در هشتم سپتمبر، جهان بار دیگر «روز جهانی سوادآموزی» را گرامی داشت؛ روزی که یادآور حق بنیادین خواندن و نوشتن برای همۀ انسان‌هاست. اما در افغانستان، جایی که طالبان با فرمان‌های خود آموزش دختران را ممنوع کرده‌اند، این روز بیش از آن‌که جشن باشد، به یادآور خاموشی و سرکوب بدل شده است.

در دنیایی که درهای آموزش یکی‌یکی به روی دختران بسته می‌شود، در سرزمینی که زن بودن گاهی مترادف با سکوت و انزوا معنا می‌یابد، من، فخریه سمندری، ایستاده‌ام تا روایت کنم داستان زنی را که از دل رنج‌ها، رسالت آفرید؛ زنی که در دل تاریکی، چراغی از امید برای نسل‌های آینده روشن کرد.

اخراج اجباری مهاجران افغان از ایران، غم‌انگیزترین و دلخراش‌ترین خبری است که این روزها می‌شنویم. هزاران افغان که سال‌ها زندگی خود را در ایران ساخته بودند، اکنون مجبور به ترک خانه، شغل و بازگشت به افغانستان شده‌اند.

پانزدهم اگوست؛ تنها روز تسلیم‌شدن کشور به یک گروه تروریستی و نابودی نظام نبود، بلکه روز سیاهی بود که آرزوهای میلیون‌ها دختر و زن در افغانستان نابود شد. روزی که نظام فروپاشید، ظلم و خشونت همه‌جا را فرا گرفت و کشور ما به وحشت‌سرا تبدیل شد. افرادی که دستان‌شان به خون هزاران بی‌گناه آغشته بود و بویی از انسانیت نبرده بودند، به قدرت رسیدند.