقت، افزایش جنایات جنگی و جلوگیری از مستندسازی آن در سطح جهان است.» به باور این نهاد، طالبان با بستن شریان حیاتی اینترنت، شهروندان را در تاریکی و انزوا قرار داده‌اند و می‌کوشند جامعه افغانستان را از دسترسی به حقوق اساسی‌شان، به‌ویژه آزادی بیان و حق آموزش، محروم سازند. این بیانیه همچنین تاکید دارد که آموزش آنلاین، آخرین راه‌حل نسبی برای دختران افغانستان در برابر محدودیت‌های آموزشی طالبان بود، اما حالا با این اقدام، آن نیز به‌طور کامل نابود شده است. طالبان در سه روز گذشته، اینترنت فایبرنوری را در ولایت‌های بلخ، قندهار، هلمند، هرات، ارزگان، نیمروز، قندز، تخار، بدخشان، بغلان، پکتیکا، لغمان، ننگرهار و کنر قطع کرده‌اند. منابع معتبر می‌گویند که این اقدام به دستور مستقیم هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان، اتخاذ شده است. هرچند اینترنت شبکه‌های مخابراتی همچنان فعال است، اما این خدمات به‌ویژه برای آموزش، رسانه‌ها و کسب‌وکارهای آنلاین، کافی و کارآمد نیست. به باور نی در تبعید، طالبان نه تنها به دنبال کنترل فضای مجازی و شنود مکالمات تلفنی هستند، بلکه با این کار می‌خواهند افغانستان را به یک «زندان خاموش» بدل کنند؛ زندانی که در آن هیچ صدایی از جنایت، سرکوب و مقاومت مردم به بیرون نرسد.

Image: Associated Press به‌دنبال اقدام جنجال‌برانگیز طالبان در قطع خدمات اینترنت فایبر نوری در چندین ولایت، موجی از نگرانی و نارضایتی در میان شهروندان به‌راه افتاده است. قطع این خدمات حیاتی، نه تنها فعالیت‌های اقتصادی و تجاری مردم را با چالش جدی روبه‌رو کرده، بلکه آموزش دانش‌آموزان و دانشجویان، خدمات درمانی آنلاین، اطلاع‌رسانی و دیگر بخش‌های حیاتی جامعه را نیز فلج ساخته است. یکی از باشندگان جلال‌آباد، ولایتی که روز گذشته خدمات اینترنتی در آن به‌طور کامل از سوی طالبان قطع شد، در گفت‌وگو با زن‌نیوز گفت: «زندگی ما به اینترنت وابسته است؛ از آموزش کودکان گرفته تا دادوستد تجاری و تماس با بستگان در خارج کشور. حالا همه چیز متوقف شده است. این تصمیم طالبان ما را به عقب‌ماندگی مطلق سوق می‌دهد.» ننگرهار که به عنوان یکی از قطب‌های بازرگانی شرق افغانستان شناخته می‌شود، حالا با خطر فروپاشی اقتصادی محلی روبه‌رو است. تاجران، صاحبان شرکت‌ها و رانندگان ترانسپورت که بر ارتباطات آنلاین و تبادل دیجیتال اطلاعات تکیه دارند، از ضررهای هنگفت شکایت دارند. هم‌زمان، معلمان و دانش‌آموزان هشدار می‌دهند که با ادامه این وضعیت، روند آموزشی که پیش از این نیز با محدودیت‌های طالبان مواجه بود، عملاً نابود خواهد شد. یک آموزگار زن که به دلایل امنیتی نخواست نامش فاش شود، به زن‌نیوز گفت: «ما در خفا و با زحمت بسیار، از طریق اینترنت برای دختران آموزش فراهم می‌کردیم. حالا حتی همین روزنه کوچک هم بسته شده است.» بر بنیاد گزارش‌ها، طالبان پیش‌تر در ولایت‌های قندهار، بدخشان، بلخ، کندوز، بغلان، زابل و شماری دیگر از ولایت‌ها اینترنت را قطع کرده‌اند. طالبان، در توجیه این اقدام، گفته‌اند که هدف آن‌ها «مبارزه با منکرات و مصونیت اخلاقی جامعه» است؛ ادعایی که با واکنش‌های گسترده داخلی و بین‌المللی روبه‌رو شده است. فعالان حقوق بشر، جامعه مدنی و نهادهای بین‌المللی تأکید می‌کنند که قطع اینترنت نه مبارزه با منکرات، بلکه سرکوب آزادی بیان و محروم‌سازی مردم از حق دسترسی به اطلاعات است. از سوی دیگر، تحلیل‌گران هشدار می‌دهند که با گسترش این روند، افغانستان به سوی یک «خاموشی دیجیتال» در حرکت است؛ وضعیتی که در آن نه تنها دسترسی به اطلاعات جهانی از بین می‌رود، بلکه مردم کشور از گفت‌وگو با جهان نیز محروم خواهند شد. در حالی‌که جهان بر تسهیل دسترسی به تکنالوژی و اطلاعات تأکید می‌کند، افغانستان تحت حاکمیت طالبان در مسیر معکوس گام برمی‌دارد؛ مسیری که پیامدهای ناگواری برای آینده میلیون‌ها افغان، به‌ویژه نسل جوان، به همراه دارد.

Photo: UNICEF/Amin Meerzad یونیسف به مناسبت چهارمین سال محرومیت دختران از آموزش در افغانستان با نشر بیانیه‌ای بار دیگر نسبت به پیامدهای فاجعه‌بار این سیاست طالبان هشدار داد و آن را «یکی از بی‌عدالتی‌های بزرگ عصر ما» توصیف کرد. کاترین راسل، مدیر اجرایی یونیسف، روز چهار‌شنبه (26 سنبله) گفت: «چهار سال است که دختران نوجوان افغانستان از آموزش فراتر از صنف ششم محروم شده‌اند. تا پایان سال 2050 بیش از 2.2 میلیون دختر از حق آموزش باز خواهند ماند.» او افزود که بازگشت بیش از دو میلیون مهاجر افغان از کشورهای همسایه در سال جاری، شمار دختران محروم از مکتب را بیشتر کرده است. راسل تأکید کرده است که پس از زلزله ویرانگر اخیر در افغانستان که جان بیش از 1,170 کودک را گرفت، اهمیت حضور کارمندان صحی و اجتماعی زن بیش از پیش آشکار شد: «زنان برای تلاش های بشردوستانه ضروری هستند، به ویژه در جامعه ای که تفکیک جنسیتی سختگیرانه توانایی کارگران مرد را برای پاسخگویی به نیازهای زنان و خانواده ها محدود می کند. اگر قرار است این حرفه ها و بسیاری دیگر حفظ شوند، دختران باید آموزش ببینند.» به گفته یونیسف، این ممنوعیت نه تنها آینده‌ی شخصی میلیون‌ها دختر را نابود می‌کند، بلکه ثبات و پیشرفت افغانستان را نیز با خطر جدی روبه‌رو می‌سازد: «هیچ کشوری زمانی که نیمی از جمعیتش نادیده گرفته می‌شود، نمی‌تواند به پیشرفت برسد.» یونیسف گفته است که دختران محروم از آموزش تنها درس‌های مکتب را از دست نمی‌دهند، بلکه از رشد فردی، ارتباطات اجتماعی، فرصت ساختن آینده و تحقق توانایی‌های خود نیز محروم می‌شوند. این سازمان همچنین نسبت به افزایش مشکلات روانی، ازدواج‌های اجباری و بارداری‌های زودرس در میان دختران خانه‌نشین هشدار داده است. یونیسف ‌بار دیگر از طالبان خواسته است که فوراً این ممنوعیت را لغو کنند و اجازه دهند همه دختران افغانستان، از ابتدایی تا دانشگاه، به آموزش دسترسی داشته باشند. گفتنی است که طالبان از 17 سپتامبر 2021، تنها چند هفته پس از بازگشت به قدرت، درهای مکاتب متوسطه را به‌روی دختران بستند. این محدودیت که اکنون بیش از 1200 روز ادامه یافته، بیش از 1.4 میلیون دختر را از آموزش محروم کرده است. در ادامه، طالبان دانشگاه‌ها را نیز بستند و محدودیت‌های شدیدتری بر زندگی اجتماعی و آزادی‌های زنان اعمال کردند. سازمان‌های حقوق بشری این سیاست‌ها را «حمله سیستماتیک به حقوق زنان و آموزش دختران» می‌خوانند که آینده افغانستان را در مسیر بحران و عقب‌ماندگی بیشتر قرار می‌دهد.

Photo: AFP/ArabNews سازمان حمایت از رسانه‌های افغانستان (امسو) با نشر اعلامیه‌ای، قطع و محدودسازی اینترنت فایبر نوری توسط طالبان در چندین ولایت کشور را به‌شدت محکوم کرد. امسو هشدار داده است که این اقدام، که به دستور رهبر طالبان اعمال شده، نه تنها میلیون‌ها شهروند را از دسترسی به اطلاعات آزاد و خدمات حیاتی محروم می‌سازد، بلکه فعالیت رسانه‌ها را نیز بیش از هر زمان دیگر با تهدید جدی روبه‌رو می‌کند. در اعلامیه آمده است: «اینترنت امروز یک حق اساسی بشر و ابزاری مهم برای آموزش، اطلاع‌رسانی، دادخواهی و ارتباط اجتماعی است. قطع آن به بهانه‌های غیرموجه، به معنای سانسور گسترده و تلاش برای خاموش ساختن صدای مردم و رسانه‌هاست.» این سازمان از جامعه جهانی و نهادهای مدافع حقوق بشر خواسته است تا در برابر این محدودیت‌ها واکنش قاطع نشان دهند و طالبان را وادار به بازگشایی فوری خدمات اینترنتی در سراسر افغانستان کنند. این واکنش در حالی مطرح می‌شود که طالبان طی روزهای اخیر خدمات اینترنت فایبر نوری را در ولایت‌های بلخ، بدخشان، قندهار، هلمند، کندز و تخار به‌طور کامل مسدود کرده‌اند. مقام‌های محلی طالبان در ننگرهار نیز اعلام کرده‌اند که این روند به‌زودی به دیگر ولایت‌های شرقی گسترش خواهد یافت.

Image Credit: Envato Elements / Artem_ka (Licensed to Zan TV) طالبان محدودیت بر خدمات اینترنتی را از بلخ و بدخشان فراتر برده و اکنون به ولایت‌های کندز و تخار نیز گسترش داده‌اند. منابع محلی در این دو ولایت تأیید می‌کنند که به دستور والیان طالبان، دسترسی به اینترنت فایبر نوری به‌طور کامل متوقف شده و تمامی شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات مجبور به قطع اتصال کاربران شده‌اند. باشندگان کندز و تخار می‌گویند که از روز سه‌شنبه (25 سنبله) به‌این‌سو دیگر به وای‌فای خانگی و دفتری دسترسی ندارند و تنها گزینه باقی‌مانده، استفاده از دیتای موبایل است. هم‌زمان، مقام‌های محلی طالبان در ننگرهار نیز اعلام کرده‌اند که اینترنت فایبر نوری به‌زودی در این ولایت و دیگر مناطق شرقی مسدود خواهد شد. قریشی بدلون، آمر اطلاعات ریاست اطلاعات و فرهنگ طالبان در ننگرهار، گفته است این تصمیم به دستور رهبر طالبان برای «جلوگیری از فساد اخلاقی» و «اصلاح جامعه» گرفته شده است. منابع در لغمان نیز از کاهش شدید سرعت اینترنت خبر داده و نگران‌اند که محدودیت مشابه در آن ولایت نیز اعمال شود. به این ترتیب، تا کنون اینترنت فایبر نوری در ولایت‌های بلخ، بدخشان، قندهار، هلمند، کندز و تخار به‌طور کامل مسدود شده و نشانه‌هایی از گسترش این سیاست به سایر ولایات وجود دارد. منابع به زن‌نیوز: طالبان در پی «انترنت گزینشی» منابع آگاه به زن‌نیوز می‌گویند طالبان طرحی چندمرحله‌ای برای محدودسازی اینترنت در سراسر افغانستان دارند. در مرحله نخست، تمامی خدمات وای‌فای، فایبر نوری و DSL متوقف می‌شود. سپس نوبت به شبکه‌های مخابراتی خواهد رسید؛ جایی که تنها افراد دارای «جواز ویژه» از طالبان اجازه دسترسی بسیار محدود به اینترنت، عمدتاً واتس‌اپ، را خواهند داشت. یک منبع در یکی از شرکت‌های مخابراتی در هرات نیز تأیید کرده است که در نشست اخیر اداره اترا، دستور قطع کامل فایبر نوری و DSL صادر شده است. به گفته او، برای کاربران داخلی تنها واتس‌اپ فعال خواهد ماند و آن‌هم صرفاً برای کسانی که کار یا تجارت مرتبط در خارج دارند و موفق به دریافت جواز از طالبان شوند. افغانستان در آستانه «زندان دیجیتال» طالبان بارها اینترنت را «ریشه منکرات» و «وسیله فساد» خوانده‌اند، اما واقعیت این است که این سیاست بخشی از راهبرد گسترده برای کنترل جریان اطلاعات و خاموش‌سازی صدای جامعه است. قطع اینترنت علاوه بر محروم‌سازی مردم از آموزش آنلاین، خدمات بانکی و ارتباطات روزمره، ابزاری برای جلوگیری از پوشش رسانه‌ای اعتراضات و افشای نقض حقوق بشر محسوب می‌شود. تجربه سپتامبر 2021 در اوایل بازگشت طالبان نشان داد که این گروه در کابل، به‌ویژه در مناطق غیرپشتون‌نشین، اینترنت را به‌طور هدفمند قطع کردند تا از سازماندهی مدنی و اعتراضات مردمی جلوگیری کنند. این روند، افغانستان را به سوی یک «زندان دیجیتال» سوق می‌دهد؛ وضعیتی که نه‌تنها آزادی بیان، بلکه آموزش، اقتصاد و زندگی اجتماعی میلیون‌ها شهروند، به‌ویژه زنان و کودکان را با تهدید جدی روبه‌رو می‌سازد.

Image Credit: AtlasComposer (Licensed to Zan TV) نویسنده: مرسل قیصاری عادت ماهانه (قاعدگی) یک روند طبیعی در بدن دختران و زنان است. این یک نشانه‌ی سلامت هورمونی و باروری می‌باشد. این چرخه معمولاً هر 28 روز رخ می‌دهد و می‌تواند از 3 تا 7 روز ادامه یابد. بیش از نیم زنان در جهان هنگام عادت ماهانه درد شدید را تجربه می‌کنند. این درد شامل دردهای بدن، سردرد، درد کمر و حتی حالت تهوع است. برخی وضعیت‌ها مانند اندومتریوز یا خونریزی غیرطبیعی نیز زندگی زنان را دشوارتر می‌سازد. با این حال، عادت ماهانه هنوز هم با سنت‌های محدودکننده، سکوت، شرم و ناآگاهی احاطه شده است، در حالی که این بخش بسیار طبیعی از زندگی زن است. در بسیاری از جوامع، این موضوع به ندرت مورد بحث قرار می‌گیرد و حتی اغلب شرم‌آور دانسته می‌شود. این امر مانع می‌شود که زنان و دختران آزادانه درباره‌ی مشکلات‌شان صحبت کنند یا از خدمات صحی مناسب استفاده نمایند. بسیاری از دختران حتی فکر می‌کنند که هنگام اولین عادت ماهانه‌شان مریض شده‌اند. اما برای ما، عادت ماهانه نشانه‌ی سلامتی است، نه ضعف یا بیماری. نمونه‌ی روشن، کشور خودم افغانستان است. در آنجا، عادت ماهانه هنوز هم یک موضوع پنهانی و شرم‌آور به شمار می‌رود. در بیشتر خانواده‌ها، دختران قبل از تجربه‌ی نخستین عادت ماهانه در این مورد آگاهی ندارند. بنابراین، این موضوع برای آنان ترس، اضطراب و حتی افسردگی به همراه دارد. صحبت در مورد عادت ماهانه در خانواده‌ها یا مکتب‌ها امر معمولی نیست. بعضی خانواده‌ها حتی فکر می‌کنند که عادت ماهانه چیزی ناپاک است و نباید در مورد آن سخن گفته شود. من نمونه‌ی واقعی از یکی از دوستانم در افغانستان به یاد دارم. در ماه رمضان، طبق آموزه‌های اسلامی، زنان و دختران هنگام عادت ماهانه نمی‌توانند روزه بگیرند یا نماز بخوانند. اما دوستم به من گفت که حتی اگر روزه‌اش قبول نمی‌شد، باز هم در طول روز چیزی نمی‌خورد تا هیچ مردی در خانواده‌اش نفهمد که او در عادت ماهانه است. این موضوع واقعاً مرا ناامید ساخت، زیرا وقتی عادت ماهانه حتی در قرآن کریم ذکر شده و بخشی طبیعی از بدن ما است، چرا باید از آن شرم داشته باشیم؟ چرا هنوز هم باید چیزی پنهانی تلقی شود؟ این سکوت مشکلات بیشتری را نیز به وجود می‌آورد. به طور مثال، برای بسیاری از دختران خرید نوار بهداشتی کاری شرم‌آور به نظر می‌رسد، زیرا در چنین فضایی بزرگ شده‌اند. یا بعضی از آنان توان خرید ندارند که مجبورشان می‌سازد از بدیل‌های ناسالم استفاده کنند و این باعث مشکلات جدی صحی می‌شود. وقتی آن روزهای ماه برای دختران فرا می‌رسد، چند روز قبل و در جریان عادت ماهانه، هورمون‌ها در بدن تغییر می‌کنند. این تغییرات نه تنها بر بدن بلکه بر احساسات و عواطف آنان نیز تأثیر می‌گذارد. دردی که ما هنگام عادت ماهانه تجربه می‌کنیم می‌تواند ما را غمگین، خسته یا زود رنج نشان دهد. این طبیعی است اما در جامعه‌ی ما فقط تعداد کمی آن را درک می‌کنند. بیشتر خانواده‌ها نمی‌دانند که این تغییرات برای زنان کاملاً طبیعی است و به همین دلیل دختران با قضاوت‌های ناعادلانه یا بی‌توجهی مواجه می‌شوند. این ناآگاهی فشارهای روانی بیشتری بر آنان وارد می‌کند. یک تحقیق در مجله‌ی Journal of Pain Research منتشر شد که نشان داد درد عادت ماهانه در برخی زنان می‌تواند حتی شدیدتر از حمله‌ی قلبی باشد. بر اساس این تحقیق، 70 درصد زنان و دختران از درد شدید قاعدگی شکایت دارند، اما چون عادت ماهانه هنوز به عنوان یک تابو و شرم در نظر گرفته می‌شود، این درد شدید از سوی جوامع جدی گرفته نمی‌شود. اما مشکل اصلی این است که این باورها تنها محدود به کشور من افغانستان نیست؛ در کشورهای دیگر نیز وجود دارند. برای نمونه، در بسیاری از قریه‌ها و مناطق روستایی هند، زنان هنوز به دلیل باورهای کهنه با محدودیت‌ها مواجه‌اند. در چنین مناطق، وقتی دختری عادت ماهانه می‌شود، ناپاک شمرده می‌شود و اجازه‌ی ورود به هیچ معبد یا مکان عبادت را ندارد. برخی خانواده‌ها به آنان اجازه‌ی آشپزی یا لمس ظرف‌ها را نمی‌دهند. حتی در برخی جاها باور بر این است که دختران باید تا پایان عادت ماهانه در اتاق جداگانه بمانند. این باورها و رسوم، زنان را بیشتر شرمنده و منزوی می‌سازد. عادت ماهانه یک حقیقت ساده‌ی بیولوژیکی است اما اگر کسی بخواهد در مورد آن صحبت کند هنوز هم شرم‌آور دانسته می‌شود. نمونه‌های افغانستان، هند و دیگر کشورها نشان می‌دهد که این مشکل تنها مربوط به یک کشور یا فرهنگ نیست، بلکه یک مشکل منطقه‌ای است. دختران در این جوامع نه تنها با دردهای جسمی و تغییرات هورمونی روبه‌رو هستند، بلکه فشارهای روانی ناشی از ناآگاهی، نبود امکانات صحی و سوءبرداشت‌های اجتماعی را نیز تجربه می‌کنند. برای حل این مشکلات، گام‌هایی لازم است. مثلاً والدین باید پیش از آغاز عادت ماهانه به دختران‌شان بیاموزند که عادت ماهانه چیست تا بدانند با چه چیزی روبه‌رو خواهند شد. پسران نیز باید بدانند که عادت ماهانه امری طبیعی و عادی است، نه شرم‌آور یا خنده‌آور. دختران باید به نوارهای بهداشتی دسترسی داشته باشند. حکومت‌ها و سازمان‌های صحی باید نوارهای بهداشتی رایگان یا ارزان در اختیار قرار دهند تا هیچ‌کس محروم نماند. رسانه‌ها، معلمان و رهبران اجتماعی باید آشکارا درباره‌ی آن صحبت کنند تا شرم و سکوت از بین برود. و مهم‌تر از همه، خانواده‌ها باید دختران‌شان را با مهربانی حمایت کنند نه با قضاوت نادرست. من باور دارم که تغییر ممکن است. اما برای این تغییر، تنها دختران و زنان کافی نیستند. مردان نیز باید نقش داشته باشند. برادران، شوهران و پدران باید درک کنند که عادت ماهانه بیماری یا ننگ نیست، بلکه بخش طبیعی از زندگی زن است. وقتی پدری در روزهای عادت ماهانه با دخترش مهربانی کند، وقتی برادری نیازهایش را برایش بخرد، یا وقتی شوهری با صبر و محبت همسرش را حمایت و درک کند، زنان دیگر احساس شرم یا تنهایی نخواهند داشت. اگر مردان خاموش نمانند و با احترام عمل کنند، آنگاه تمام جامعه خواهد فهمید که عادت ماهانه چیزی برای شرم نیست. به همین دلیل من باور دارم تغییر واقعی تنها زمانی ممکن است که مردان با ما باشند، زیرا احترام و درک آنان می‌تواند سکوت و شرم در مورد عادت ماهانه را بشکند. من امیدوارم و آرزو دارم روزی فرا برسد که هیچ دختری در هیچ گوشه‌ی این دنیا به دلیل عادت ماهانه احساس شرم یا تنهایی نکند، بلکه با عزت، محبت و حمایت زندگی کند.

Social Media منابع محلی در زابل می‌گویند طالبان دسترسی به اینترنت را در این ولایت نیز ممنوع کرده‌اند. باشندگان می‌گویند طالبان اینترنت را «از منکرات» دانسته و به شرکت‌های مخابراتی دستور قطع خدمات داده‌اند. این اقدام پس از قطع اینترنت در ولایت‌های بدخشان، بلخ، کندهار و هلمند صورت گرفته است. شهروندان می‌گویند این تصمیم بر آموزش، تجارت و ارتباطات روزمره‌شان تأثیر منفی گذاشته است. طالبان در این ولایت‌ها علت قطع اینترنت را دستور تازه رهبر شان عنوان کرده و گفته‌اند که طبق این فرمان استفاده از اینترنت جز منکرات است.

Social Media در ادامه‌ی پروژه‌ی سیستماتیک سرکوب و تاریک‌سازی افغانستان، طالبان این‌بار استفاده از انترنت را در ولایت هلمند ممنوع اعلام کردند. این تصمیم پس از آن گرفته شد که در روز های گذشته، دسترسی به انترنت در ولایت‌های بدخشان، بلخ و قندهار به‌طور کامل قطع شد و طالبان رسماً استفاده از آن را «منکرات» و «حرام» خواندند. حالا نوبت به هلمند رسیده است؛ یکی دیگر از ولایت‌های کلیدی که طالبان با قلع و قمع آزادی دیجیتال، آن را نیز به سکوت کشاندند. بر اساس گزارش‌های محلی، تمامی شبکه‌های مخابراتی و اینترنتی در هلمند از دسترس خارج شده‌اند و هیچ اپراتوری خدمات فعال ارائه نمی‌دهد. منابع تأیید می‌کنند که طالبان به شرکت‌های مخابراتی دستور مستقیم داده‌اند که خدمات انترنتی را قطع کنند و هرگونه فعالیت مرتبط با فضای مجازی را جرم‌انگاری کرده‌اند. در برخی مناطق، حتی استفاده از تلفن‌های هوشمند نیز با تهدید و پیگرد روبرو شده است. این چهارمین ولایت در چند هفته‌ی اخیر است که طالبان در آن، دسترسی به انترنت را ممنوع کرده‌اند. ابتدا بدخشان، سپس بلخ، بعد قندهار و حالا هلمند این روند نشان می‌دهد که طالبان به‌صورت مرحله‌ای در حال اجرای یک نقشه‌ی دقیق برای قطع کامل افغانستان از فضای دیجیتال و اطلاعات آزاد هستند. حذف انترنت، بخشی از یک استراتژی بزرگ‌تر نابودی کامل آزادی بیان، ارتباط با جهان بیرون، و خاموش‌سازی هر صدای مخالف یا مستقل است. انترنت تنها ابزار تکنولوژیک نیست؛ این شبکه جهانی، برای میلیون‌ها افغان، منبع زندگی است از آموزش و کار گرفته تا تماس با خانواده‌های مهاجر، اطلاع‌رسانی در شرایط بحرانی و حتی دسترسی به اخبار سانسورنشده. طالبان با خاموش‌کردن انترنت، عملاً پنجره‌ی نفس‌کشیدن جامعه را بسته‌اند و مردم را به یک زندان دیجیتال پرتاب کرده‌اند؛ جایی که سکوت، اجبار است و جُرم، تنها شنیده‌شدن است. برخی از عالمان دینی می‌گویند این‌که طالبان انترنت را «منکرات» می‌نامند، نه ریشه در دین دارد و نه اخلاق؛ بلکه تلاشی آشکار برای خاموش‌کردن حقیقت است. یک تن از عالمان دینی که نخواست نام اش فاش شود به زن نیوز گفت: «جامعه‌ای که در آن خبری منتشر نشود، صدایی بلند نشود و تصویری دیده نشود، همان جامعه‌ای‌ست که طالبان می‌خواهند بسازند: مطیع، تاریک، منزوی و بی‌صدا» از سوی دیگر فعالان رسانه‌ی می‌گویند، با هر ولایت که به لیست سیاه طالبان اضافه می‌شود، زنگ خطر برای تمام افغانستان بلندتر به صدا درمی‌آید. این فقط یک قطع فنی نیست، یک خاموشی ساده نیست این اعلام جنگ علیه آگاهی، علیه آزادی و علیه انسانیت است. جهان نباید در برابر این پروژه‌ی تاریک و ضدبشری بی‌تفاوت بماند. ویس نجفی یک تن از فعالان آزادی بیان گفت: «اگر امروز هلمند خاموش شود، فردا کابل، ننگرهار و هرات نیز در صف انتظار خواهند بود. این جنگ، جنگ برای صداست و اگر اکنون فریاد نزنیم، فردا شاید حتی نتوانیم نجوا کنیم»

Photo: flickr منابع محلی تأیید می‌کنند که طالبان پس از ولایت‌های بلخ و بدخشان، اکنون خدمات اینترنت فایبر نوری را در قندهار و هلمند نیز مسدود کرده‌اند. باشندگان این دو ولایت روز سه‌شنبه (25 سنبله) گفتند که از پس‌ازچاشت امروز به این‌سو، هیچ دسترسی به اینترنت خانگی و دفتری از طریق فایبر نوری ندارند و تنها راه باقی‌مانده، استفاده از دیتای موبایل است. طالبان یک روز پیش‌تر نیز اینترنت فایبر نوری را در بلخ قطع کرده بودند. سخنگوی والی طالبان در این ولایت در خبرنامه‌ای که در شبکه اجتماعی ایکس منتشر شد، اعلام کرد که این اقدام به دستور رهبر طالبان و به‌منظور «جلوگیری از منکرات» انجام گرفته است. این در حالی است که باشندگان بدخشان نیز روز گذشته از قطع کامل اینترنت خبر داده بودند و می‌گویند تنها از طریق دیتای موبایل می‌توانند با جهان خارج ارتباط بگیرند.