نتایج جستجو

Photo: AP Photo, via The Independent طالبان چهار تن، از جمله یک زن، را به اتهام روابط خارج از ازدواج و دزدی در ولسوالی چهارآسیاب کابل شلاق زده‌اند. دادگاه عالی طالبان روز یک‌شنبه (26 اسد) در خبرنامه‌ای اعلام کرده که سه تن از این افراد، هرکدام به سه سال حبس و 39 ضربه شلاق، و نفر چهارم به یک سال زندان و 39 ضربه شلاق محکوم شده‌اند. اجرای این احکام در حالی صورت گرفته است که سازمان عفو بین‌الملل روز گذشته بار دیگر از طالبان خواسته بود به مجازات‌های بدنی، از جمله شلاق در ملأ عام، پایان دهند و به تعهدات بین‌المللی حقوق بشری پایبند بمانند. این سازمان تأکید کرده است که این مجازات‌ها اغلب بدون طی مراحل قضایی شفاف و بدون دسترسی به مشاوره حقوقی یا حمایت برای قربانیان و خانواده‌های آنان اجرا می‌شود. عفو بین‌الملل هشدار داده است که قربانیان، به‌ویژه زنان، پس از مجازات‌هایی مانند شلاق در انظار عمومی، با شرایط غیرانسانی، تحقیر و «انسانیت‌زدایی» مواجه می‌شوند. گفتنی است که طالبان پس از بازگشت به قدرت در سال 2021، بار دیگر اجرای مجازات‌هایی چون شلاق و اعدام در ملأ عام را آغاز کرده‌اند؛ اقدامی که با واکنش و انتقاد شدید نهادهای بین‌المللی مواجه بوده است. با وجود این انتقادها، طالبان همچنان این اعمال را بخشی از «اجرای شریعت اسلامی» می‌دانند و به آن ادامه می‌دهند.

Photo: linkedin در چهارمین سالگرد سقوط کابل، مرکز آزادی بیان کانادا با انتشار بیانیه‌ای از دولت این کشور خواست تا حمایت‌های خود از خبرنگاران افغان، چه در داخل افغانستان و چه در تبعید، افزایش دهد. این نهاد با قدردانی از موضع‌گیری‌های اخلاقی دولت کانادا در محکومیت سرکوب طالبان، بر ضرورت تبدیل سخنان اصولی به اقدامات عملی تأکید کرد. در بیانیه این مرکز آمده است که چهار سال پس از سقوط کابل، افغانستان همچنان یکی از محدودترین محیط‌ها برای فعالیت رسانه‌ای در جهان است. رسانه‌های مستقل از میان رفته، آزادی مطبوعات از بین رفته و فضای مدنی کاملاً بسته شده است. مرکز آزادی بیان از دولت کانادا خواست: روند اسکان خبرنگاران افغان در کشورهای همسایه مانند پاکستان، ایران و ترکیه را تسهیل کند. منابع ویژه‌ای برای نظارت بر وضعیت خبرنگاران باقی‌مانده در افغانستان اختصاص دهد و همزمان از خبرنگاران تبعیدی برای بازسازی زندگی و ادامه فعالیت‌های رسانه‌ای‌شان حمایت نماید. این نهاد غیرانتفاعی که به‌طور کامل توسط داوطلبان اداره می‌شود، مأموریت اصلی خود را حمایت فوری از خبرنگاران در معرض خطر، به‌ویژه خبرنگاران افغان، عنوان کرده است. به‌رغم محدودیت منابع، این مرکز همکاری‌های نزدیکی با نهادهایی چون خبرنگاران برای حقوق بشر، انجمن خبرنگاران کانادا، خبرنگاران کانادایی برای آزادی بیان و نشریاتی همچون The Walrus ایجاد کرده و تاکنون از صدها خبرنگار در تبعید پشتیبانی کرده است. سید نجیب اصیل، بنیان‌گذار و مدیر اجرایی مرکز آزادی بیان، در این بیانیه گفت: «در این سالگرد تلخ، ما همراه با دولت کانادا همبستگی خود را با مردم افغانستان تجدید می‌کنیم. ما از کانادا می‌خواهیم که همچنان سخنان خود را به عمل تبدیل کند و تعهدات اصولی‌اش را با منابع، حمایت‌ها و رهبری دیپلماتیکی همراه سازد که برای حفاظت از خبرنگاران افغان و دفاع از حق مردم افغانستان در تعیین آینده‌شان حیاتی است.»

Photo: Sanaullah Seiam / AFP via El Periódico درحالی‌که طالبان با برگزاری مراسم‌های رنگارنگ و نمایش‌های بیرق‌گردانی، پانزدهم اگست – سالروز بازگشت‌شان به قدرت – را به‌عنوان «روز استقلال» تجلیل می‌کنند، کودکان کار، شاگردان مکتب‌ها و کارمندان ادارات طالبان روایت‌های تکان‌دهنده‌ای از شهرهای غرب کشور دارند. کودکان کار، کارمندان دولت، شاگردان مکتب و حتی دست‌فروشان، به اجبار یا با دستمزد ناچیز به صف‌های تبلیغاتی طالبان کشیده شده‌اند. در جشن تاریک و سیاه طالبان کودکان کار به پیاده‌نظام تبلیغات طالبان، تبدیل شده است و این گروه آنان را به گونه اجباری و یا هم پرداخت چند افغانی وادار به انتقال بیرق های که نماد زن‌ستیزی و ظلمت است، کرده اند. حبیب، کودک 9 ساله‌ای که در بازار غور ساجک‌فروشی می‌کند، در گفت‌وگو با زن‌نیوز گفت: «طالب برایم گفت این بیرق را تا شام بچرخان، برایت 100 افغانی می‌دهم. اگر نگیری، مشکل می‌سازی.» او تنها نیست، بلکه صد ها کودک دیگر در ولایت های غرب کشور یک روز پیش از مراسم طالبان، به خدمت گرفته شده‌اند تا در صفوف نمایش شرکت کنند. بسیاری از آن‌ها در بدل 50 تا 100 افغانی مجبور به حمل بیرق شده‌اند. لطیف، کودک 12 ساله‌ی دیگری که در فراه بوت‌پاکی می‌کند، گفت: «گفتم که کار دارم، گفتند روز مهم است، اگر نیایی فردا جای کارت را کسی دیگر می‌گیرد، به من گفت تو باید به نظامت خدمت کنی، من را با سیلی زد و گفت اگر بیرق به دست ات تا شام نبود، با تفنگ می کشم ات، شام برایم طالب 50 افغانی داد.» تصاویر و ویدیوهای رسیده به زن‌نیوز نیز صف‌های منظم بیرق‌داران کم‌سن‌وسال را نشان می‌دهد که زیر آفتاب سوزان، بی‌غذا و بدون استراحت، فقط برای زیباسازی ویترین تبلیغاتی طالبان ایستاده‌اند. شماری زیادی از انتقال‌دهندگان بیرق‌های طالبان، شاگردان مکتب و کارمندان ادارات دولتی‌اند که زیر تهدید طالبان ناچار به سکوت شده‌اند. وحید، شاگرد صنف هشتم مکتب، می‌گوید با آن‌که از طالبان متنفر است، اما نیروهای این گروه به تاریخ 14 اگست به صنف درسی‌شان رفته‌اند و به آنان هشدار داده‌اند که باید در جشن خودخوانده‌شان اشتراک کنند. او می‌گوید: «برای ما طالب‌ها گفتند باید همه‌ی شما روز 24 اسد بیرق دست خود بگیرید و در بازار بچرخید، هر کس اشتراک نکند گلایه نداشته باشد.» فشارها تنها متوجه کودکان کار و شاگردان مکتب نیست، بلکه کارمندان دولت نیز از تهدید و اجبار برای مشارکت پرده برداشته‌اند. سهراب، یکی از کارمندان اداره احصائیه و ثبت احوال نفوس در ولایت نیمروز گفت: «به ما گفته شد که حتماً بیایید، لباس منظم با لنگی بپوشید، در دست‌تان بیرق باشد، شعار بدهید. اگر نیایید، نام‌تان یادداشت می‌شود.» او ادامه می‌دهد: «این مراسم مردمی نیست، ساختگی است. ما از ترس معاش و امنیت خود می‌آییم. اگر اجازه می‌دادند، شاید هیچ‌کس نیامده بود.» همچنین کارمند دیگری از ریاست معارف، هرات که نخواست نامش فاش شود، به زن‌نیوز گفت: «مکتب‌ها بسته است، ولی ما را مجبور کردند همراه با بیرق‌ها از صبح تا ظهر در مراسم باشیم. حتی اجازه ندادند اعتراض کنیم.» طالبان تلاش دارند تا پانزدهم اگست را به‌عنوان نماد «پیروزی» و «استقلال» جشن بگیرند، اما واقعیت زمینی چیز دیگری‌ست: سوءاستفاده از فقر، تهدید کارمندان دولتی، و استفاده ابزاری از کودکان برای پُر کردن قاب‌های رسانه‌ای. طالبان 15 اگست را جشن گرفتند، اما آنچه در زیر این بیرق‌ها پنهان شده بود، چیزی جز فقر، اجبار و سلب کرامت انسانی نیست.

Sent to Zan TV نویسنده: صنم کبیری، فعال زن پانزدهم اگوست؛ تنها روز تسلیم‌شدن کشور به یک گروه تروریستی و نابودی نظام نبود، بلکه روز سیاهی بود که آرزوهای میلیون‌ها دختر و زن در افغانستان نابود شد. روزی که نظام فروپاشید، ظلم و خشونت همه‌جا را فرا گرفت و کشور ما به وحشت‌سرا تبدیل شد. افرادی که دستان‌شان به خون هزاران بی‌گناه آغشته بود و بویی از انسانیت نبرده بودند، به قدرت رسیدند. هر طرف که نگاه می‌کردم، جنگ‌سالارانی را می‌دیدم با چهره‌ها و لباس‌های وحشتناک؛ درست همان‌طور که مادربزرگم در کودکی برایمان قصه می‌گفت. اما این بار، آن کابوس را به چشم می‌دیدم. پانزده⁩ ⁧اگوست⁩ تکرار همان کابوس سیاهی بود که همهٔ رؤیاهای کودکانه‌ام را از من گرفت. همان‌طور که در گذشته، با به‌قدرت‌رسیدن‌شان، درهای مکتب را به رویمان بستند و مکتب‌ها را به پناهگاه‌های جنگی و نظامی تبدیل کردند، این بار نیز پس از بیست‌وپنج سال، همان کابوس تکرار شد. درست در زمانی که دخترم به همان سن‌وسال من در آن روزها رسیده بود، درهای مکاتب و دانشگاه‌ها بسته شدند؛ سنگسار، قصاص و محاکمه‌های صحرایی دوباره آغاز شد. روزهای جمعه، پس از نماز، اعدام و شلاق‌زدن مردم در مراکز عمومی تکرار شد. دستاوردهای بیست‌سالهٔ زنان از بین رفت. زنان از جامعه حذف و خانه‌نشین شدند. اما همین زنان باسواد و تحصیل‌کردهٔ افغانستان، از سراسر کشور به خیابان‌ها آمدند، اعتراض کردند و فریاد آزادی سر دادند. اما این گروه تروریستی با صدور فرمان‌ها و محدودیت‌های پی‌درپی، فشار بر زنان را بیشتر کرد. زنان را از فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی حذف کردند، تا جایی که حتی در خانه هم مجال نفس کشیدن برایشان نماند. زنان شاغل از وظایف‌شان برکنار شدند و فقر اقتصادی بی‌سابقه‌ای کشور را فرا گرفت؛ فقری که تا امروز ادامه دارد. این گروه تروریستی دین را به ابزاری برای بقای قدرت سیاسی خود تبدیل کرد و زنان افغانستان را گروگان اهداف خود ساخت. تمام احکام الهی و شرعی را به نفع خود تحریف کردند؛ جز تجاوز، قتل، لواط، نکاح اجباری، سنگسار، قصاص و نکاح با کودکان، همه را برای افراد خود حلال دانستند. آزادی فردی و شخصی جوانان و نوجوانان‌مان را گرفتند. زنانی را که از حقوق مردم خود دفاع کردند، زندانی، شکنجه و تبعید کردند. طالب: حقم را گرفت کشورم را گرفت آرزوهای کودکانه‌ام را گرفت زبانم را گرفت و هویتم را گرفت! زنان شجاع افغانستان، در این چهار سال با تمام قربانی‌هایی که داده‌اند، هرگز از مبارزه دست نکشیده‌اند. آن‌ها برای مطالبهٔ حقوق خود، عدالت و کرامت انسانی ایستاده‌اند. شخصی مجهول به نام «ملا هبت‌الله» که هنوز معلوم نیست حضور فیزیکی دارد یا نه، هر روز حکم صادر می‌کند، و افراد زیردستش این احکام را که نقض آشکار حقوق بشر است، بر مردم تحمیل می‌کنند. تا زمانی‌ که یک حکومت مردمی و همه‌شمول در افغانستان به میان نیاید، زنان این سرزمین به مبارزهٔ خود ادامه خواهند داد. به هر گوشه‌ای از دنیا که تبعید شده باشند، صدای گروگان‌گرفته‌شدهٔ زنان را فریاد خواهند زد.

Sent to Zan TV نویسنده: تمیم عطایی – خبرنگار افغان در تبعید سقوط یک پرچم، فروپاشی یک ملت پانزدهم آگوست 2021 فقط سقوط کابل نبود؛ روزی بود که امید و آینده‌ یک ملت در هم شکست. با فرار اشرف غنی و فروپاشی جمهوریت، جاده های کابل از صدای آزادی تهی شد و پرچم سفید طالبان بر فراز شهری برافراشته شد که زمانی نماد مبارزه برای حقوق بشر، دموکراسی و برابری جنسیتی بود. در کمتر از چند ساعت، چهره‌ زن از دیوارها پاک شد، صدای خنده‌ کودکان خاموش گردید، و مکتب‌ها به سکوت اجباری فرو رفتند. کابل، که زمانی میزبان نشست‌های جهانی درباره زنان و صلح بود، به زندانی در حصار ایدئولوژی بدل شد. سقوط یا معامله؟ این فروپاشی، نه تنها نتیجه‌ی ضعف ساختار سیاسی و فساد نظام پیشین بود، بلکه نشانه‌ای از یک معامله پنهان در سطح منطقه‌ای و جهانی بود. شواهد حاکی از آن است که: طالبان بدون درگیری وارد کابل شدند. سلسله‌مراتب نظامی به نیروها دستور عقب‌نشینی داد. میدان هوایی کابل به صحنه فرار مقام‌های دولتی و سیاسیون بدل شد. مردم، بی‌پناه و حیران، بازگشت به عصر تاریکی را تماشا کردند. زنان؛ نخستین قربانیان ایدئولوژی طالبان فروپاشی جمهوریت، نخستین و شدیدترین ضربه را به زنان افغانستان وارد کرد. طی هفته‌های نخست: مکاتب دخترانه بالاتر از صنف ششم بسته شد. زنان از کار، ورزش، هنر و حتی حضور در پارک‌ها محروم شدند. فعالان زن بازداشت، شکنجه ،تجاوز یا ناپدید شدند. فرار مغزها؛ مهاجرتی از سر اجبار پس از سقوط، موج بی‌سابقه‌ای از مهاجرت نخبگان، دانشگاهیان، خبرنگاران و فعالان مدنی آغاز شد: هزاران افغان در ماه‌های نخست از کشور خارج شدند. دانشگاه‌ها بدون استاد و مراکز علمی بدون متخصص ماندند. رسانه‌های آزاد تعطیل یا تحت کنترل طالبان درآمدند. میدان هوایی کابل، که به صحنه‌ای از آویختن انسان‌ها به هواپیماها تبدیل شد، نماد ناامیدی مطلق شد. پروژه تطهیر طالبان؛ خیانت به حقیقت هم‌زمان با شعله‌ور شدن بحران انسانی، برخی از دولت‌ها و چهره‌های بین‌المللی تلاش کردند طالبان را «نرمال» جلوه دهند: برگزاری کنفرانس‌های صلح نمایشی با طالبان. سفر چهره‌های خارجی مانند شرل بنارد که افغانستان را برای زنان «امن» توصیف کرد. انتشار ویدئوهای تبلیغاتی از سوی توریست‌ها. این تلاش‌ها، با سکوت مرگبار نهادهای بین‌المللی، عملاً به مشروعیت‌بخشی یک حکومت سرکوبگر انجامید. نظام آموزشی؛ مهندسی نسل مطیع طالبان آموزش را به ابزاری برای بازتولید ایدئولوژی افراطی خود بدل کرده‌اند: حذف مضامین علمی مانند فیزیک، کیمیا و علوم اجتماعی یا تغییر محتوای آنها بر اساس قرائت افراطی از شریعت. بستن مکاتب دخترانه و اخراج معلمان زن. ترویج یک نسل بی‌پرسش، بی‌زن، و مطیع ساختار امارت. مهاجران؛ قربانیان دوباره میلیون‌ها افغان پس از سقوط، در کشورهای همسایه و اروپا با بحران جدیدی مواجه شدند: اخراج اجباری و تبعیض در ایران ، پاکستان و ترکیه. سرکوب صداها و فعالیت‌های مدنی در ترکیه. بلاتکلیفی سال‌ها در پرونده‌های پناهندگی اروپا. بی‌سرنوشتی هزاران همکار افغان نیروهای بین‌المللی که در آمریکا رها شدند. نتیجه‌گیری: حافظه جمعی را زنده نگه داریم پانزدهم آگوست باید به عنوان روزی ثبت شود که نه تنها یک نظام سیاسی، بلکه ارزش‌های انسانی در افغانستان سقوط کرد. فراموشی این روز، خیانت به نسل‌های آینده است. طالبان شاید پرچم خود را بر بام ارگ افراشته باشند، اما در دل هزاران زن و مرد، جمهوریت، آموزش و آرزوی آزادی هنوز زنده است.

Photo: Xinhua/ Alamy Stock Photo via news.az آدری آزولی، دبیرکل یونسکو، با ابراز نگرانی عمیق از وضعیت آموزش در افغانستان، از جامعه جهانی خواسته است که فشارهای دیپلماتیک بر طالبان را افزایش دهند و به‌طور بی‌وقفه خواستار بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها برای زنان و دختران شوند. او روز جمعه (24 اسد) در بیانیه‌ای گفته است که که حق آموزش قابل مذاکره نیست و با وجود دستاوردهای چشم‌گیر بیست سال گذشته، یک نسل کامل زنان افغانستان قربانی می‌شوند. به گفته او، طالبان پس از بازگشت به قدرت در سال 2021، بیش از 70 فرمان محدودکننده صادر کرده‌اند که بسیاری از آن‌ها مستقیماً آزادی زنان، به‌ویژه حق آموزش را هدف قرار داده است. به‌دلیل این سیاست‌ها، 2.2 میلیون دختر از ادامه آموزش بازمانده‌اند و افغانستان اکنون تنها کشوری در جهان است که در آن آموزش متوسطه و عالی برای دختران ممنوع است. آزولی همچنین هشدار داده است که حذف زنان از حوزه رسانه و فضای عمومی نیز شدت گرفته است. او تأکید کرده که بر اساس قانون امر به معروف و نهی از منکر طالبان، استفاده از تصویر انسان و پخش صدای زنان در رادیو ‌ ممنوع شده و این امر باعث شده است که از سال 2021 تاکنون، بیش از 81 درصد زنان شاغل در رسانه‌ها، شغل خود را از دست بدهند. او با اشاره به دستاوردهای دو دهه گذشته گفت: «بین سال‌های 2001 تا 2021، میزان ثبت‌نام دختران در مکاتب ابتدایی به بیش از 80 درصد رسید و باسوادی زنان تقریباً دو برابر شد.» اما اکنون این دستاوردها در معرض نابودی قرار گرفته‌اند. دبیرکل یونسکو گفته است که این نهاد با آموزش بیش از 1,000 تسهیل‌گر محلی در 2,600 روستا، تلاش دارد تا از طریق برنامه‌های بدیل، فرصت سوادآموزی برای 57 هزار جوان؛ که بیشترشان دختر هستند، فراهم کند. همچنین یونسکو از رسانه‌هایی که محتوای آموزشی تولید می‌کنند، حمایت کرده و تخمین زده می‌شود که این آموزش‌ها تاکنون به 17 میلیون نفر رسیده است. با این حال، او هشدار داده است که هیچ برنامه‌ بدیلی نمی‌تواند جای آموزش حضوری و رسمی را بگیرد. آزولی در پایان تصریح کرده است: «در زمانی که برخی به دنبال عادی‌سازی روابط با طالبان‌اند، من از جامعه‌ی جهانی می‌خواهم که بیش از هر زمان دیگر بسیج شوند تا حق آموزش زنان افغانستان را به‌طور کامل و بدون قیدوشرط بازگردانند. تا روزی که آنان بتوانند به مکتب بازگردند، نباید رهای‌شان کنیم.» این در حالی است که طالبان پس از بازگشت به قدرت، آموزش دختران بالاتر از صنف ششم را ممنوع کرده‌اند و تا کنون به درخواست‌های مکرر جامعه جهانی برای بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها به روی آنان، بی‌توجه بوده‌اند.

Photo: ORF via eunews سایمون هریس، معاون نخست‌وزیر ایرلند، هم‌زمان با چهارمین سالگرد سقوط افغانستان به‌دست طالبان، گفته است که با بازگشت این گروه به قدرت، وضعیت حقوق بشر در افغانستان وخیم‌تر شده و زنان، دختران و اقلیت‌ها بیشترین آسیب را دیده‌اند. او روز جمعه (24 اسد) در بیانیه‌ای تأکید کرده است که زنان و دختران افغان به‌شدت رنج می‌برند و ناچار شده‌اند در پشت درهای بسته زندگی کنند. به‌گفته او، آنان حقوق ابتدایی خود برای تحصیل، کار، آزادی رفت‌وآمد و دسترسی به خدمات را از دست داده‌اند. هریس افزوده است که اعدام‌های فراقضایی، ناپدیدسازی‌های اجباری، شکنجه و بازداشت‌های خودسرانه، به تهدیدهای روزمره برای مردم افغانستان تبدیل شده‌اند. او همچنین با اشاره به عملکرد طالبان، گفته است که این گروه بدون مشروعیت عمل می‌کند، سیستم سرکوب جنسیتی را تحمیل کرده و صدای مخالفان و رسانه‌های مستقل را خاموش می‌سازد. معاون نخست‌وزیر ایرلند از جامعه جهانی خواسته است که روابط خود را با حکومت «خشونت‌بار و استبدادی» طالبان عادی‌سازی نکنند. او خاطرنشان کرده است که ایرلند برای کمک به مردم افغانستان، چهار میلیون یورو کمک بشردوستانه در اختیار سازمان ملل متحد قرار داده تا از طریق این نهاد، نیازمندان داخل افغانستان و پناه‌جویان افغان در منطقه حمایت شوند.

Photo: dts Nachrichtenagentur / unternehmen-heute.de یوهان واده‌فول، وزیر خارجه آلمان، هم‌زمان با چهارمین سالروز سقوط افغانستان به‌دست طالبان، گفته است که با بازگشت این گروه به قدرت، زندگی مردم افغانستان، به‌ویژه برای زنان و دختران، به‌طور کلی دگرگون شده است. او روز جمعه (24 اسد) در اعلامیه‌ای تأکید کرده است که سلطه دوباره طالبان به‌ویژه برای زنان و دختران «نقطه عطفی تلخ» بوده و آغازگر زندگی‌ای بدون آزادی، آموزش و چشم‌انداز کاری برای آنان شده است. واده‌فول افزوده است که طالبان از آن زمان تاکنون، حقوق زنان و اقلیت‌ها را بیش از پیش محدود کرده‌اند و نقض‌های جدی حقوق بشر، بار دیگر به بخشی از زندگی روزمره شهروندان بدل شده است. وزیر خارجه آلمان گفته است که بازگشت طالبان به جامعه جهانی بدون پایبندی به تعهدات بین‌المللی و رعایت حقوق بشر مردم افغانستان، ممکن نخواهد بود. او وضعیت بشری در افغانستان را نیز نگران‌کننده خوانده و گفته است که بیش از نیمی از جمعیت این کشور به غذا، آب آشامیدنی سالم و خدمات صحی دسترسی کافی ندارند و کودکان و زنان باردار از سوء‌تغذیه حاد رنج می‌برند. او خاطرنشان کرده است که آلمان برای رسیدگی به این بحران، کمک فوری بشردوستانه‌ای به ارزش 5.8 میلیون یورو اختصاص داده است. این کمک‌ها از طریق سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی توزیع خواهد شد و از مسیرهای تحت کنترل طالبان عبور نخواهد کرد. وزیر خارجه آلمان همچنین درباره وضعیت افغان‌هایی که از سوی دولت این کشور پذیرش گرفته‌اند اما هنوز در پاکستان به‌سر می‌برند، ابراز نگرانی کرده و گفته است که آنان با خطر اخراج مواجه‌اند. او تأکید کرده است که دولت آلمان در حال گفت‌وگوهای سطح بالا با مقام‌های پاکستانی است تا از این افراد حمایت شود و برای آنانی که اخیراً بازداشت یا اخراج شده‌اند، کمک‌های فوری فراهم گردد. گفتنی است آلمان پس از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، به شمار زیادی از شهروندان افغان وعده پذیرش داده است؛ اما با گذشت چهار سال، بسیاری از این افراد همچنان در وضعیت بلاتکلیف در پاکستان به‌سر می‌برند و منتظر انتقال‌اند. در هفته‌های اخیر، گزارش‌هایی منتشر شده که نشان می‌دهد پولیس پاکستان شماری از این پناه‌جویان را بازداشت و به اجبار اخراج کرده و دیگران نیز در معرض خطر جدی بازداشت و اخراج قرار دارند.

Sent to Zan TV در چهارمین سالروز سقوط افغانستان به‌دست طالبان، اعضای جنبش زنان افغانستان در تبعید با برگزاری نشستی در پاکستان، چهار سال سلطه طالبان را «دوران سرکوب، تبعیض، جهل و حذف سیستماتیک زنان» توصیف کردند. در این نشست، زنان معترض تأکید کردند که پانزدهم آگست نه تنها نماد سقوط یک نظام سیاسی، بلکه آغاز دورانی تاریک برای میلیون‌ها زن و دختر افغانستانی بوده است؛ دورانی که با بستن دروازه‌های مکاتب و دانشگاه‌ها، حذف زنان از جامعه و کار، و سرکوب اقلیت‌های قومی و مذهبی همراه شده است. در قطعنامه این نشست آمده است: «ما هشدار می‌دهیم که هرگونه به‌رسمیت شناختن طالبان، به‌معنای مشروعیت‌بخشی به آپارتاید جنسیتی و خیانت به عدالت و حقوق بشر است.» این جنبش در قطعنامه خود خواستار اقدام فوری جامعه جهانی شده و تأکید کرده است که بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها به‌روی دختران باید یکی از پیش‌شرط‌های هرگونه تعامل با طالبان باشد. همچنین، ایجاد یک مأموریت نظارتی و حفاظتی برای اقلیت‌های قومی و مذهبی، توقف تبعیض سیستماتیک بر پایه زبان، مذهب و قومیت، و حمایت عملی، امنیتی و حقوقی از مدافعان حقوق بشر، روزنامه‌نگاران، زنان و پناهجویان افغان از جمله مطالبات فوری این نشست است. جنبش زنان در تبعید همچنین خواستار جلوگیری از اخراج اجباری پناهجویان از کشورهای همسایه شده و از نهادهای بین‌المللی خواسته است که پرونده جنایات طالبان، به‌ویژه جنایات علیه زنان، به مراجع بین‌المللی و دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) ارجاع داده شود. آنان تأکید کرده‌اند که تمامی کمک‌های بین‌المللی به افغانستان باید مشروط به رعایت حقوق بشر و نظارت کامل نهادهای بی‌طرف باشد. زنان معترض تأکید کرده‌اند که تا رسیدن به عدالت، برابری، آزادی و ایجاد یک نظام مردم‌سالار، به مبارزه مدنی خود ادامه خواهند داد و از جامعه جهانی خواستند شنونده صرف نباشد، بلکه حامی و همراه واقعی صدای زنان افغانستان باشد.

Photo: AFP via Daily Sabah در حالی‌ که طالبان چهارمین سالروز بازگشت‌شان به قدرت را «روز استقلال» می‌خوانند، این روز برای زنان و دختران افغان یادآور آغاز فصل تاریکی، محدودیت و خفقان است. چهار سال پیش، در 15 اگست 2021، کابل سقوط کرد و دولت جمهوری اسلامی افغانستان به‌طور کامل از هم پاشید. طالبان وارد ارگ ریاست‌جمهوری شدند و دور تازه‌ای از حاکمیت‌شان را اعلام کردند؛ حاکمیتی که به‌باور شماری از زنان، با «خانه‌نشینی اجباری، ممنوعیت آموزش، ازدواج‌های تحمیلی و سرکوب سیستماتیک» همراه است. زنان و دختران زیر پرچم طالبان، 15 اگست را روز عزا و آغازِ دوره‌ای تاریک در تاریخ افغانستان می‌خوانند. مرسل، دختر 22 ساله و باشنده‌ی نیمروز، می‌گوید که 15 اگست برایش چیزی جز «تاریخ سیاه» نیست. او که پیش از بازگشت طالبان، دانشجوی رشته حقوق در یکی از دانشگاه‌های خصوصی بود، اکنون خانه‌نشین شده و از آینده‌اش ناامید است. «رویاهایم در یک روز فرو ریخت. از دانشگاه محروم شدم، از کار بازماندم و حتی از حق بیرون شدن بدون محرم نیز محروم هستم. این تاریخ برای ما روز عزا است، نه روز جشن.» ازدواج‌های اجباری؛ رویای زندگیِ ربوده‌شده‌ی دختران افغان در چهار سال حاکمیت طالبان، شماری از دختران در ولایت‌های مختلف کشور به ازدواج‌های اجباری وادار شده‌اند. شریفه، دختر 19 ساله و باشنده‌ی ولایت غور، در صحبت با خبرنگار زن‌نیوز می‌گوید: «پدرم را تهدید کردند که اگر دخترت را به یکی از اعضای‌شان ندهی، عواقب بدی خواهد داشت. من هیچ حقی در تصمیم‌گیری برای زندگی‌ام نداشتم. امروز با مردی زندگی می‌کنم که هرگز فکر نمی‌کردم… من حتی فکر نمی‌کردم با طالب روبه‌رو شوم، چه برسد به این‌که شب با او در یک تخت‌خواب بخوابم.» درِ بسته‌ی مکتب و نسلِ از دست‌رفته از دسمبر 2022 به این‌سو، درهای مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به‌روی دختران بسته شده‌اند. هزاران دختری که آرزوی تحصیل و مشارکت در جامعه را در سر داشتند، اکنون با حسرت و اندوه، پشت دیوارهای خانه همچون زندانی حبس مانده‌اند. ملالی، معلم سابق یک مکتب دخترانه در شهر فراه، به زن‌نیوز می‌گوید: «ما شاهدِ نسلِ از دست‌رفته‌ای هستیم. این ظلمی‌ست که تاریخ فراموش نخواهد کرد. دخترانی که باید آینده‌ساز می‌بودند، اکنون زندانیِ دیوارهای بلند خانه‌ها شده‌اند.» تلاش‌های خاموش و مقاومِ دختران زیر پرچم طالبان با وجود سرکوب شدید، زنان افغان هنوز تسلیم نشده‌اند. تظاهرات پراکنده، کارزارهای آنلاین، و صدای معترضان در خارج از کشور، نشان‌دهنده‌ی مبارزه‌ای خاموش، اما مقاوم در دفاع از حقوق زنان و دختران است. یکی از فعالان زن و باشنده‌ی ولایت غزنی که به دلایل امنیتی نخواست نامش فاش شود، به خبرنگار زن‌نیوز گفت: «شاید روی سرک‌ها و پیشِ چشم عموم نباشیم، اما صدای ما خاموش نشده. تاریخ قضاوت خواهد کرد و روزی ما بار دیگر پرچم سه‌رنگ را به اهتزاز درخواهیم آورد. ما با صدای زنان افغان در بیرون از کشور هم‌صدا هستیم. حقیقت همیشه پیروز شده و خواهد شد.» پایان گزارش، اما آغاز یک فریاد برای طالبان، 15 اگست ممکن است روز پیروزی باشد؛ اما برای میلیون‌ها زن و دختر افغان، این روز نماد آغاز تباهی است. چهار سال از حاکمیت دوباره‌ی طالبان در افغانستان می‌گذرد، اما هر روز، محدوده‌ی فعالیت برای زنان و دختران تنگ‌تر شده؛ به‌گونه‌ای که میلیون‌ها زن و دختر، هر روز در تاریکیِ فرمان‌های زن‌ستیز طالبان فرو می‌روند.